Σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά (όπως θα έλεγε κάποιος μπακαλιαρολόγος) είναι πολύ ευχάριστο να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν αξίες που παραμένουν σταθερές και αμετακίνητες. Μια τέτοια αξία είναι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, το πλεονέκτημα που μόνο οι αριστεροί συμπολίτες διαθέτουν, το πλεονέκτημα που λειτουργεί ως φάρος στο σκοτάδι και δείχνει στους ανθρώπους που ταξιδεύουν στη θάλασσα της ζωής (συγγνώμη αν ανακατευτήκατε από τις ποιητικές αηδίες) τι πρέπει να αποφύγουν.
Είναι το πλεονέκτημα που διαθέτει εν αφθονία ο αγαπημένος (με την καλλιτεχνική έννοια του όρου) του συντρόφου Πολάκη και γνωστός για τον εθισμό του στη νικοτίνη, σύντροφος Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος άναψε την τσιγαρούμπα του σε εκδήλωση καρκινοπαθών στην Κύπρο, όπου είχε κληθεί για να βαρέσει το πιάνο και να βάλει τις φωνές.
Κάποιοι εχθροί της Αριστεράς, υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και πράκτορες του νεοφιλελευθερισμού αγνόησαν το ηθικό πλεονέκτημα του συντρόφου Κραουνάκη και τον κατέκριναν, αναρωτώμενοι αν, σε περίπτωση που κληθεί σε εκδήλωση διαβητικών, είναι έτοιμος να σκάσει στη σκηνή με προφιτερόλ και κανταΐφι. Οι απαίσιοι αυτοί συμπολίτες ξέχασαν ότι είχαν να κάνουν με αριστερό και έτσι δεν κατάλαβαν ότι το τσιγάρο στην εκδήλωση των καρκινοπαθών δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια προσφορά στον αγώνα κατά του καπνίσματος και άρα κατά του καρκίνου.
Και εξηγώ:
Με δεδομένη τη δύναμη του παραδείγματος προς αποφυγή (μια ματιά στα κατεστραμμένα πνευμόνια και τα συριζαϊκά δόντια στα πακέτα των τσιγάρων θα σας πείσει) ο σύντροφος Κραουνάκης θέλει να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους νικοτινομανείς να καταλάβουν ότι το κάπνισμα είναι μια αηδιαστική συνήθεια και ότι όσο δεν αποτοξινώνονται, τόσο κινδυνεύουν να γίνουν σαν τα μούτρα του. Και ειλικρινά δεν ξέρω ούτε έναν που να μην τρέμει στην ιδέα να καταντήσει σαν τον σύντροφο Κραουνάκη. Ο οποίος, για να ισορροπήσει το ομολογουμένως σκληρό αντικαπνιστικό του μήνυμα, πέρασε και ένα θετικό μήνυμα υπέρ της ζωής και του έρωτα φορώντας πολύ σέξι σι-θρου.
Αντίστοιχα προβλήματα παρανόησης συναντά και η συντρόφισσα Δούρου (την οποία κάποιοι αποκαλούν Γαϊδούρου πράγμα ακατανόητο αν σκεφτεί κανείς πόσο συμπαθή είναι τα γαϊδουράκια) εξαιτίας του σποτ της για τα φέικ τα νιουζ. Στο σποτ αυτό η συντρόφισσα Δούρου ξουρίζεται (όχι, ρε μλκς... το πρόσωπο ξουρίζει) και με περιπαικτική διάθεση και χαμόγελο μας καλεί να πούμε όχι στα ψέματα του διαδικτύου. Κάποιος μπορεί να πει ότι παραείναι προκλητικό να μιλάει για φέικ νιουζ το μέλος ενός κόμματος που έγινε κυβέρνηση πατώντας πάνω σε τέτοιου είδους ψέματα και συκοφαντίες, αλλά δεν το είπε κανείς. Γιατί όλοι σοκαρίστηκαν με το κέφι και το μπρίο ενός ανθρώπου που (θα έπρεπε να) τον βαραίνει ο θάνατος 130 ανθρώπων (Μάτι+Μάνδρα) που χάθηκαν «στη βάρδια του» και για τον οποίο θάνατο είναι νομικά υπόλογη, κοινώς θα περάσει δικαστήριο.
Το σοκ -και εδώ- οφείλεται στο ότι οι ορισμένοι συμπολίτες δεν λαμβάνουν υπόψη τους το ηθικό πλεονέκτημα της συντρόφισσας Δούρου, το οποίο δεν της επιτρέπει να προσποιηθεί ότι νοιάζεται για τους πνιγμένους και τους καμένους συνανθρώπους μας. Αντιθέτως, της επιβάλλει να είναι ειλικρινής, να δείχνει σε όλους ότι αδιαφορεί πλήρως για το πόσοι ζουν και πόσοι πεθαίνουν στη βάρδια της και να κάνει σαφές ότι καμία τραγωδία, ακόμα και αυτή για την οποία είναι (κατά δήλωσή της) πολιτικά υπεύθυνη, δεν θα της χαλάσει τη διάθεση. Η συντρόφισσα Δούρου δεν παίζει θέατρο και ποτέ δεν θα παραστήσει κάτι που δεν είναι: ένας άνθρωπος που νοιάζεται για τους άλλους ανθρώπους και έχει, έστω και μικρή, αίσθηση της ευθύνης της. Η συντρόφισσα Δούρου όπως και ο σύντροφος Κραουνάκης διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και μπορεί να είναι όσο ανήθικοι ή χυδαίοι θέλουν χωρίς να έχουν ανάγκη να το κρύψουν λες και είναι τίποτα υποκριτές. Και μπράβο τους.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
10°
