Η πιο άσχημη πλευρά της Ελλάδας

Στο ότι η κυβέρνηση τα έκανε θάλασσα μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Ακόμα κι αν δεχθούμε την πιο αθώα εκδοχή, ότι τίποτα δεν ήταν στημένο, θέλει εξαιρετική απρονοησία να φερθείς όπως ο Αυγενάκης. Να αντικαταστήσεις δηλαδή δύο μέλη από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης με δύο μέλη από το Πανεπιστήμιο Πειραιά, όταν εκκρεμεί η εκδίκαση της προσφυγής του Ολυμπιακού κατά του ΠΑΟΚ. Και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές, χωρίς να περάσεις τους διορισμούς από τη Βουλή όπως μπορούσες, δίνοντας έτσι λαβή για κάθε είδους ερμηνεία. 

Όχι ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί βέβαια. Διότι αν πάρουμε την αθώα εκδοχή, τότε η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού θα ήταν ίδια όποιοι κι αν είχαν διοριστεί. Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, θα είχε μπροστά της το ίδιο δίλημμα: να υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ ή όχι. Η απόφαση που πήρε την αφήνει πολλαπλώς εκτεθειμένη. Τώρα, που εμφανίζεται αδύναμη και ταπεινωμένη μπροστά στους ολιγάρχες αλλά και στο μέλλον. Φανταστείτε μόνο τι θα γίνει όταν βγει απόφαση για τα στημένα, αν μπει θέμα υποβιβασμού άλλης ομάδας. Μακριά από τον χορό βέβαια η απάντηση είναι εύκολη, παρότι το ΚΙΝΑΛ μας έδειξε ότι ακόμα και ως αντιπολίτευση προτιμά το στρίβειν διά της αποχής.

Φυσικά κάθε πολίτης, ο οποίος πιστεύει στο κράτος δικαίου, μπορεί να υποστηρίξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η κυβέρνηση έχει έναν μόνο δρόμο: να κινηθεί θεσμικά. Αλλά εδώ βέβαια θα βρεθεί μπροστά σε ένα άλλο πρόβλημα το οποίο, και αυτό, κατά μια συγκυρία της τύχης, παρακολουθούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας αυτές τις ημέρες στη Βουλή: την αδυναμία των θεσμών, και μάλιστα της δικαιοσύνης, να λειτουργήσουν με αξιόπιστο τρόπο.

Τα όσα ακούγονται στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όποια πλευρά και αν αποδεχθεί κανείς, ξεπερνούν κάθε όριο στοιχειώδους νομιμότητας και δημοκρατικής λειτουργίας. Η μία εκδοχή είναι χειρότερη από την άλλη. Είτε η κυβέρνηση Τσίπρα με τη συνδρομή κορυφαίων δικαστικών οργάνωσε μια πρωτοφανή σκευωρία για να κυνηγήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Είτε κορυφαίοι δικαστικοί, δίκην συμμορίας, προσπαθούν να εκδικηθούν την προηγούμενη πολιτική ηγεσία για λόγους πολιτικής αντιπαλότητας, επαγγελματικής αντιζηλίας ή χρηματισμού.

Τα πραγματικά γεγονότα δυστυχώς έχουν χάσει προ πολλού την αξία τους, είτε μιλάμε για το ποδόσφαιρο είτε για τον Παπαγγελόπουλο και τους εισαγγελείς. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης για να πάρει διαμετρικά αντίθετη εικόνα. Cuius regio eius religio (ο βασιλιάς ορίζει και τη θρησκεία, σε ελεύθερη μετάφραση), για να δανειστούμε έναν όρο από τους θρησκευτικούς πολέμους. Έτσι ο μέσος πολίτης που δεν παρακολουθεί από κοντά τα πράγματα, το μόνο που θα αποκομίζει είναι κυνισμός και μια τεράστια δυσπιστία για τη δικαιοσύνη. Τον κατ' εξοχήν θεσμό δηλαδή στον οποίο μια κυβέρνηση πρέπει να στηριχθεί για να καθαρίσει τον χώρο του ποδοσφαίρου.

Όσο για το περίφημο «αυτοδιοίκητο», το οποίο με τόσο πάθος υπερασπίστηκαν οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες της FIFA, αποτέλεσε ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς οι βαρόνοι αντιλαμβάνονται τον δημόσιο χώρο: σαν το προνομιακό πεδίο για λεηλασία, είτε αυτό αφορά πλούτο είτε πολιτική δύναμη.

Ιδού εν συντομία το αδιέξοδο της χώρας ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτού. Φιλελεύθερη ανομία και απαξιωμένα μέσα ενημέρωσης σε ένα πλαίσιο θεσμικής καχεξίας με μια κυβέρνηση που αισθάνεται μονίμως εκβιαζόμενη από τους προσωπικούς στρατούς των ολιγαρχών. Αυτό φυσικά όταν δεν τους γλυκοκοιτάζει, όταν δεν προσπαθεί δηλαδή να παίξει μαζί τους αγνοώντας το αξίωμα πως όταν παίζεις με τη φωτιά είναι βέβαιο ότι θα καείς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι καμιά κυβέρνηση, πενήντα σχεδόν χρόνια τώρα, δεν έχει καταφέρει ή δεν έχει θελήσει να βάλει σε τάξη τον χώρο.

Με τούτα και με κείνα θα μείνουμε να ονειρευόμαστε ότι θα έρθει ένας υπουργός δίκην Μέγα Αλέξανδρου να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Να πετάξει τους γκάγκστερ και τους χουλιγκάνους, να αποδώσει το ποδόσφαιρο στους φιλάθλους. Γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα;