Έβλεπα σειρές και περίμενα να περάσουν οι γιορτές. Υποτίθεται ότι θα διάβαζα, αλλά το μεγαλύτερο κείμενο που μπορεί να επεξεργαστεί το μυαλό μου είναι δύο σειρές υποτίτλων. Αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Βυθιζόμουν στον καναπέ ως νευρωτικός μεσήλικας και σηκωνόμουν με παιδικό τραύμα από τη θρησκόληπτη μητέρα μου που έτρωγε κινόα με κόλλυβα, μέχρι να γυρίσει ο πατέρας από τη δουλειά, σε κάτι χωράφια στην Αλαμπάμα, για να τη σαπίσει στο ξύλο. Μου άρεσε η εικόνα με την κινόα στο πάτωμα, αλλά όλα τα άλλα με μετέτρεψαν σε serial killer.
Δεν ξέρω τι βάζουν στις σειρές τελευταία, αλλά αισθάνομαι ότι είναι υποχρεωτικό να υπάρχει είτε παιδάκι που κακοποιείται, είτε πρωταγωνιστής με ψυχικά τραύματα. Τι διάολο; Τόσο χάλια είναι οι ζωές μας και θέλουμε να δούμε ότι υπάρχουν και χειρότερα; Και επειδή όταν η συζήτηση φτάνει εδώ, πάντα κάποιος πετάγεται και ζητάει πρόταση για σειρά, έχω να καταθέσω τα εξής: Dogs of Berlin, γερμανικό, αστυνομικό με αναφορά στο ποδόσφαιρο και στον ρατσισμό. The Sinner, εγκλήματα με ψυχολογικό backround. The Sharp Objects, όπως και το προηγούμενο. Και το The Glow, που βγάζει γέλιο με γυναίκες στο ρινγκ. Ωστόσο, το θέμα μου είναι άλλο.
Είδα στο Netflix την ταινία του Black Mirror. Με διαδραστικές επιλογές. Πήγαινα μπροστά και πίσω. Κάπου κουράστηκα. Περισσότερο μπερδεύτηκα. Δεν μου άρεσε. Δεν θέλω να επιλέγω την εξέλιξη της ιστορίας. Θέλω να αισθανθώ πάλι παιδί που ακούει το παραμύθι του. Να με ταξιδέψει ο σεναριογράφος, όχι να πάω με τα πόδια. Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, αν ερχόταν μπροστά στα μάτια μου καμιά ταινία από τα 50s, το σενάριο μου φαινόταν πληκτικά γραμμικό με αφελείς ανατροπές. Ενδεχομένως οι νέες γενιές να αγαπήσουν το διαδραστικό σινεμά αν και οι άνθρωποι δεν θέλουν να παίρνουν αποφάσεις όταν ψυχαγωγούνται. Όμως πολλά πράγματα θα αλλάξουν.
Αναζητώντας τα νέα εργαλεία στην ψυχαγωγία της εικόνας κατάλαβα ότι στο μέλλον η βιομηχανία της εικόνας θα υποστεί ένα σοκ. Δεν είναι μόνο οι δυνατότητες του animation που ταυτίζουν το φανταστικό με το αληθινό. Είναι και οι εμπειρίες εικονικής πραγματικότητας. Κάπου διάβαζα ότι στο μέλλον οι ταινίες θα προβάλλονται με χημική ή τεχνική υποστήριξη από ουσίες και συσκευές που θα μεγιστοποιούν την εμπειρία. Φαντάζομαι αν βλέπεις τον «Σημαδεμένο», θα σνιφάρεις κάτι. Και αν παρακολουθείς πορνό, μπορεί να παίρνεις το σκεύασμα σε υπόθετο – ειλικρινά, δεν ξέρω. Αυτό που με συγκλονίζει είναι η δυνατότητα που θα αποκτήσει το animation στη δημιουργία χαρακτήρων με ανθρώπινη φυσιολογία και χαρακτηριστικά. Κάποια στιγμή, όμως, αυτή η τεχνολογία θα «εκδημοκρατιστεί», τα εργαλεία θα γίνουν διαθέσιμα προς όλους.
Υπάρχουν στελέχη της ψηφιακής ψυχαγωγίας που πιστεύουν ότι, σε κάποιο βαθμό, το σινεμά και η τηλεόραση θα υποστούν τη βίαιη εισβολή που δέχθηκε η δημοσιογραφία, όταν οι άνθρωποι απέκτησαν ποιοτικά εργαλεία online επικοινωνίας. Σταμάτησαν να αγοράζουν εφημερίδες, όταν η ενημέρωση έγινε online. Και άρχισαν να αμφισβητούν τα συμβατικά κανάλια, όταν ο γείτονάς τους έκανε blog.
Μία αντίστοιχη «επανάσταση» μπορεί να εκδηλωθεί στο μέλλον. Ξεκίνησε αργά, όταν βγήκαν στο εμπόριο οι φορητές βιντεοκάμερες και άρχισε να μπουσουλάει στις μέρες μας. Σήμερα υπάρχουν τα κανάλια της ανεξάρτητης διανομής περιεχομένου. Ωστόσο τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το ποιοτικό αποτέλεσμα των μεγάλων studio. Αυτό δεν συνέβαινε και κάποτε με τη μουσική; Τώρα όποιος μπορεί, γράφει και ηχογραφεί μουσική σπίτι του. Αντίθετα, σχεδόν όλες οι «ερασιτεχνικές» απόπειρες στο χώρο της εικόνας, σχεδόν δεν βλέπονται.
Το πιθανότερο είναι ότι αυτό στο μέλλον θα αλλάξει με αλγόριθμους που θα γράφουν ονειρικά σενάρια. Σενάρια τα οποία θα βασίζονται στα δημογραφικά και βιομετρικά δεδομένα του κοινού. Γιατί ο αλγόριθμος θα ξέρει τι στα αλήθεια συγκινεί τους ανθρώπους. Το animation θα δημιουργεί ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σε οικιακούς υπολογιστές. Τα εργαλεία του θα κατασκευάζουν «ανθρώπους» πιο συναρπαστικούς από αληθινούς ηθοποιούς. Και θα είναι προσβάσιμα από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Η εναλλακτική παραγωγή θα είναι μεγαλύτερη από την παραγωγή του studio. Θα είναι αυτό καλό για την τέχνη; Τι να σας πω... Τα social media έκαναν καλό στη δημοσιογραφία;
8°
