Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τους τραμπουκισμούς της αστυνομίας, την βία των μπαχαλάκηδων και τον οπαδισμό στην καθημερινή ζωή.
Όπως, οι περισσότεροι τουλάχιστον, έχουμε καταλάβει, αυτό το άρρωστο πράγμα που ονομάζεται «οπαδισμός» δεν περιορίζεται μόνο στη μπάλα. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αδύνατο, καθώς ο οπαδισμός δεν είναι δημιούργημα της μπάλας, αλλά των ψυχοπνευματικών αδιεξόδων κάποιων συνανθρώπων μας που απλώς είναι εύκολο να βρουν διέξοδο στη μπάλα όπου -χάρη στις φανέλες- το εμείς και οι άλλοι είναι τόσο σαφές ωστε να το καταλαβαίνει κι ένας χαζός.
Επειδή ακριβώς ο οπαδισμός δεν είναι παιδί της μπάλας πολύ συχνά εκδηλώνεται και πέρα από «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα της ζωής». Τις τελευταίες μέρες, ας πούμε, έχει εκδηλωθεί στο ζήτημα της βίας. Της βίας της αστυνομικής και της βίας των μπαχαλάκηδων, με τη μια μεριά οπαδών να πανηγυρίζει τους τραμπουκισμούς πολιτών και την άλλη πλευρά να πανηγυρίζει τους τραμπουκισμούς αστυνομικών. Κι ενώ ο παραλογισμός όσων πιστεύουν ότι αστυνομοκρατία είναι η κατάσταση στην οποία σε εμποδίζουν να εγκληματίσεις είναι δεδομένος, πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε και τον άλλο, τον ακόμα πιο επικίνδυνο, παραλογισμό: τον παραλογισμό σύμφωνα με τον οποίο λίγη (ή και πολλή) παραπάνω από το αναγκαίο αστυνομική βια όχι μόνο δεν κάνει κακό (κάνει πολύ) αλλά είναι και θεμιτή.
Ο παραλογισμός αυτός είναι πιο επικίνδυνος γιατί θεωρεί κανονικότητα την παραβατικότητα των ανθρώπων που υποτίθεται ότι πολεμούν την παραβατικότητα. Κι αν δεχτούμε ως κανονικότητα την παραβατικότητα αυτών που υποτίθεται πως είναι από την πλευρά του νόμου η παραβατικότητα και το έγκλημα θα έχουν θριαμβεύσει και εμείς απλώς θα πρέπει να διαλέξουμε τη συμμορία της αρεσκείας μας. Και καλά οι συμπολίτες που πιστεύουν πως υπάρχει καλή και κακή παραβατικότητα, εμείς οι υπόλοιποι τι θα κάνουμε;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως φαίνεται, όλο αυτόν τον καιρό δεν ενοχλούμασταν με τους τραμπουκισμούς και τα νταβατζηλίκια των εξουσιομανών «αντιεξουσιαστών» όλοι για τους ίδιους λόγους. Φαίνεται πως εκτός από εμάς που δεν μας αρέσουν οι τραμπουκισμοί και τα νταβατζηλίκια γενικά, υπάρχουν και οι συμπολίτες που η ενόχληση τους είχε να κάνει με την πεποίθηση τους ότι οι τραμπουκισμοί και τα νταβατζιλίκια δεν πρέπει να είναι δουλειά ερασιτεχνών αλλά επαγγελματιών και μόνο. Ίσως επειδή δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι από τον τραμπουκισμό του ερασιτέχνη μπορεί να σε σώσει ένα όργανο του νόμου, αλλά αν και το όργανο του νόμου είναι τραμπούκος, δεν σε σώζει τίποτα.
Είναι οι ίδιοι συμπολίτες που (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν πως όταν μιλάμε για νόμιμη βία της αστυνομίας δεν εννοούμε ότι κάθε βία της αστυνομίας είναι νόμιμη. Που (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν πως αν η αναγκαστική βία δεν είναι η μικρότερη δυνατή τότε ούτε αναγκαστική ούτε νόμιμη είναι. Ειναι οι συμπολίτες που αντιμετωπίζουν τη βία όπως τα γκολ. Είναι ωραία όταν την τρώνε οι άλλοι. Οι αντίπαλοι. Οι εχθροί.
Είναι οι συμπολίτες που κρυμμένοι πίσω από την απέχθεια σε ό,τι σάπιο αντιπροσώπευε η διακυβέρνηση του Αλέκση και της παρέας του έμοιαζαν λογικοί αλλά τώρα που δεν έχουν πίσω από πού να κρυφτούν αποκαλύπτεται ότι ήταν απλώς οπαδοί. Είναι οι συμπολίτες που αφού χργησιμοποίησαν τη λογική ως φερετζέ παραλογίζονται πανηγυρίζοντας όταν βλέπουν βιντεάκια με αστυνομικούς να σηκώνουν το χέρι, όχι όπως το κάνει ένας εκπρόσωπος του νόμου αλλά ένας τραμπούκος. Είναι οι συμπολίτες που νομίζουν πως δεν καταβαίνουμε ότι δεν έχουν καμία διαφορά με τους γραφικούς υποστηρικτές των τραμπούκων με τις κουκούλες και τα στυλιάρια. Λες και το πρόβλημα με τους τραμπούκους είναι ο εξοπλισμός και η στολή τους και όχι ο τραμπουκισμός τους.
Προφανώς, όπως δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθούν τα εγκλήματα των πολιτών, δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθούν και τα εγκλήματα των οργάνων της τάξης. Και, όπως δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς φάουλ δεν υπάρχει και αστυνομία χωρίς κρούσματα κατάχρησης εξουσίας. Αλλά όπως ένας αγώνας που δεν σφυρίζονται τα φάουλ τινάζεται στον αέρα έτσι και μια κοινωνία στην οποία η κατάχρηση εξουσίας δεν τιμωρείται θα τιναχτεί στον αέρα αργά ή γρήγορα.
Για να μην τα πολυλογώ, όπως είμαστε σίγουροι πως είναι απαραίτητο η παραβατικότητα των πολιτών να τιμωρείται, έτσι (και ακόμα περισσότερο) πρέπει να είμαστε σίγουροι πως πρέπει να τιμωρείται η κατάχρηση εξουσίας έτσι ώστε η αστυνομική αυθαιρεσία να είναι η αναπόφευκτη εξαίρεση και οχι ο απευκταίος κανόνας.
Η απάντηση στην ευνουχισμένη αστυνομία δεν μπορεί να είναι μια αστυνομία που βάζει την τσουτσού της όπου βρει. Γιατί η ανεξέλεγκτη χρήση της αστυνομικής τσουτσούς είναι που οδήγησε (και θα ξαναοδηγήσει) στην ανάγκη ευνουχισμού της. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Επειδή διαβάζουν και οι γνωστοί κουτοπόνηροι να τους πω ότι προφανώς και καταλαβαίνω ότι η επιβολή του νόμου μπορεί να απαιτήσει και χρήση βίας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει χαρά και αυτό που ίσως δεν καταλαβαίνουν εκείνοι είναι πως όταν η βία είναι περισσότερη από αυτή που απαιτείται ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΚΑΛΟ. ΟΥΓΚ.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
