Ελπίζω να μην σας εκπλήσσει η προσφώνηση. Εξάλλου ξέρω ότι πρόκειται για το πολιτικό σας είδωλο. Και ποιος δεν θα ήθελε να μοιάσει στο είδωλό του.
Σας γράφω, λοιπόν, για να σας πω τα καλά νέα: τα καταφέρατε. Η πλήρης διάλυση που επικρατεί θυμίζει όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες της πρωθυπουργίας του, το 2009. Το συνειδητοποίησα ακούγοντας τον κυβερνητικό σας εκπρόσωπο να υπερηφανεύεται μετά το κραχ, ότι «οι τράπεζες είναι απολύτως θωρακισμένες». Γιατί θυμήθηκα ότι τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο Κώστας Καραμανλής, όταν ξεσπούσε η κρίση. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες…
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό το κοινό σας. Και οι δύο σας, όσο περνούσε ο καιρός και βλέπατε την πραγματικότητα να μη συμφωνεί με τις επιθυμίες σας, κάνατε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Υποτιμούσατε συστηματικά τη νοημοσύνη μας. Εγκαταλείπατε όλο και περισσότερο εκείνους που θα μπορούσαν να σας ακούσουν χωρίς να γελάνε (ή να εκνευρίζονται, ανάλογα με τις αντοχές τους). Δηλαδή, τους νοήμονες. Με αποτέλεσμα στο τέλος να απευθύνεστε αποκλειστικά σε εγκεφαλικά αμοιβαδικές μορφές ζωής. Μόνο που, όπως θα διαπιστώσατε και από την κατάληξη του ειδώλου σας, δεν γίνεται δουλίτσα έτσι. Οι ψηφοφόροι αμοιβάδες, όσους κι αν διορίσεις, όσα επιδοματάκια και να τους πετάξεις, όσο και να τους κολακέψεις, δεν μπορούν να σε σώσουν. Αν μπορούσαν θα το είχαν κάνει και για τον σιωπηλό φίλο σας.
Φυσικά, τα κοινά σας δεν σταματούν εδώ. Για παράδειγμα, και οι δύο είχατε βρει μια λέξη-φετίχ που την επαναλαμβάνατε σαν ξεχαρβαλωμένα πικάπ. Εκείνος επί 7 χρόνια μιλούσε για «τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να προχωρήσουν». Κι εσείς τώρα έχετε βρει τις «Επενδύσεις». Είναι ανατριχιαστικό, τώρα που το σκέφτομαι, το πόσο μοιάζετε. Και οι δύο προφέρατε τις αγαπημένες σας λέξεις σα να είναι ένα μαγικό σύνθημα. Που θα σας μεταφέρει χωρίς κόπο σε ένα μαγικό μέρος, όπου όλα είναι ειδυλλιακά… Και όπου οι Γεωργίου και τα απεχθή νούμερά τους απλά δεν υπάρχουν…
Βλέπετε, και οι δύο είχατε –ειδικά προς το τέλος– μια σχεδόν μεταφυσική πίστη στις παραισθήσεις σας. Και μια άρνηση να δείτε την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν είναι μηχανισμός άμυνας του οργανισμού πριν το τέλος ή μια συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης. Πάντως όσο εκείνος «μεταρρύθμιζε» στα λόγια, πίσω του ο Γιάννης Παπαθανασίου δανειζόταν ό,τι έβρισκε και έφτιαχνε σχέδια διάσωσης της οικονομίας σε χαρτοπετσέτες. Και ο Προκόπης Παυλόπουλος αναδεικνύοταν σε «άγιο των διορισμών» (ναι, είναι αυτός που τώρα μιλάει για το «θεσμικό που κινδυνεύει από το οικονομικό» επειδή ανακάλυψε ότι για να προσλαμβάνεις ό,τι κινείται και αναπνέει, πρέπει να έχεις και χρήματα να το πληρώνεις εσύ…). Κι εσείς μιλάτε τώρα για «Επενδύσεις». Την ίδια στιγμή που ελεύθεροι πλέον από τα μνημόνια (λέμε, τώρα…) προσπαθείτε να διορίσετε και να μονιμοποιήσετε όποιον μπορείτε. Και ίσως γελάσετε, αλλά κάθε φορά που σας ακούω να λέτε αυτή τη λέξη, μου έρχονται σαν εικόνα κάτι μικροαπατεώνες που προσπαθούν συνέχεια να βρουν νέες πατέντες για να εξαπατήσουν ανύποτους τουρίστες και να βγάλουν τον επιούσιο.
Και γελάω όταν σκέφτομαι ότι στην «επενδυτόφιλη» κυβέρνησή σας, έχετε εκείνο το «είδωλο», τον «αντ’ αυτού» του Θύμιου Λυμπερόπουλου. Τον Χρήστο Σπίρτζη, εννοώ. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τη σκηνή στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας. Όπου σαν νέος «αστυνόμος Μπέκας» με μακρόσυρτη φωνή και μισόκλειστο βλέμμα από την καχυποψία κράδαινε κάτι εμβάσματα μικροποσών και ρωτούσε τον ιδρυτή της «taxibeat», αν είναι νόμιμα. Κι όταν εκείνος του απάντησε ότι έτσι γίνονται οι ηλεκτρονικές συναλλαγές τα τελευταία 20 χρόνια, τον κοίταξε με μίσος και του απάντησε: «καλά, αυτό θα το βρει ο εισαγγελέας…». Χρειάζεται τίποτα άλλο;
Ναι, χρειάζεται. Γιατί εκείνο που σας ταυτίζει περισσότερο με την τελευταία περίοδο του Κώστα Καραμανλή, είναι κάτι ακόμα πιο εξόφθαλμο. Η γενικότερη διάλυση. Αυτή η διάχυτη βεβαιότητα ότι όλα λειτουργούν από τύχη. Ή από κεκτημένη ταχύτητα. Και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Από ένα black out της ΔΕΗ, μια διακοπή υδροδότησης στη Θεσσαλονίκη ή η διάλυση των λεωφορείων, μέχρι ένα λευκό Panda να βρεθεί παρκαρισμένο μπροστά στο κτίριο της Βουλής, έπειτα από άγρια καταδίωξη σε όλο το λεκανοπέδιο!
Εντάξει, φυσικό είναι να αισθανόμαστε έτσι. Γιατί αυτά συμβαίνουν, όταν η μόνη σου έγνοια είναι η επικοινωνία. Δηλαδή, όταν η μόνη σου έγνοια είναι πώς θα βγεις λάδι. Για το Μάτι, για τη Μόρια, για τις Τράπεζες – ακόμα και για τον Ζακ Κωστόπουλο. Λες και φτύνετε τα «δεν φταίμε εμείς» από μια ανεξάντλητη δεξαμενή…
Πάρτε για παράδειγμα δύο κορυφαία στελέχη σας αυτή την εβδομάδα: ο Νίκος Παππάς, που μιλάει για την ΕΡΤ της Κατερίνας Ακριβοπούλου και του Σωτήρη Καψώχα λες και πρόκειται για BBC. Και που θεωρεί επιχείρημα να απαντήσει στην κριτική του Φίλη λέγοντας ότι «τα ίδια λέει και ο Μητσοτάκης»! Λες και πρόκειται για «αυτόματη γραφή». Με άλλα λόγια, σα να λέει «εγώ τα έκανα όλα σωστά, οι άλλοι με πολεμάνε…».
Το ίδιο και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος. Που θεωρεί ότι αυτή την εβδομάδα σάς πολέμησαν κατά σειρά οι «κερδοσκόποι», ο Γιάννης Στουρνάρας και όσοι διατηρούν το θέμα της Μόριας στην επικαιρότητα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ έτσι; Το θέμα δεν είναι το πρόβλημα και πώς θα το λύσουμε. Το θέμα είναι να βρούμε μια δικαιολογία. Και έναν εχθρό. Η σίγουρη συνταγή της αποτυχίας. Σαν σέντερ φορ που διαμαρτύρεται γιατί οι αμυντικοί τον μαρκάρουν και δεν τον αφήνουν να σκοράρει, αντί να βρει τρόπους να τους ξεπεράσει. Σα να ακούω τον Ευάγγελο Αντώναρο το 2009 να κατηγορεί για τις πυρκαγιές τα πεύκα… Ή τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη να μιλάει για το σχέδιο δολοφονίας «Πυθία»… Ή τον Βύρωνα Πολύδωρα (τον παρ’ ολίγον πρόεδρο του ΕΣΡ σας – τυχαίο;) να μιλάει για τον στρατηγό άνεμο.
Και μια που το έφερε η κουβέντα, ξέρετε σε τι άλλο θυμίζετε τον Κώστα Καραμανλή στα τελευταία της κυβέρνησής του; Στην επιλογή προσώπων. Γιατί και οι δύο την κρίσιμη στιγμή επιλέξατε το ίδιο. Τους πιστούς αλλά παντελώς άσχετους. Δηλαδή, τους Φλαμπουράρηδες. Για να είστε σίγουροι. Ναι, όλοι θα ήθελαν οι πιστοί να είναι και ικανοί, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Γιατί όταν είσαι ικανός δεν γίνεσαι πιστός κανενός. Και όταν είσαι πιστός δεν είναι δυνατόν να είσαι και ικανός. Νόμος της φύσης.
Βέβαια ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην έχει σημασία. Στο κάτω-κάτω μετά από χρόνια κανείς δεν θυμάται τέτοια πράγματα. Και όσο υπάρχουν αυτοί που οφελήθηκαν από τη διάλυση τόσο θα υπάρχουν χειροκροτητές στις δημόσιες εμφανίσεις σας, όπως και σε αυτές του Κώστα Καραμανλή. Εξάλλου, τέτοιος δεν ονειρεύεστε αρνούμενοι να κάνετε οτιδήποτε; Αυτοί δεν είναι που θέλετε να ικανοποιήσετε προσκολλημένοι στην ακινησία; Ε, αυτούς θα έχετε. Να πιστεύουν ότι σας ανέτρεψαν τα συμφέροντα, όπως και το είδωλό σας, τον «χρυσή εφεδρεία». Σας αξίζουν και τους αξίζετε. Και αυτοί οι χειροκροτητές θα είναι και το μόνο που θα σας μείνει. Sorry.
Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το λευκό Panda που κυκλοφορεί ακυβέρνητο μέσα στη νύχτα και καταλήγει υπερήφανο στη Βουλή, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για τη σημερινή κατάσταση.
11°
