Υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζουν τον καπιταλισμό με τη δυστυχία και πουλούν τον σοσιαλισμό ως θεραπεία.
Όταν την περασμένη εβδομάδα έγραφα κοροϊδευτικά πως είμαι σίγουρος ότι ο σύντροφος Παπαδημούλης θα διαθέσει κάποια από τα πολλά ακίνητά του για να φιλοξενηθούν πρόσφυγες δεν περίμενα η πραγματικότητα να είναι πολύ χειρότερη από την ειρωνία μου. Φυσικά αυτό είναι δικό μου λάθος καθώς μια δεκαετία αντιμνημονιακού αγώνα και 4,5 χρόνια αριστερής κυβέρνησης έχουν αποδείξει πως κανείς δεν μπορεί να ειρωνευτεί την αριστερά καθώς η αλήθεια είναι πάντα πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε ειρωνία.
Και η πραγματικότητα είναι πως ο σύντροφος Παπαδημούλης όντως πρόσφερε τρία από τα ακίνητα που αγόρασε (κάτω από την αντικειμενική τους αξία) για να στεγαστούν πρόσφυγες. Μόνο που το έκανε όχι απλώς με τα αζημίωτο αλλά με το πολύ κερδοφόρο: Τα 5,5 ευρώ το τετραγωνικό είναι κάτι παραπάνω από καλή τιμή για την Αχαρνών και τη Λιοσίων ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως είναι λεφτά σίγουρα αφού είναι λεφτά ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
H εμπορική εκμετάλλευση της δυστυχίας είναι τόσο παλιά όσο η ανθρωπότητα και υπό αυτήν την έννοια η εμπορική δραστηριότητα του συντρόφου δεν είναι πρωτοφανής. Βέβαια θα περίμενε κάποιος από κάποιον που χρησιμοποιεί την λέξη «αλληλεγγύη» πιο πολύ κι από όσο χρησιμοποιεί τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός» να δείξει (αντί μόνο να λεει) αλληλεγγύη και να μη ζητήσει χρήματα για τα τρία από τα πολλά του ακίνητα. Θα περίμενε κάποιος ο αλληλέγγυος σύντροφος Παπαδημούλης να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες και να μη ζητήσει ούτε ευρώ από τις ΜΚΟ που πληρώνουν το νοίκι. Αλλά αυτός ο κάποιος θα έχει έρθει από άλλο πλανήτη.
Γιατί στον πλανήτη Γη η εμπορική εκμετάλλευση της δυστυχίας από αυτούς που παριστάνουν ότι θέλουν να την εξαφανίσουν είναι κοινός τόπος. Είτε την εκμεταλλεύονται προκειμένου να καθήσουν στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας, είτε για να βγάλουν χρήματα, είτε για να καθήσουν στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας ΚΑΙ να βγάλουν χρήματα, η δυστυχία είναι η σίγουρη επένδυση από την οποία κανείς δεν έχασε.
Κι αυτό πρώτοι και καλύτεροι το ξέρουν οι απασχολούμενοι στις θρησκείες και άρα και οι απασχολούμενοι στην θρησκεία της αριστεράς. Της αριστεράς της οποίας τα κίνητρα μπορεί και να μην είναι τόσο δογματικά, όπως συχνά πιστεύουμε, όσο εμπορικά, με το δόγμα απλώς να βοηθά την επένδυση να αυγατίσει.
Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν εκπλήσσει τους περισσότερους.
Μέσα σε περίπου 200 χρόνια ο καπιταλισμός έχει, σε πλανητικό επίπεδο, καταφέρει να ελαχιστοποιήσει την παιδική θνησιμότητα (από το 44% στο 4%), να υπερδιπλασιάσει το προσδόκιμο ζωής (από 31 σε 72 έτη) και να μειώσει το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν σε ακραία φτώχεια από 85% σε 9%*. Από την άλλη ο σοσιαλισμός κατέρρευσε μέσα σε 80 χρόνια αφού πρώτα είχε καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες τόσο αφόρητες που το μόνο που κρατούσε τους ανθρώπους στις σοσιαλιστικές τους πατρίδες ήταν μια κάννη στον κρόταφο.
Αφού, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζουν τον καπιταλισμό με τη δυστυχία και πουλούν τον σοσιαλισμό ως θεραπεία, αφού υπάρχουν άνθρωποι που είναι για την πολιτική ό,τι είναι οι κομπογιανίτες για την Ιατρική (μιλάω πάντα για τους εμπόρους και όχι για τους παραπλανημένους πελάτες), δεν είναι αναμενόμενο οι άνθρωποι αυτοί να εκμεταλλεύονται με κάθε τροπο κάθε δυστυχία που πέφτει στο δρόμο τους; Δεν είναι αναμενόμενο αυτοί που κάνουν επίδειξη ηθικής να είναι και οι πιο αδίστακτοι με τον ίδιο τρόπο που όσοι κοκορεύονται για τις ερωτικές τους επιδόσεις είναι μάλλον μοναχικοί μυθομανείς;
Συνεπώς τίποτα δεν πρέπει να εκπλήσσει στον σύντροφο Παπαδημούλη και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Τίποτα εκτός από τον κυνισμό του. Τον κυνισμό ο οποίος τον έκανε να πει «...αυτοί (σσ οι κακοί πολιτικοί του αντίπαλοι) δεν μας έλεγαν αν θέλετε πρόσφυγες να τους πάρετε στα σπίτια σας;»
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ούτε ο κυνισμός πρέπει να εκπλήσσει. Αυτό που πρέπει να εκπλήσσει είναι ότι πια οι σύντροφοι δεν έχουν το μυαλό να τον κρύψουν και τον περιφέρουν όπως οι αρχιερείς τις ακριβές λιμουζίνες τους. Και μπράβο τους.
*αυτά και άλλα πολλά στοιχεία από τους μεγαλύτερους και πιο αξιόπιστους διεθνείς οργανισμούς στο βιβλίο Factfulness (αυτός είναι ο τίτλος και στην ελληνική έκδοση)
13°
