Ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος

Με μελαγχολικές σκέψεις και θλίψη ψυχής καλούμαι να αποτυπώσω για ακόμα μια φορά τις σκέψεις μου για τη διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Κάθε φορά, τέτοια μέρα που μεταδίδω τις σκέψεις μου στους συνανθρώπους μου, προσπαθώ να έρθουμε όλοι πιο κοντά σε αυτό το τραγικό συμβάν της ιστορίας.

Τα παιδιά του Ισραήλ, 80 χρόνια πριν, πλήρωσαν το τίμημα του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της θρησκευτικής διάκρισης. Όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Χάιφα για το Ολοκαύτωμα, οι σκιές τους ερχόντουσαν κάθε μέρα. Με μια θολή, αχνή μορφή εμφανίζονταν σαν μέσα από ομίχλη. Δεν πλησίαζαν, με είχαν σε απόσταση. Η σκιά ενός με πλησιάζει και μονολογεί, κάτι θέλει να μου πει αλλά δεν μπορεί.

Η θλίψη, που με στοιχειώνει, δεν ξέρω αν θα πρέπει να είναι μόνο για τα θύματα ή και για τους θύτες, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν σαν θηρία φορώντας τον μανδύα πολιτισμένων ανθρώπων. Οι θύτες, ως βαμπίρ που τρέφονται με αίμα, αποφάσισαν να θρέψουν την ψυχική τους αρρώστια αφανίζοντας τους συνανθρώπους τους με βάση τη διαφορετικότητα της θρησκείας. Οι Εβραίοι πλήρωσαν το τίμημα ενός αιματηρού και σατανικού σχεδίου.

Τη σημερινή ημέρα όλοι μας, Εβραίοι και μη Εβραίοι, πρέπει να προσευχηθούμε για την ανάπαυση των 6.000.000 ψυχών. Οι ψυχές αυτές οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου. Οι ναζί τους αντιμετώπισαν όχι ως ανθρώπους, αλλά ως έναν αριθμό, τον αριθμό που είχε καθένας από αυτούς στον βραχίονα. Μαζικές εκτελέσεις, θάλαμοι αερίων, εξοντωτική εργασία. Όταν ξάπλωναν το βράδυ μετά από την πολύωρη εργασία, δεν ήξεραν αν θα δουν την επόμενη μέρα τον διπλανό τους. 

Ακόμα και σήμερα, όσα βιβλία και να διαβάσω, όσες μαρτυρίες και να δω, δεν δύναμαι να δώσω μια εξήγηση για αυτή την τραγωδία. Μια τραγωδία που στοιχειώνει κάθε άνθρωπο. Η βαρβαρότητα των ναζιστών ήταν τέτοια, που όταν μετά τη λήξη του πολέμου άρχιζαν δειλά να εμφανίζονται στοιχεία, υπήρχε ένα κομμάτι του κόσμου πως δεν μπορούσε να το πιστέψει. Σήμερα πρέπει να έχουμε τα μάτια κατεβασμένα, αλλά να μη σωπαίνουμε. Δεν μπορούμε να μην υπενθυμίζουμε στον κόσμο την αλήθεια. Δεν είναι αναμόχλευση του παρελθόντος, αλλά πυξίδα για να μην ξανασυμβεί αυτό που βίωσαν οι Εβραίοι ποτέ σε κανέναν λαό.

Όπως έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, «αρνούμαι να πιστέψω πως η τράπεζα της δικαιοσύνης έχει χρεωκοπήσει». Τα 6.000.000 θύματα απαιτούν ακόμα και σήμερα δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη μέσα στην κοινωνία. Ανάμεσά μας. Πρέπει να είμαστε αμείλικτοι σε φαινόμενα αντισημιτισμού και μισαλλοδοξίας που προσπαθούν να αναβιώσουν την εποχή της Νύχτας των Κρυστάλλων και τα πογκρόμ. Να μη γίνει η κοινωνία μας ένα απέραντο χρηματιστήριο μίσους και ξενοφοβίας. Οι πνευματικές δυνάμεις του τόπου πρέπει να ασκήσουν τις ευεργετικές τους επιρροές προς όλους. 

Δεν υπάρχει η ανάγκη της επιβολής μέτρων για την αντιμετώπιση του αντισημιτισμού, όμως επιβάλλεται ο καθένας από εμάς με ύψιστη ιστορική ευαισθησία και κοινωνική ευθύνη να μιλούμε για την ανάγκη απομόνωσης του ρατσισμού. Είναι απαίτηση των 6.000.000 ψυχών η καταπολέμηση των αντισημιτικών βεβηλώσεων. Η βεβήλωση ενός μνημείου δεν είναι τίποτε άλλο από δείγμα μικρότητας, δειλίας και προσβολής των νεκρών. Φέτος είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα παρευρεθεί στις εκδηλώσεις στο Άουσβιτς. Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός θα δώσει το «παρών». Πραγματικά μιλάμε για μια κίνηση όχι μόνο συμβολική, αλλά και ουσιαστική. Και γιατί να μην το παραδεχθούμε, μια κίνηση ανθρώπινη, που μακάρι να καθιερωθεί και από άλλους πρωθυπουργούς.