Η σχέση του Ελληνάρα με τους κανόνες σε 10 λέξεις

Μία από τις πολύ λίγες εξαιρέσεις δημιουργών που έφτιαξαν κάτι που να αναφέρεται στα χρόνια της κρίσης και δεν περιορίστηκαν σε μελό αναρτήσεις και λαϊκίστικα τσιτάτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε συνεντεύξεις, είναι η θεατρική ομάδα Abovo. Στην αριστουργηματική σάτιρα «Το Ίδρυμα» περιέγραψαν (όχι μόνο αλλά κυρίως) με μοναδικό τρόπο την αδυναμία μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών να καταλάβουν την αξία των κανόνων και την απροθυμία τους να τους ακολουθήσουν.

Για να το κάνουν αυτό οι Abovo χρειάστηκαν περίπου 2 ώρες και καμιά δεκαριά σκετσάκια. Μερικά χρόνια μετά, ένας εμπνευσμένος συμπολίτης καταφέρνει να περιγράψει τη σχέση του Ελληνάρα με τους τους απαραίτητους για τη λειτουργία κανόνες που ονομάζονται νόμοι χρησιμοποιώντας μόλις 10 λέξεις.

Αυτή την ακούσια, αλλά μεγαλοφυή σάτιρα του Ελληνάρα την έλαβα ως σχόλιο σε μια ανάρτηση που είχα κάνει για τον αντικαπνιστικό νόμο. Με μόνο 10 λέξεις ο συμπολίτης καταφέρνει να...

• Καταγγείλει το ότι οι νόμοι επιβάλλονται και η τήρησή τους δεν επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια των πολιτών (κάπως περίεργη καταγγελία βέβαια, αν σκεφτεί κανείς πως το πρόβλημα με τους νόμους στην Ελλάδα είναι ακριβως το ότι δεν επιβάλλονται και η τήρησή τους εξαρτάται από τις ορέξεις των πολιτών)
• Διακηρύξει την πεποίθησή του ότι οι νόμοι χωρίζονται ανάλογα με τα γούστα μας. Άμα μας αρέσει ο νόμος είναι δικός μας και άμα δεν μας αρέσει είναι των άλλων που τους αρέσει.
• Δημιουργεί μια φράση η οποία μπορεί να γίνει σημαία για κάθε παραβατικό συμπολίτη. Π.χ «Με το έτσι θέλω του νόμου τους μου έκοψαν κλήση επειδή πέρασα με κόκκινο» ή «Έδερνα το παιδί μου για το καλό του, αλλά με το έτσι θέλω του νόμου τους το πήραν μακριά μου» ή «Δεν καταλαβαίνω αυτό το έτσι θέλω των νόμων τους που μου επιβάλλει να μη χτίζω όπου θέλω».

Με δεδομένο ότι μία από τις βασικές αιτίες των περισσότερων ελληνικών προβλημάτων είναι η κακή σχέση με τους κανόνες και την τήρησή τους νομίζω ότι ποτέ κανείς δεν θα καταφέρει να περιγράψει καλύτερα το πρόβλημα αυτό από αυτόν τον συμπολίτη. Και μπράβο του.