Η φωτογραφία που βλέπετε (ιδιαίτερη προσοχή στο Ν παρακαλώ) είναι χθεσινή. Είναι τραβηγμένη την ημέρα που έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπων με Αναπηρία (ζητώ συγγνώμη, αλλά η λέξη «ατόμων» μου φαίνεται πολύ ύπουλα ψυχρή) και προφανώς εντάσσεται στο πλαίσιο της καθημερινότητας της χώρας στην οποία η κάθε αναφορά σε Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπων με Αναπηρία μοιάζει με αναφορά για την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή Ισότητας των Φύλων στη Σαουδική Αραβία. Στην καθημερινότητα μιας χώρας στην οποία κάθε μέρα είναι Ημέρα Ατόμων (εδώ η ψυχρότητα είναι επιβεβλημένη) με Κοινωνική Αναπηρία.
Αν νομίζετε ότι ο χαρακτηρισμός είναι υπερβολικός, σας παρακαλώ να μου βρείτε έναν άλλο που να ταιριάζει καλύτερα στους κατοίκους της χώρας που όχι απλώς αδιαφορούν για τους αναπήρους, αλλά μοιάζουν να δρουν βάσει κάποιου σατανικού σχεδίου που σκοπό έχει να κάνει την ήδη δύσκολη ζωή του ανάπηρου ακόμα δυσκολότερη. Πώς αλλιώς δηλαδή να χαρακτηρίσουμε τους ανθρώπους που κλείνουν πεζοδρόμια με το αυτοκίνητο και το μηχανάκι τους, με τις ταμπέλες των καταστημάτων τους και με την πραμάτεια τους; Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες που κάνουν το ίδιο με πινακίδες, κάδους και στάσεις ΜΜΜ; Πώς να χαρακτηρίσουμε τους δημοτικούς άρχοντες που ανέχονται τα τραπεζάκια και τα δεντράκια που μετατρέπουν τα πεζοδρόμια σε καφέ και δενδροδρόμια; Η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ πέρα από το «αντικοινωνικός» είναι το «ηλίθιος».
Γιατί η ολοκληρωτική αδιαφορία για τους ανθρώπους με αναπηρία δεν είναι απλώς σκληρότητα, δεν είναι απλώς απανθρωπιά, είναι πρώτα και πάνω από όλα ηλιθιότητα που αγνοεί πως όλοι μας είμαστε υποψήφιοι ανάπηροι. Κάθε δευτερόλεπτο κάτι μπορεί να πάει στραβά, κάποιος – και όχι απαραίτητα εμείς – να κάνει ένα λάθος που θα μας καρφώσει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι ή θα κάνει μόνιμο αξεσουάρ μας ένα λευκό μπαστούνι. Που θα μας κάνει ανήμπορους να εκτελέσουμε λειτουργίες που τις είχαμε δεδομένες. Κι αν όχι εμάς, κάποιον που παριστάνουμε ότι αγαπάμε. Πώς αλλιώς, λοιπόν, να χαρακτηρίσω μια κοινωνία που δεν προνοεί για κάτι που ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε μέλος της; Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω μια κοινωνία που έχει κάνει την αντικοινωνικότητα τρόπο ζωής;
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, σκεφτείτε πόσες φορές έχετε σταθεί σε ουρά ενός καφέ ή ενός φαστφουντάδικου και έχετε ακούσει τον πελάτη να λέει «Καλημέρα» ή «καλησπέρα» ή τέλος πάντων να απευθύνεται στον υπάλληλο με τρόπο που να δείχνει ότι δεν έχει μεγαλώσει στη ζούγκλα από οικογένεια μπαμπουίνων. Σκεφτείτε πώς οδηγούμε και πώς αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε παρατήρηση για τα λάθη που κάνουμε ενώ οδηγούμε. Σκεφτείτε πώς πάμε να μπούμε στα βαγόνια του μετρό και πώς στεκόμαστε στις κυλιόμενες σκάλες. Σκεφτείτε το πόσο αγενείς και εγωκεντρικοί είμαστε σε κάθε κοινωνική επαφή και πώς αντιμετωπίζουμε, ως φωτεινή ή γραφική (ανάλογα με το μυαλό μας) εξαίρεση, την ευγενική συμπεριφορά.
Αυτοϊκανοποιούμενοι, λέμε συχνά για τους εαυτούς μας ότι «οι Ελληνες μπορούν να καταφέρουν ό,τι βάλουν στο μυαλό τους» και, αν αυτό είναι αλήθεια, τότε φαίνεται πως εδώ και δεκαετίες έχουμε βαλθεί να γίνουμε ένας σύντομος οδηγός του πώς δεν πρέπει να είναι οι άνθρωποι που επιθυμούν να ζουν σε κοινωνία. Εγωπαθείς, αγενείς και απολύτως αδιάφοροι για οποιονδήποτε άλλο, οι Ελληνες μοιάζουμε να έχουμε βαλθεί να αποδείξουμε το αδύνατο: ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνία που να αποτελείται μόνο από αντικοινωνικούς ανθρώπους. Από Άτομα με Κοινωνική Αναπηρία. Και μπράβο μας.
8°
