Πιθανόν να έχετε καταλάβει πως σήμερα δεν δουλεύουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι. Δεν υπάρχουν δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές ούτε στο ραδιόφωνο ούτε στην τηλεόραση (το ίντερνετ είναι μέσο του 21ου αιώνα και τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά). Αν απορείτε γιατί συμβαίνει αυτό, να σας πω πως το διοικητικό συμβούλιο του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων, της ΕΣΗΕΑ, συμμετέχει στην απεργία της ΓΣΕΕ (μπορεί να είναι και της ΑΔΕΔΥ, θα σας γελάσω) αλλά προκειμένου να καλύψει τις «κινητοποιήσεις» της Τετάρτης, κηρύσσει την απεργία μια μέρα νωρίτερα. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: τα αιτήματα της απεργίας απευθύνονται στην κυβέρνηση.
Επειδή μπορεί να μην είναι φανερό ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Συνήθως οι απεργίες έχουν σκοπό να πιέσουν αυτόν στον οποίον απευθύνονται τα αιτήματα των απεργών και ο οποίος ωφελείται από την εργασία τους. Οι επιχειρηματίες ωφελούνται από την εργασία των υπαλλήλων τους και ζημιώνονται από την απεργία τους. Η κυβέρνηση ωφελείται από την εργασία των δημοσίων υπαλλήλων και ζημιώνεται από την απεργία τους. Ζημιώνεται επίσης από απεργίες ιδιωτικών υπαλλήλων των οποίων η δουλειά έχει να κάνει με την ομαλότητα της καθημερινότητας, καθώς η δυσαρέσκεια κατευθύνεται στην κυβέρνηση (αυτή είναι η θεωρία, η πράξη συχνά διαφορετική).
Με τους δημοσιογράφους, υπό κανονικές συνθήκες, συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό: η κυβέρνηση (την οποία οι δημοσιογράφοι υποτίθεται ότι οφείλουν να ελέγχουν) ωφελείται μόνο όταν οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν ή όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους και γίνονται μεταφορείς κυβερνητικών δελτίων τύπου και νον-πέιπερ. Με δεδομένο ότι τα αιτήματα της απεργίας απευθύνονται στην κυβέρνηση, με δεδομένο ότι η απεργία στην κυβέρνηση θέλει να ασκήσει πίεση, δεν είναι κάπως περίεργο οι δημοσιογράφοι να της κάνουν τη χάρη και να μην δουλεύουν; Δεν είναι περίεργο το συνδικαλιστικό τους όργανο, εμμέσως, να ομολογεί πως αυτό που ασκεί πίεση στην κυβέρνηση δεν είναι η δουλειά των δημοσιογράφων, αλλά η παύση της δουλειά αυτής;
Δεν θα πω κάτι ιδιαιτέρως πρωτότυπο αν πω ότι οι πρακτικές του ελληνικού συνδικαλισμού ανήκουν σε έναν άλλο αιώνα (αν ήμουν πρωθυπουργός μπορεί να συμπλήρωνα «τον Μεσαίωνα» αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι). Αυτό δεν είναι ιδιαιτέρως περίεργο καθώς όλη η χώρα – και αρκεί μια ματιά στην βασική έκφραση της μαζικής κουλτούρας, την τηλεόραση για να το διαπιστώσει κανείς - μοιάζει να έχει κολλήσει κάπου ανάμεσα στη δεκαετία του 80 και του 90 (δεν πρόκειται για καθυστέρηση, η καθυστέρηση δηλώνει καθυστερημένη κίνηση προς τα εμπρός, εδώ έχουμε πλήρη ακινησία). Οι συνδικαλιστές των δημοσιογράφων δεν είναι η εξαίρεση κι έτσι νομίζουν πως το μόνο μέσο αντίδρασης εξακολουθεί να είναι η απεργία και η στάση εργασίας. Μόνο που απεργίες όπως η σημερινή δεν είναι απλώς χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αλλά είναι και (ακούσια φυσικά) παραδοχή πως η δουλειά των δημοσιογράφων ωφελεί την κυβέρνηση. (Για τους κουτοπόνηρους αναγνώστες να πω πως δεν εννοώ ότι οι δημοσιογράφοι δουλεύουν για την κυβέρνηση, ούτε ότι συνειδητά η ΕΣΗΕΑ δηλώνει κάτι τέτοιο. Τις παρεξηγήσεις και τα λάθος μηνύματα που μπορεί να δημιουργήσει η προσκόλληση στους τύπους του παρελθόντος περιγράφω).
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να πιεστεί αν η απεργία περιορίζονταν στην κυβερνητική τηλεόραση ή αν η ΕΣΗΕΑ ζητούσε (χωρίς φυσικά να απαιτεί) από τα μέλη της να μην καλέσουν εκπροσώπους της κυβέρνησης στις εκπομπές τους ή αν ζητούσε (πάλι χωρίς να απαιτεί) από τους αρμόδιους συντάκτες να μην πάνε σε καμία συνέντευξη τύπου κανενός κυβερνητικού στελέχους και να αγνοήσουν όλα τα κυβερνητικά δελτία τύπου ή αν έκανε κάτι διαφορετικό από το να κάνει ακόμα πιο εύκολη τη ζωή της κυβέρνησης περιορίζοντας την ενημέρωση. Αντ’ αυτού επιμένει να αντιμετωπίζει τον συνδικαλισμό και τις απεργίες, όπως αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι πιστοί την παρουσία τους στην λειτουργία της Ανάστασης. Ως μια εθιμοτυπική υποχρέωση που στερείται ουσίας και αποτελέσματος. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Επειδή κάποιος πονηρός θα ρωτήσει «Και τότε εσύ Βουλαρίνε που μας τα λες όλα αυτά γιατί δεν πήγες στον ΣΚΑΪ να κάνεις την εκπομπή σου;» να απαντήσω. Γιατί η περιγραφή της συνδικαλιστικής πρακτικής δεν σημαίνει ότι η πρακτική αυτή μου είναι σώνει και καλά δυσάρεστη. Αντιθέτως. Λίγα πράγματα μου είναι τόσο ευχάριστα όσο μια μέρα ξεκούρασης στη μέση της εβδομάδας. Ιδανικά θα προτιμούσα να είναι η Τετάρτη, αλλά και η Τρίτη μια χαρά μου φαίνεται. Και μπράβο μου.
13°
