Τόσο καιρό τώρα, τα κάνουμε όλα λάθος. Κλαίμε, τι πάθαμε, τι χάνουμε. Όχι τι θα κερδίσουμε, όχι τι θέλουμε να κάνουμε, πού θέλουμε να πάμε. Δυο μήνες τώρα έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες στις εφημερίδες, χιλιάδες ώρες στην τηλεόραση έχουν αφιερωθεί στους λογαριασμούς. Πόσο χάνουμε αν οι περικοπές στα επιδόματα είναι 10%. Τόσο αν είναι 20%, πόσο αν είναι 12, τόσες αποδείξεις αν έχεις εισόδημα τόσο, αν έχεις παραπάνω πόσες. Πίνακες, πολλαπλασιασμοί, αλλάζουν τα νούμερα, διαρρέουν καινούργιες φήμες, ξανά υπολογισμοί, νέοι πίνακες. Κι άλλοι τίτλοι «χανόμαστε», νέοι θρήνοι. Αν τόση φαιά ουσία είχε αφιερωθεί στην αποκάλυψη των αιτιών της κρίσης και σε προτάσεις για τις απαραίτητες αλλαγές, όλα θα ήταν ήδη καλύτερα. Όμως δεν είναι.
Μέσα Ενημέρωσης και πολιτικά κόμματα είναι παιδιά, εκφραστές του ίδιου αυτού συστήματος που χρεοκοπεί. Δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα αλλιώς. Μετράνε μόνο κεκτημένα. Πάντα σε χρήμα. Πολιτική είναι, εμείς να ζητάμε, από το κράτος, επιδόματα, μισθούς, αργομισθίες, πρόωρες συντάξεις, εθελούσιες εξόδους, αφορολόγητα, αυξήσεις και οι πολιτικοί «φίλοι του λαού» να τα δίνουν. Οι άλλοι είναι «ανάλγητοι».
Τον ίδιο καιρό που όλοι ασχολούμαστε με «μέτρα», μια μικρή είδηση πέρασε απαρατήρητη, κανείς δεν της έδωσε σημασία στα δελτία ειδήσεων. Η γραμμή U του μετρό αναβλήθηκε οριστικά, δεν υπάρχουν τα 2 δις που κοστίζει η κατασκευή της. Αυτή η χώρα, με έναν αιώνα καθυστέρηση από τις άλλες χώρες, έφτιαξε πριν μια δεκαετία δύο γραμμές μετρό. Ακόμα και μ’ αυτές τις δυο γραμμούλες η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων άλλαξε. Έκτοτε, δεν έγινε τίποτε απολύτως. Όχι γραμμή, ούτε σταθμός. Το 2003 προέβλεπαν για τον προαστιακό ότι σήμερα θα ’χει 281 χιλιόμετρα δίκτυο και θα μεταφέρει 420.000 επιβάτες. Δεν έχει ούτε το μισό και μεταφέρει 16.000. Μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσα είναι τα διαφυγόντα έσοδα του κράτους από τις γραμμές του μετρό και του προαστιακού που δεν έγιναν ποτέ; Ποιο είναι το κόστος στην ελληνική οικονομία από τις χαμένες εργατοώρες στις συγκοινωνίες; Πόσα χάνουν οι πολίτες σε ταξί, σε βενζίνες, σε πάρκινγκ κάθε μέρα; Πόσο αποτιμούνται οι χαμένες ώρες απ’ τη ζωή μας μποτιλιαρισμένοι, υστερικοί, σε κάποιο φανάρι;
Αυτό που Μέσα Ενημέρωσης και κόμματα δεν βλέπουν, ευτυχώς αρχίζει να το βλέπει η κοινωνία. Και δεν το βλέπει τώρα που φτάσαμε στο κατώφλι της χρεοκοπίας, το ’χει ήδη δει γιατί η χρεοκοπία ήταν εδώ και καιρό παρούσα. Και δεν το βλέπουν μόνο τα αδικημένα, τα ασθενέστερα στρώματα, το βλέπουν και αυτοί ακόμα που νόμιζαν μέχρι τώρα τον εαυτό τους εξασφαλισμένο.
Γιατί τι να τις κάνεις τις αυξήσεις, τα επιδόματα, τα αφορολόγητα, τους μισθούς από το δημόσιο, όταν πια για να σπουδάσει ένας πατέρας το παιδί του χρειάζεται άλλον ένα μισθό το μήνα στη «δωρεάν» παιδεία των παιδικών σταθμών, των ιδιαίτερων 50 ευρώ την ώρα, των φροντιστηρίων, των ιδιωτικών σχολών, των πανεπιστημίων του εξωτερικού; Τι να τα κάνεις όταν για να πας τον άνθρωπό σου στο νοσοκομείο της «δωρεάν» υγείας αρχίζεις να πληρώνεις από την πύλη ακόμα δεξιά κι αριστερά φακελάκια; Όταν δεν έχεις δρόμους, δεν έχεις πεζοδρόμια, δεν έχεις πλατείες, δεν έχεις ένα παγκάκι και πρέπει να πληρώσεις για να κάτσεις σε μια καρέκλα κάποιας πλατείας; Όταν το κέντρο της πόλης σου είναι αφημένο στην εγκληματικότητα χωρίς αστυνόμευση, χωρίς ασφάλεια; Όταν είσαι ο μοναδικός Ευρωπαίος που ζει και αναπνέει δίπλα στις χαβούζες και τις χωματερές; Όταν πρέπει να πληρώσεις για τα πάντα δύο φορές, μία σε φόρους και εισφορές για τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες του κράτους και άλλη μία στην ιδιωτική οικονομία για να κάνεις τη δουλειά σου; Και να ’χεις κι από πάνω τους απατεώνες να σου λένε για «δωρεάν» παιδείες και υγείες. Τι να τα κάνεις όσα «κεκτημένα» μπόρεσες κι εσύ να αποκτήσεις από το κράτος, σε χρήμα πάντα, όταν με το άλλο χέρι στα παίρνει με αυξήσεις στους λογαριασμούς, με έκτακτες εισφορές, με αυξήσεις στα διόδια, με έμμεσους φόρους;
Κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι των κομματικών γραφείων, καλλιτέχνες κρατικά επιχορηγούμενοι και πολιτικοί που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή τους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρύψουν την πραγματικότητα, αντιδρούν σε κάθε αλλαγή, παίζουν την παράταση, θέλουν να διατηρήσουν στη ζωή ένα σύστημα άδικο, αντιπαραγωγικό, διεφθαρμένο, χρεοκοπημένο, τελειωμένο. Παρατήρησέ τους, δεν συμφωνούν σε καμία αλλαγή. Ούτε σε μία, έτσι, για στατιστικούς λόγους, για να ’χουν άλλοθι.
Το αισιόδοξο είναι πως, όπως φαίνεται, αρχίζει να δημιουργείται μια κοινωνική δύναμη, σιωπηλή ακόμα, που επιθυμεί με πραγματική λαχτάρα μια αλλαγή, που καταλαβαίνει πως πρέπει να μεταρρυθμιστούν όλες οι αγκυλωμένες δομές της κοινωνίας, που βλέπει με θετικό πρόσημο την αλλαγή κι όχι με φόβο και άρνηση. Η κοινωνία μας θα αλλάξει και θα σωθεί απ’ τη χρεοκοπία μόνο αν ηττηθεί η πολιτική της ήττας.
12°
