Υπάρχει πλατεία Σιμόν Μπολιβάρ στη Γλυφάδα. Εκεί έγινε η πρώτη διαδήλωση διαμαρτυρίας για όσα δραματικά συμβαίνουν στη Βενεζουέλα, τις τελευταίες εβδομάδες – η δεύτερη έγινε το περασμένο Σάββατο, στο Σύνταγμα. Πάνω από χίλιοι Βενεζουελάνοι διαμένουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια – οι περισσότεροι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Ζουν με την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας στη χώρα τους, αγωνιούν για την τύχη των δικών τους προσώπων.
Συναντηθήκαμε με τη Μαρία, που μένει μερικά χρόνια στην Ελλάδα, και τη φίλη της που πριν από μερικές μέρες ταξίδεψε από το Καράκας στην Αθήνα. Η ανωνυμία, απαραίτητη: «Αν μας εντοπίσει η πρεσβεία δεν θα μπορέσουμε να ανανεώσουμε το διαβατήριό μας». Άλλωστε και τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι πια μια περιπέτεια. «Πρέπει να προσκομίσουμε στις αρχές στοίβες χαρτιά και δικαιολογητικά για το σκοπό του ταξιδιού. Η αναμονή μπορεί να κρατήσει καιρό. Η έγκριση για το συνάλλαγμα γίνεται από το κράτος. Για να ταξιδέψεις στην Ευρώπη, υπάρχει ανώτατο ετήσιο όριο συναλλάγματος στα 2.500 δολάρια. Για τις ΗΠΑ τα πράγματα είναι δυσκολότερα, αφού το ετήσιο όριο είναι 700 δολάρια. Αλλά τα ποσά μπορεί να είναι μικρότερα, ανάλογα με το τι κρίνουν οι αρχές».
Η συζήτηση μοιραία φτάνει στο θλιβερό απολογισμό των τριών τελευταίων εβδομάδων: δεκαέξι οι νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες στις καθημερινές διαδηλώσεις, πάνω από 600 συλλήψεις, βασανισμοί. Αυτά σε μια χώρα με το κράτος απόλυτο δυνάστη. Μάθαμε ότι η κυβέρνηση της Βενεζουέλας απαρτίζεται από 31 υπουργεία και 111 υφυπουργεία! Στη λίστα των υπουργείων ξεχωρίζουν αυτό για την Επαναστατική μετατροπή του Καράκας, το Υπουργείο Σωφρονιστικού Συστήματος, ενώ στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Προεδρίας και Παρακολούθησης της Διαχείρισης της Κυβέρνησης ανήκει και το Υφυπουργείο για τη Μέγιστη Ευτυχία...
Ο κομματισμός οργιάζει και είναι μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις θεσμοθετημένος. Παράδειγμα, τα πανεπιστήμια δύο ταχυτήτων. Τα παλιά, παραδοσιακά ανώτατα ιδρύματα φυτοζωούν και οι πτυχιούχοι από αυτά έχουν ελάχιστες πιθανότητες απασχόλησης. Αντίθετα τα νεότευκτα πανεπιστήμια της μπολιβαριανής επανάστασης, με τριετή κύκλο σπουδών, άκρως ελεγχόμενα από το καθεστώς, δίνουν την ευκαιρία διορισμών στο δημόσιο τομέα. Το χάπι, όμως, δεν χρυσώνεται. Δεν είναι τυχαίο πως οι διαδηλώσεις ξέσπασαν πρώτα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, καθώς πολλοί νέοι δεν αντέχουν πλέον τους περιορισμούς στην έκφραση, τη διαμαρτυρία, καθώς συνειδητοποιούν την έλλειψη προοπτικής, τον αποκλεισμό, τις διακρίσεις. «Η μάνα μου» μας λέει η συνομιλήτριά μας, «παρακαλεί τον αδελφό μου να μην κατεβαίνει στους δρόμους. Δεν θέλουμε ήρωες, του λέει. Αυτός όμως απαντά πως δεν έχει τίποτα να διακινδυνεύσει. “Αφού μπορούν οι παραστρατιωτικοί να μπουν όποια ώρα θέλουν σπίτι μου και να με συλλάβουν, γιατί να μη βγω στους δρόμους;” λέει. Χιλιάδες νέοι πλέον σκέφτονται όπως ο αδελφός μου».
Καθώς σουρουπώνει, η φίλη της Μαρίας κοιτάζει κάθε τόσο γύρω της. «Είναι από συνήθεια» μας λέει. «Στο Καράκας μόλις πέσει ο ήλιος κλεινόμαστε στα σπίτια μας. Κινδυνεύεις να μαχαιρωθείς, να πέσεις θύμα ληστείας. Εσείς, εδώ, θεωρείτε αυτονόητες καθημερινές καταστάσεις που για μας είναι πολυτέλεια»…
