Η πρόεδρος του «Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» Άννα Διαμαντοπούλου, συμμετείχε σε πάνελ με τον πρωθυπουργό της Μάλτας Joseph Muscat, τον ΠΘ του Μαρόκου, τον υπουργό Εξωτερικών της Τυνησίας και τον Enrico Letta σε συνέδριο του Economist για την Aνάπτυξη στην Ευρώπη, το οποίο διοργανώνεται στη Μάλτα. Με θέμα το «Μέλλον της Ευρώπης και η Μεσόγειος» η Άννα Διαμαντοπούλου υποστήριξε ότι τόσο η Συνθήκη της Λισαβόνας όσο και η διαδικασία της Βαρκελώνης, όπως λέγεται, δεν κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες και τους στόχους που είχαν θέσει για την περιοχή. «Γιατί όμως τόσο ευγενείς στόχοι απέτυχαν;». Διότι, όπως επισημαίνει η πρώην υπουργός «καταρχάς οι ηγεσίες της Ε.Ε., απέτυχαν να προβλέψουν τις συνέπειες και τον αντίκτυπο που έχει για την οικονομία, ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, χωρίς επαρκή πολιτική επίβλεψη και έλεγχο» Όσον αφορά την αρχιτεκτονική του ευρώ, η κ. Διαμαντοπούλου σημείωσε ότι «η νομισματική πολιτική από μόνη της χωρίς οικονομική πολιτική ένωση, είναι ανίσχυρη για να αντιμετωπίσει την κρίση. Μερικές χώρες δεν ακολουθούσαν τα κριτήρια του Μάαστριχτ και τους κανόνες του ευρώ (αυτό ισχύει για τις χώρες και του Βορρά και του Νότου, με πρώτες τη Γερμανία και τη Γαλλία) ενώ την ίδια ώρα, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, δεν κατόρθωσαν ούτε να ελέγχουν ούτε να επιβάλλουν τη συμμόρφωση των χωρών αποτελεσματικά και όσο υπήρχε χρόνος».
Οι τρεις προτάσεις Διαμαντοπούλου σε αυτό το γεωπολιτικό και οικονομικό πλαίσιο:
1) Σταθεροποίηση των Ευρώ - Μεσογειακών χωρών: Σχεδόν όλες οι χώρες, με την εξαίρεση της Μάλτας, αντιμετωπίζουν κατά το μάλλον ή ήττον μία κρίση. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να προχωρήσει η αποτελεσματική συνεργασία, όσο υφίσταται ο κίνδυνος της αποσταθεροποίησης μίας χώρας.
Αναφορικά με την Ελλάδα, μπορεί η χώρα να είναι ένας αδύναμος κρίκος της ζώνης του Ευρώ, αλλά η Αθήνα, την ίδια στιγμή, διαθέτει ένα σημαντικό γεωστρατηγικό ρόλο στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, καθώς είναι ίσως η μοναδικός πόλος σταθερότητας και ένας αξιόπιστος δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στον αραβικό κόσμο και τις ΗΠΑ με το Ισραήλ.
2) Η περιοχή χρειάζεται τόνωση της οικονομίας μέσα από ένα γενναίο πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων στο χώρο των υποδομών και μεγάλων έργων.
3) Τέλος, αυτονόητη είναι η ανάγκη για πολυμερείς συμφωνίες ως προς τη διαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων.
Στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η πιθανή ανακάλυψη πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενέχει τον κίνδυνο να προκαλέσει ένταση αντί ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε ένα πολυσχιδές τοπικό σχέδιο για τη διαχείριση των ενεργειακών πηγών της Μεσογείου βασισμένο στη διπλωματία και την επιστήμη. Είναι προφανές και αδιαπραγμάτευτο ότι ο σεβασμός στο Δίκαιο της Θάλασσας από όλους αποτελεί προϋπόθεση για τις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες της Μεσογείου.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
8°
