«Εκτελεστές» και Θεωρία των Άκρων

«Εκτελεστές» ή δολοφόνοι; Νομίζαμε ότι αυτό το ζήτημα είναι λυμένο από τη δίκη της (οέο) «17 Νοέμβρη». Ως τότε τους λέγαμε «εκτελεστές». Αλλά μετά την από πρώτο χέρι αποκάλυψη του βλακώδους σκεπτικού που κρυβόταν πίσω από τις δολοφονίες του Παύλου Μπακογιάννη και του Θανάση Αξαρλιάν, η κοινωνία μας –έστω και αργά– το έπιασε το υπονοούμενο. Οι άνθρωποι που ως τότε το φαντασιακό του τσιφτετέλληνα τους θεωρούσε μάγκες, τελικά ήταν πειραγμένοι δολοφόνοι.

Άλλωστε, η έννοια της εκτέλεσης, σημαίνει πραγματοποίηση ενός έργου ή μιας δικαστικής ετυμηγορίας. Μόνο δευτερογενώς σημαίνει αφαίρεση της ζωής κάποιου που καταδικάστηκε σε θάνατο, κατ’ εντολήν της δημοκρατικής νομιμότητας.

Και φυσικά, που αργήσαμε τόσο να το καταλάβουμε, είναι πονεμένη ιστορία. Η ίδια που μας κάνει τους σπάστες να τους λέμε «τα παιδιά». Και τώρα, που κάποιοι σπάστες δολοφονούνε τους ναζί, αποκαλούμε τους ναζί «τα παιδιά»… Αλλά δεν χαμπαριάσανε οι «εκτελεστές» πως πιάστηκαν γατάκια. Έκαναν το κομμάτι τους, που τους δίνει ζωή, αλλά έτσι βοηθούν αντικειμενικά τους ναζί να ανασυγκροτήσουν τα ερείπια της στουκαρισμένης αλαζονείας τους, μετά το χαμό του Παύλου Φύσσα.

Η ίδια πονεμένη ιστορία κάνει τους ναζί να λένε ότι τα τραγικά θύματα της προχτεσινής δολοφονίας «έπεσαν υπέρ Πατρίδος», αποκρύπτοντας ότι έπεσαν υπέρ ενός ανόητου ανταγωνισμού. Να γελάς ή να κλαις, δηλαδή, με όλη αυτή τη δραματική γελοιότητα της κοινωνίας μας; Που τόσο προσφυώς αποκάλυψε η οικογένεια Φουντούλη, διώχνοντας όξω από την παράγκα όλα τα κοράκια που πάνε να βγάλουν από το δράμα ξύγκι…

Τώρα πάλι, δέκα χρόνια μετά, ξανακατρακυλάμε: οι αυτόκλητοι «τιμωροί» δεν είναι δολοφόνοι. Μας καθοδηγεί και η εξαίρετη δημοσιογραφία μας, η οποία όλο για «εκτελεστές» μιλάει, θαυμάζοντας τον «επαγγελματισμό» τους. Μας τρέχουν τα σάλιατα για την «άρτια επιχειρησιακή τελειότητα των εκτελεστών», όπως στον καλό πέτρινο καιρό του αυριανισμού… Μα αυτό ακριβώς θέλουν και οι (μικροαστοί υπερκαταναλωτές βίας) δολοφόνοι! Να βλέπουνε από τον καναπέ τους τις ειδήσεις και να ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις για το πόσο ωραία τη φέρανε στο σύστημα (το οποίο κανείς δεν τους επισημαίνει πόσο υπηρετούν άθελά τους)…

Όσο για τη δημοσιογραφία μας, ειλικρινά, δεν κατάλαβα. Δεν θεωρήσαμε ντροπή τα ανωτέρω θαυμαστιλίκια, που ουσιωδώς ενθαρρύνουν τους «εκτελεστές». Αλλά ήταν «αποτρόπαιη η προβολή του βίντεο της εκτέλεσης»! Γιατί άραγε; Μην πληγώσουμε τις politically correct ευαίσθητες ψυχές μας ή μη δούνε τα παιδάκια πώς σκοτώνει ένας δολοφόνος το θύμα του; Μα πολύ χειρότερα από αυτό το πραγματικό βλέπουμε και εμείς και τα παιδάκια, στο σινεμά, στην TV και στο Play Station… Τόση υποκρισία, τόσος χαλασμός;

Δεν προσφέρομαι να στηρίξω ηθικά τη δημοσιογραφική πολιτεία του κυρίου «Ζούγκλα», αλλά εν προκειμένω δεν έκανε τίποτε κακό. Διεθνώς η ρεαλιστική δημοσιογραφία είναι αποδεκτή. Εδώ είμαστε τόσο του παρθεναγωγείου; Παρόμοια ισχύουν και με τη φωτογραφία του ψυχορραγούντος Παύλου Φύσσα. Θυμάστε που την έβγαλε ο «Θέμος», όταν άρχισε να παίρνει την αντιναζί στροφή, που θεώρησε ότι χρειαζόταν (επιτέλους) η επιχείρησή του. Αυτές, λοιπόν, μάλλον αποτελούν τις σπάνιες στιγμές, που ο ΘεΜακισμός δεν κάνει κίτρινη δημοσιογραφία.

Μη γινόμαστε κι εμείς Δικτατορία του κατιναριάτου. Μην ξεχνάμε, ως κοινωνία δεν απαξιώσαμε τη γελοία βία, που τόσο θαυμάζουμε. Άρα, ας μην κρύβουμε υποκριτικά την εικόνα της. Ας τη φανερώνουμε ακομπλεξάριστα, τσακίζοντας ηθικά το αποτύπωμά της, με άφοβο επιχειρηματολογημένο διάλογο. Αυτός είναι η υπεροχή της δημοκρατίας απέναντι στους κρυμμένους εχθρούς της. Αυτός διαλύει το αφειδώλευτο ηθικό έρεισμα που τους δίνουμε, χωρίς το οποίο αυτοί λιμοκτονούν και ξεραίνονται.

Σούμπιτο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινομένο νομίζει ότι γράφει Ιστορία, ενώ πρακτικά απλώς κάνει το χοντρό ψιλό. Όχι μόνο οι αντικρατικοί μπάτσοι, αλλά εξίσου και οι ναζί και όλοι όσοι δρουν εις βάρος μας για το καλό μας. Δολοφονούν μάταια τους «κακούς»: Σιωνιστές, Μπίλντερμπεργκ, Ιμπεριαλισμό, Μέρκελ, τους ντόπιους λακέδες τους, τη Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη («ΛΜΑΤ» της 17Ν…), τα «τσοντοκάναλα», τον κάθε Σταρ της καθ’ ημάς βλακείας, αλλά και το λαθρομετανάστη που λερώνει την πατρίδα.

Άλλως ειπείν, δολοφονούν τους «κακούς», εκείνους που φταίνε επειδή συμβαίνει αυτό που δεν θέλουμε. Θέλαμε προλεταριακή επανάσταση; Σκοτώνουμε τη ΛΜΑΤ. Θέλαμε Εθνοκάθαρση; Σκοτώνουμε σκούρα νομιστεράκια. Θέλαμε το γαύρο; Σκοτώνουμε τον βάζελο. Θέλαμε Καλαμπόκες; Σκοτώνουμε Τεμπονέρες. Θέλουμε νέου τύπου μισερή άρνηση των πάντων; Σκοτώνουμε ό, τι μας προκαλεί ανία, μπας και χυθεί λίγη αδρεναλίνη στα γράδα μας.

Δεν τα γράφουμε εμείς αυτά που διαβάζετε εδώ. Η ίδια η ζωή τα γράφει. Για να το πούμε με τον τρόπο του Tom Waits: «The piano has been drinking! Not me!». Δηλαδή, δεν ήπιαμε εμείς, η ζωή έχει πιεί και φυτεύει τέτοια όμορφα λουλούδια στην καθημερινότητά μας. Η ζωή γεννάει όλες τις μορφές του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, η ίδια και μας τις αναλύει. Αυτή λοιπόν είναι η Θεωρία των Άκρων, όπως την έχουμε περιγράψει ήδη προεκλογικά (οι αναγνώστες μας ξέρουν πού). Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση τη Θεωρία των Δύο Άκρων του κ. Σαμαρά και του κ. Τσίπρα, που τόσο βολεύει, το στρεβλό μικροδικομματισμό τους…

Δεν φταίνε τα Άκρα, οι ποικιλώνυμοι «εκτελεστές», που νομίζουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο, ενώ κάνουν μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Φταίει η μήτρα που τους έτεκε, η σκοταδισμένη κοινωνία, που και τους θαυμάζει. Ακριβώς γιατί είναι φτιαγμένοι στη βάση του mainstream εθνολαϊκιστικού αξιακού συστήματός της και σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Οι «εκτελεστές» δεν είναι παρά η ακραία μορφή αυτής ακριβώς της ίδιας τσιφτετελληνικής κουλτούρας.

Θεωρούν κι αυτοί ότι του Έλληνος ο τράχηλος είναι πολύ αντιστασιακός, αγνοώντας την Ιστορία: στα δύσκολα λέμε πολλά και κάνουμε λίγα. Δηλώνουμε Μεγαλέξαντροι, αλλά ενεργούμε ως θρασύδειλοι καραγκιόζηδες, που κρυπτόμενοι πίσω από κουκούλες γιγαντώνουμε αυτό που υποτίθεται πολεμάμε. Τον σκοταδισμό και την απεχθή μπανανία, που μάς βυθίζει στη φτώχεια και στην υποζυγία του ελληνικού τραχήλου…

Και πάντα με μισερή και αιματηρή βία «καθαρίζουμε» τους «κακούς», για να στρώσει η ζωή μας. Αλλά πάντα κάτι έχουν πάλι τα έρμα και ψοφάνε… Αφού «κακό» αίμα μπόλικο διαχρονικά χύνουμε, αλλά χαΐρι και προκοπή δεν βλέπουμε, μπας και κάτι λείπει και ξεστρατίζουμε;;; Μήπως δηλαδή πρέπει να το πάρουμε αλλιώς; Να ένα απαγορευμένο ερώτημα για κάθε ακραίο θεματοφύλακα του «Καλού»…

Αυτά λοιπόν τα «κακά» που ο εθνολαϊκισμός μας κάνει να φοβόμαστε, αυτά τα ίδια θέλουμε κι εμείς οι «καλοί» να τα τρομοκρατήσουμε. Όλοι οι «κακοί», που μας επιβουλεύονται πρέπει να εκλείψουν. Ανάλογα με οποιοδήποτε μανιχαϊστικό κριτήριο πρυτανεύει στη σκέψη μας, πάντα προκύπτουμε εμείς ως «καλοί» και κάποιοι «εχθροί» απέναντι ως «κακοί». Αυτοί είναι το αντικείμενο του ζωογόνου μίσους μας. Κι εμείς ζούμε για να τους εξαφανίσουμε...

Παίρνουνε δηλαδή οι «εκτελεστές» την άδεια (ηθικό έρεισμα) από τη Σημαία (τους) και κάνουν αυτό που (νομίζουν ότι) πρέπει να γίνει. Δεσμεύονται με ακατάβλητο «ιερό» όρκο για να το πράξουν, ως «αγωνιστές», υπό την πίεση της ευθύνης… Αν όχι αυτοί, ποιος θα το κάνει, στο βαθμό που το «σύστημα» (δηλαδή οι Άλλοι) δεν κάνει αυτό που πρέπει; Να καθαρίσουν την κοινωνία από τη ΛΜΑΤ, ή το έθνος από τα σκάρτα αφγάνια και τα κουμούνια υπερασπιστές τους και από τους «αντεξουσιαστές» τρομοκράτες; Έτσι ώστε να φέρουν την τέλια κοινωνία, όπου θα τρώμε πιλάφι και μέλι (όποιου ολοκληρωτισμού κι αν είμαστε θιασώτες).

Μην ξεχνάμε άλλωστε πόσο θανάσιμοι εχθροί είναι μεταξύ τους, πόσο ζουν για να κλέβουν ο ένας τη ζωή του άλλου, οι ναζί με τους αντικρατικούς. Όσο ακριβώς και οι άλλοι εχθροί των αντικρατικών, οι σταλινικοί, που περιέργως, μπροστά στους ναζί, γίνονται αδέλφια με τους αντικρατικούς… Αυτά είναι μυστικά μοναδικά της καθ’ ημάς Ανατολής, Πολυχρόνη, που δεν γίναμε ευζώνοι.

Έτσι η κοινωνία συνεχίζει να γεννάει βέβαιους «εκτελεστές». Και απάντηση δεν υπάρχει στο ερώτημα «Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που κάνεις; Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό η εμπειρία της μετανοημένης για τζάμπα φονικά ευρωπαϊκής τρομοκρατίας, που αγνοεί ο επηρμένος νεοπλουτισμός σου;». Δεν έχουν χρόνο για τέτοια χαζά ερωτήματα, κρύβονται οι εκτελεστές, το καθήκον τους καλεί στη δράση, ο αναστοχασμός είναι πολυτέλεια των λακέδων του συστήματος.

Όμως, όταν δεν καταδέχεσαι τα μικρά ερωτήματα, χάνεις τις μεγάλες απαντήσεις. Όποιος πραγματικά είναι επαναστάτης και θέλει να ανατρέψει ΤΟ Άθλιο Σύστημα, που μας καθηλώνει και μας πνίγει, έχει ένα δημιουργικό μονόδρομο να ακολουθήσει. Αγνοεί την καταστροφική βαρβατίλα με τα ρόπαλα και τα αρκεβούζια και χτυπάει αλύπητα τα όπλα ΤΟΥ Συστήματος. Τον ανορθολογισμό της κοινωνίας που τρώει το λαϊκιστικό κουτόχορτο του Πολιτικομηντιακού Σταρ-Σύστεμ. Την αδυναμία του καμένου λογισμικού της να αρθρώσει επιχειρήματα, δηλαδή όλη την απαιδευσία που τρώει ο στόκος από το σκότος.

Το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, που μέσο έχει το αιματηρό τρίπτυχο «Έχθρα, Μίσος, Βία», οδηγεί αναπόδραστα στην φοβία, στην τρομοκράτηση, στην ανασφάλεια. Και αυτά καθιστούν ΤΟ Σύστημα μοναδικό αποκούμπι για τη φοβισμένη κοινωνία, γι αυτό όλες τις εκφάνσεις αυτού του Φαινομένου τις θεωρούμε Ακροδεξιές! Οπότε, μόνο εδώ φτουράει η θεωρία του «μακριού χεριού ΤΟΥ Συστήματος», το οποίο χέρι δηλαδή, είναι έμπρακτα ολάκερο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο!

Ρωτήστε κι εσείς τον «εκτελεστή», που κρύβεται δοξαζόμενος. Διαφωνεί; Πείτε του. Τι δεν καταλαβαίνεις, «σύντροφε κουμπουροφόρε», όπως θα έλεγε χαϊδευτικά και ένας γνωστός παλιός Μπαρμπαγιώργης της «αριστερής» δημοσιογραφίας;… Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μόνο εσύ θέλεις να κάνεις καλύτερο τον κόσμο και ότι όλοι οι άλλοι είναι καθάρματα; Γιατί αγνοείς την βιοποικιλότητα της φύσης και μαζί την αυτονόητη ποικιλότητα της ανθρωπότητας, που την κάνει να είναι γεμάτη από διαφορετικούς πολίτες με ποικίλες ομορφιές και καλοσύνες; Ποια βάσκανος μοίρα σε καθοδηγεί, σαν τον Προκρούστη, να θέλεις βίαια όλα να τα κάνεις ομοιόμορφα με βάση τα δικά σου μέτρα;

Προβληματίσου λίγο επιτέλους, μήπως κολλάει κάπου το σύνθημα «όλοι τρελοί εκτός από μένα!»; Θυμήσου το ανέκδοτο με τον τύπο που τρέχει με χίλια και ακούει στο ραδιόφωνο «ΠΡΟΣΟΧΗ! Ένας τρελός έχει μπει στην απέναντι λωρίδα» και μονολογεί «Τι ένας, εγώ βλέπω δεκάδες!»… Μήπως το γουρλωμένο στρατόκαυλο πνεύμα σου στραβά αρμενίζει, ενώ με τόση σιγουριά βλέπεις όλους τους άλλους να στραβώνουν συνωμοτικά το γιαλό;…

Τέλος, αν ο αδύναμος ορθολογισμός σου κουραστεί και ομολογήσει ότι καλά κάνεις και γουστάρεις να τα κάψεις όλα, αφού μισείς αυτό τον άθλιο κόσμο, τότε σε παραδέχομαι. Μόνο μην ισχυρίζεσαι πια πως ενεργείς για το καλό της κοινωνίας: θα ξέρεις πως λες ψέματα. Αφού ολοφάνερα λειτουργείς με το σύνδρομο του Νέρωνα, που αδιαμφισβήτητα είναι ιδιοτελές και αντικοινωνικό.