Άλλη μια απεργία που είχε τόση σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων όση ο Καραμανλής με την εργασία.
Χτες ήταν άλλη μια ωραία ημέρα που οι κάτοικοι της χώρας ταλαιπωρήθηκαν από άλλη μια 24ωρη απεργία που μοναδικό σκοπό είχε να διασκεδάσει τα υπαρξιακά αδιέξοδα των εργατοπατέρων. Άλλη μια απεργία που είχε τόση σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων όση ο Καραμανλής με την εργασία.
Φυσικά η απεργία είχε αιτήματα, αλλά αυτά μόνο για τους τύπους με ιδιαίτερη προσοχή να είναι απραγματοποίητα. Άλλωστε ποτέ 24ωρη απεργία δεν έχει οδηγήσει σε ικανοποίηση κανενός αιτήματος. Το μόνο που έχουν καταφέρει όλα αυτά τα εργατοπατερικά γυμνάσια είναι να ταλαιπωρήσουν τους συμπολίτες που έχουν την ατυχία να είναι έρμαια στις διαθέσεις των συνδικαλιστών και να απαξιώσουν την έννοια του συνδικαλισμού και της απεργίας. Στην πραγματικότητα και που ονομάζονται «απεργίες» αυτές οι 24ωρες κοπάνες είναι ύβρις για τις κανονικές απεργίες και τους ανθρώπους που έχουν απεργήσει στα σοβαρά.
Αν οι συνδικαλιστές είχαν στ’ αλήθεια σκοπό την ικανοποίηση αιτημάτων τότε οι απεργίες θα ήταν σπάνιες και διαρκείας: «θέλουμε το Α και απεργούμε μέχρι το αίτημά μας να ικανοποιηθεί ή να μην αντέχουμε να απεργήσουμε άλλο». Το κακό σ’ αυτήν την περίπτωση είναι πως οι συνδικαλιστές δεν θα ήταν συνεχώς στο προσκήνιο. Το ακόμα χειρότερο, πως τα αιτήματα θα έπρεπε να είναι σοβαρά, συγκεκριμένα και πρακτικώς ικανοποιήσιμα. Αλλά αυτό θα ήταν κανονική απεργία και πραγματικός συνδικαλισμός. Και τις κανονικές απεργίες όπως και τον πραγματικό συνδικαλισμό, οι πρώτοι που δεν τον θέλουν είναι οι συνδικαλιστές. Γιατί κανονικές απεργίες και πραγματικός συνδικαλισμός απαιτούν συνέπεια, δουλειά, οργάνωση και πραγματικό αγώνα κι όλα αυτά είναι πολύ κουραστικά για ανθρώπους που η μόνη τους φιλοδοξία είναι ο παραγοντισμός και το νταλαβέρι.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω προσπαθήστε να θυμηθείτε αν έχει ποτέ επιτευχθεί οτιδήποτε από κάποια 24ωρη απεργία. Μετά αναρωτηθείτε γιατί, αφού ποτέ δεν επιτυγχάνεται τίποτα, οι εργατοπατέρες εξακολουθούν να προκηρύσουν 24ωρες κάθε λίγο και λιγάκι με μαξιμαλιστικά και απολύτως μη πραγματοποιήσιμα αιτήματα; Το κάνουν από βλακεία; Μπορεί. Το κάνουν από τεμπελιά κι επειδή αυτό μόνο έχουν μάθει να κάνουν; Πιθανότατα. Το κάνουν επειδή έτσι δείχνουν στους ψηφοφόρους τους ότι κάνουν τη δουλειά τους χωρίς ταυτόχρονα να ενοχλούν στ’ αλήθεια καμία κυβέρνηση και καμία εργοδοσία; Απολύτως.
Τι καταφέρνουν;
Αρχικά αυτό που επιδιώκουν. Να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι δουλεύουν για τα συμφέροντά τους. Μην ξεχνάτε ότι ο βασικός στόχος του συνδικαλιστή (όπως και του βουλευτή) είναι να επανεκλεγεί (ή να εκλεγεί σε κάποιο άλλο αιρετό αξίωμα). Του αρκεί αυτοί που θα τον ψηφίσουν να είναι τόσοι ώστε να του εξασφαλίσουν θέση στο ΔΣ του συνδικαλιστικού οργάνου. Αν για τη θέση αυτή αρκούν 100 ψήφοι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πείσει για τις ικανότητες και τη δουλειά του αυτούς τους 100.
Ταυτόχρονα βέβαια καταφέρνουν να απαξιώσουν τον συνδικαλισμό και από απολύτως αναγκαίο κομμάτι της μισθωτής εργασίας να τον μετατρέψουν, αργά αλλά με σταθερότητα, σε απεχθές βάρος. Αν οι εργαζόμενοι πια βλέπουν τον συνδικαλισμό με αδιαφορία αυτό είναι έργο των συνδικαλιστών και του τρόπου με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους (κι επειδή θα ρωτήσει κάποιος: ναι, όπως ο σκεπτικισμός για τη δημοκρατία είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντα τους οι πολιτικοί και όπως η επιφύλαξη με την οποία αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ οι πολίτες είναι ευθύνη του τρόπου με τον οποίο δουλεύουν οι δημοσιογράφοι).
Γι’ αυτό οι απεργίες σαν τη χτεσινή δεν είναι απλώς ανόητες, δεν είναι απλώς ενοχλητικές, αλλά είναι αντικοινωνικές. Όχι εξαιτίας της ταλαιπωρίας που προκαλούν (στο κάτω-κάτω απεργία χωρίς ταλαιπωρία σημαίνει κλάδος χωρίς λόγο ύπαρξης... καλοί μου συνάδελφοι), αλλά επειδή ωφελούν μόνο τους εργατοπατέρες και κάνουν κακό στους εργαζόμενους και τον συνδικαλισμό. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
