Μετά τα αναποδογυρισμένα τα γραφεία, τους σπασμένους υπολογιστές, τα βανδαλισμένα με μαύρη μπογιά βιβλία από τα τάγματα εφόδου, τώρα που ξετυλίχτηκαν τα διάφορα στάδια της προβοκάτσιας με αποκορύφωμα το «τελεσίγραφο» που δόθηκε στην εφημερίδα, τους δημοσιογράφους και τους άλλους εργαζόμενους για να εγκαταλείψουν τα γραφεία τους, τώρα που όλα είναι πιο φανερά στην κοινή γνώμη, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα για όσα συνέβησαν.
Συνέβη ένα τραγικό γεγονός, μια γυναίκα που δούλευε 25 χρόνια «παράνομη» στη χώρα μας, έχασε τη ζωή της κυνηγημένη από την ασφάλεια, εξαιτίας της απάνθρωπης εγκυκλίου του Υπουργείου Υγείας που έδινε οδηγίες στα νοσοκομεία να κυνηγούν τις «αποκλειστικές χωρίς χαρτιά». Δεν κάναμε αστεία, ούτε χιούμορ. Θυμηθήκαμε εκείνη την εικόνα του κ. Τσίπρα να προσέρχεται στη δεξίωση συνοδευόμενος από μια έγχρωμη μετανάστρια και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, να μην έχει κάνει τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους. Θέλαμε να στηλιτεύσουμε την υποκρισία. Ο σαρκασμός προς την εξουσία δεν είναι χιούμορ, είναι ειρωνεία που στρέφεται κατά της υποκρισίας της κάθε εξουσίας που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους μπροστά από τις κάμερες και τους ξεχνάει, ή ακόμα χειρότερα τους κυνηγάει όταν σβήσουν οι προβολείς.
Κάναμε το λάθος να θεωρήσουμε ότι με ένα τόσο σύντομο σχόλιο θα γινόταν ο συνειρμός αυτόματα. Δεν ήταν ξεκάθαρη η ουσία του. Δικαίως οι αναγνώστες μας διαμαρτυρήθηκαν. Γι’ αυτό ζητήσαμε συγνώμη και επανορθώσαμε έμπρακτα κατεβάζοντας αμέσως την ανάρτηση. Δεν μπορούσαμε όμως ούτε ως σκέψη να αφήσουμε να αιωρείται η υπόνοια ότι είναι ποτέ δυνατόν ο στόχος μας να είναι όχι η εξουσία αλλά το θύμα της. Γι’ αυτό αισθανθήκαμε ότι πρέπει να εξηγήσουμε ακόμα και με κίνδυνο να παρεξηγηθούν οι εξηγήσεις ως δικαιολογίες.
Εμείς τουλάχιστον, έστω και με λάθος τρόπο, ευθύνες για τον θάνατο της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν καταλογίζαμε. Αντιθέτως, ποιοι ήταν εκείνοι που σπίλωναν τη μνήμη της; Εκείνοι, που μιλούσαν για «αυτοκτονία» ώστε να μην αποδοθούν ευθύνες, ενώ το ρεπορτάζ από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές: Και οι γνωστοί της αλλά και τα σωματεία των εργαζομένων και των γιατρών κατήγγειλαν ότι βρήκε τραγικό θάνατο προσπαθώντας να διαφύγει από τον έλεγχο της ασφάλειας. Ειδικά τα σχόλια των δημοσιογράφων που στηλίτευαν με πιο πολύ «πάθος» την Athens Voice, ήταν ακριβώς εκείνων που διάλεγαν να μιλήσουν για τη δήθεν αυτοκτονία.
Δεν ήταν αυτοκτονία. Η τόσο σφοδρή επίθεση εναντίον μας είχε στόχο αυτή ακριβώς τη συγκάλυψη.
Σε όλη αυτή την ιστορία, ακούστηκαν όλοι οι επιθετικοί προσδιορισμοί στη λέξη σχόλιο, από άτυχο, άστοχο, κακόγουστο, έως χυδαίο. Όμως δεν υπερασπίσαμε εκεί τον εαυτό μας. Θεωρήσαμε ότι εφ’ όσον το σχόλιο ήταν τόσο άστοχα διατυπωμένο ώστε να επιτρέπει και τέτοιες ερμηνείες, ακόμα κι αν δεν ήταν στις προθέσεις μας, έπρεπε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Το δικό μας επάγγελμα είναι οι λέξεις και οι λέξεις πονάνε αν δεν προσέξεις, και σε ένα τραγικό γεγονός, πρέπει να προσέξεις 100 φορές περισσότερο για να μην πληγώσεις κανέναν κατά λάθος. Δικιά μας ευθύνη είναι η χρησιμοποίηση των λέξεων, το κάναμε λάθος γι’ αυτό απολογηθήκαμε και επανορθώσαμε έμπρακτα κατεβάζοντας την ανάρτηση. Μπορούμε να ακούσουμε κάθε κριτική, να τη συζητήσουμε, να σας πείσουμε ή να μας πείσετε. Όταν όμως κάποιος λέει η «φασιστική Athens Voice», ξέρουμε ότι έχει σκοπιμότητα, πρόκειται για κάποιον εντεταλμένο του σκοτεινού παρακράτους. Γιατί είμαστε μικρή χώρα και η ιστορία του καθενός είναι πολύ γνωστή. Η Athens Voice 15 χρόνια δίνει αγώνα εναντίον του φασισμού, του ρατσισμού, του κάθε ολοκληρωτισμού.
Αν ήταν μόνο αυτό, εδώ έπρεπε να είχε τελειώσει το θέμα. Ο διάλογος μεταξύ ενός μέσου και των αναγνωστών του, ακόμα και έντονος, είναι απαραίτητος, είναι παραγωγικός, δημοκρατικός. Κάποιοι όμως βρήκαν την ευκαιρία να το εκμεταλλευτούν.
Ξεκίνησε μια προπαγανδιστική καταιγίδα, γιατί ήταν η προεκλογική εβδομάδα, με τελείως άλλους στόχους από αυτούς των αναγνωστών μας. Στήθηκε ένα σκηνικό πόλωσης εμείς «οι ευαίσθητοι» και οι άλλοι «οι ρατσιστές», μια τεράστια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το πραγματικό γεγονός: Το θάνατο της δύστυχης μετανάστριας Γκαινέ Κασαρτζιάν, κυνηγημένης εξ αιτίας μιας κυβερνητικής εγκυκλίου. Έπρεπε κατεπείγοντως να βρεθεί ένας εχθρός. Ο «κακός» να μην είναι η υπεύθυνη πολιτεία για ένα θάνατο σε κρατικό νοσοκομείο, αλλά το «σχόλιο» μιας εφημερίδας που δεν «είναι του γούστου μας».
Μια εφημερίδα που 15 χρόνια ήταν σταθερά στο πλευρό των αδύναμων, των διαφορετικών, των μειονοτήτων και φυσικά των μεταναστών, σταθερά κατά κάθε φασισμού και ολοκληρωτισμού, ξαφνικά γίνεται ρατσιστική! Στοχοποιείται ως φασιστική. Αν είναι πότε δυνατόν! Οι τεχνικοί μας είδαν και μας πληροφόρησαν αμέσως για την επικοινωνιακή καταιγίδα στο ίντερνετ (πολλαπλασιασμένες αναρτήσεις επί 24ωρού βάσεως με bots «φασιστική Athens Voice»), τέτοια που είχε να συμβεί χρόνια. Τη σκυτάλη έπαιρνε συντονισμένα ο γνωστός δημοσιογραφικός υπόκοσμος για να εκτελέσει την «ηθική δολοφονία». Μετά τα τρολ του σκοτεινού παρακράτους στο διαδίκτυο που πολλαπλασίαζαν το κλίμα του μίσους και της παραπληροφόρησης. Ταυτοχρόνως μέσα σε λίγη ώρα τέσσερις υπουργοί της κυβέρνησης κατηγορούσαν την Athens Voice δήθεν για ρατσισμό, σεξισμό, ταξική υπεροψία, κοινωνικό κανιβαλισμό, αποκαλώντας τους εργαζόμενους «εγγόνια του Γκαίμπελς».
Η στόχευση ήταν πολύ φανερή. Η γραμμή τους ήταν να αναπαράγεται παντού στο διαδίκτυο το «φασιστική η Athens Voice». Αυτό το κατασκευασμένο επιχείρημα του παρακράτους ήταν το «σύνθημα». Για να ακολουθήσουν τα τάγματα εφόδου. Ήδη σε αναρτήσεις είχαν εμφανιστεί οι απειλές, «να ανέβει ο Ρουβίκωνας και να πηδάτε από τα παράθυρα», «να σας κάψουν και αυτή τη φορά να είσαστε κι εσείς μέσα». Το παράγγελμα για το επόμενο στάδιο είχε δοθεί.
Είμαστε στοχοποιημένοι πολλά χρόνια τώρα και έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε τις προβοκάτσιες. Ήταν ένας αντιπερισπασμός μεγάλου μεγέθους με έναν εύκολο στόχο, μία ανεξάρτητη εφημερίδα εργαζομένων δημοσιογράφων, αφρούρητη, στο κέντρο της Αθήνας.
Στις ανακοινώσεις προσπαθήσαμε, με όλη την αίσθηση του κατεπείγοντος, να εξηγήσουμε τι συμβαίνει, τι έρχεται, πόσο κατασκευασμένο, φτιαχτό και επικίνδυνο είναι όλο αυτό που ετοιμάζεται με άλλοθι, δήθεν, ένα σχόλιο που είχε ήδη και αμέσως αποσυρθεί, τη στοχοποίηση που μιλούσε για φασίστες. Το ίδιο έκαναν και πολλές ψύχραιμες φωνές αναγνωστών μας, επώνυμων και ανώνυμων.
Πολλοί το εξέλαβαν ως δικαιολογίες, ότι λέμε «μισή συγνώμη». Εμείς όμως απλώς προειδοποιούσαμε για τη συνέχεια. Επισημαίναμε ότι ούτε ένας από τους «κατηγόρους» μας δεν μιλάει για την ουσία, για το ίδιο το γεγονός, το θάνατο ενός ανθρώπου και τις ευθύνες γι’ αυτόν. Αντίθετα, αποπροσανατόλιζαν την προσοχή, στοχοποιώντας τον Τύπο.
Τώρα, μετά από το ανήκουστο περιστατικό βίας, την επίθεση μέρα μεσημέρι στα γραφεία μας και την για άλλη μια φορά απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων της Athens Voice, γράφουμε πάλι. Γιατί δεν πρέπει κάθε φορά να συμβαίνουν πρώτα τα αποτελέσματα της ρητορικής του μίσους, για να γίνεται εκ των υστέρων κατανοητή η μαύρη προπαγάνδα. Ενώνουμε τη φωνή μας με όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, όλους εκείνους που ελπίζουν ότι αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα του διχαστικού λόγου και της ρητορικής του μίσους. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτική της βίας, που νομιμοποιήθηκε αυτή τη δεκαετία, θα πάρει κάποτε τέλος.
20°
