Κομμάτια και θρύψαλλα

Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών έχουν προφανώς νικητές και ηττημένους.

Στους νικητές συμπεριλαμβάνεται αναμφισβήτητα ο Α. Τσίπρας, που ανεξάρτητα αν χάνει εκλογικά ποσοστά από το λεγόμενο Μακεδονικό, εδραιώνεται, κυρίως στη διεθνή σκηνή, ως σοβαρός και αποφασιστικός πολιτικός που δεν διστάζει στο όνομα του γενικότερου συμφέροντος να θυσιάσει τα μικροκαμματικά οφέλη, ως ευρωπαϊστής που αναγνωρίζει και συμβάλλει στην ευρωπαϊκή προοπτική.

Επιπλέον κερδίζει σημαντικούς πόντους στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς, ως τολμηρός πολιτικός που έλυσε, επιτέλους, ένα εμβληματικό πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, γύρω από το οποίο στο παρελθόν είχαν συσπειρωθεί μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας ανεξάρτητα από κόμματα.

Εξ αντανακλάσεως στους κερδισμένους, ο Κ. Μητσοτάκης όχι τόσο από τη γραμμή που ακολούθησε –παρά το γεγονός ότι συσπείρωσε τη Ν.Δ.–, αλλά από το γεγονός ότι εδραιώνεται όλο και περισσότερο ένας ανθεκτικότερος δικομματισμός.

Φυσικά και αυτός έχασε την ευκαιρία να διαμορφώσει και στο κόμμα του αλλά και στην ελληνική κοινωνία μια κουλτούρα ανεκτικότητας, συμβιβασμού, λογικής, ενός πατριωτισμού του συντάγματος σε αντίθεση με τον κυρίαρχο πατριωτισμού του αίματος.

Χαμένοι το ΚΙΝΑΛ και το ΠΟΤΑΜΙ, συνολικά ο ενδιάμεσος χώρος, που αδυνατεί να διaμορφώσει τη δική του πολιτική ατζέντα, φοβικός και μικρομέγαλος, με ολέθρια αποτελέσματα και για τα ίδια αυτά κόμματα αλλά και για την ισορροπία και ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Μεγάλη χαμένη η ελληνική κοινωνία, που συνέδεσε το θέμα της Μακεδονίας με συναλλαγές, ανταλλάγματα, εκβιασμούς, ανθρωπάκια, καρέκλες, απίστευτες θεατρικές κολοτούμπες, θεσμική και προσωπική γελοιοποίηση, μεταλαδιές, κομποσκοίνια, ελικόπτερα taxi-beat, εξευτελισμό εννοιών και προσώπων.

Ό,τι δεν διαλύθηκε από τα μνημόνια, διαλύθηκε από τις Πρέσπες.

Συνδέθηκε δηλαδή στο συλλογικό υποσυνείδητο ως παρακμή στην καλύτερη εκδοχή ή ως  προδοσία, η οποία ακολουθεί τα συνηθισμένα σενάρια συνωμοσίας που συνδέουν κάθε εξέλιξη της ελληνικής πολιτικής ζωής, μια και αδυνατούμε ως κοινωνία να γίνουμε ιδιοκτήτες των αποφάσεών μας.

Ένας αναγκαίος περισσότερο από ποτέ συμβιβασμός στην εξωτερική πολιτική χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο για την εξόντωση των αντιπάλων, σαν μακιαβελλισμός,  «ανταλλάχθηκε» (;) ακόμη και με τις συντάξεις.

Οι πολίτες παρακολούθησαν με αποστροφή και αδιαφορία τις προδιαγεγραμμένες εξελίξεις, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την αποδυνάμωση των ήδη απαξιωμένων κομμάτων αλλά και των θεσμών της δημοκρατίας, που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ένα ακόμη θέμα με σοβαρότητα και πιο ανοιχτή ματιά. Έτσι όλο  και περισσότερο η δημοκρατία αντικαθίσταται στο μυαλό τους από τον αυταρχισμό, η ανοιχτή κοινωνία από τον προστατευτισμό και τις φοβίες, η πολιτική από τον κυνισμό και την ιδιοτέλεια, ο ρεαλισμός από την έλλειψη ορίων.

Όλα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας.

Είτε ανήκουμε στους νικητές είτε στους χαμένους.

Γιατί το επόμενο μεγάλο θέμα θα έχει πάλι να παλέψει και πάλι ανάμεσα στα ίδια στερεότυπα και τις ίδιες διαχωριστικές γραμμές.

Ανοιχτό-κλειστό, δημοκρατία-αυταρχισμός, ευημερία-περιθωριοποίηση, Ευρώπη-Ανατολή, πραγματικότητα-φαντασίωση, καινοτομία-προστατευτισμός.

Και τότε φοβάμαι πως οι σημερινοί πρωταγωνιστές, νικητές και ηττημένοι, θα βρεθούν συνολικά από την πλευρά των ηττημένων. Και κάποιος άλλος πολύ χειρότερος θα τους έχει αντικαταστήσει.