Ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν αποκαλυπτικός (μιλώντας στον ρ/σ news247): Αν δεν κυρωθεί τώρα η συμφωνία των Πρεσπών, το σκοπιανό δεν θα λυθεί ούτε σε πενήντα χρόνια. «Θέλουμε -συνέχισε- τη σταθερότητα της ΠΓΔΜ, αρκεί να μην είναι σε βάρος μας. Ας κάνουν τα κουμάντα τους και ας τους βοηθήσει ο Θεός». Επειδή, όμως, ο Θεός δεν ανακατεύεται στις διεθνείς σχέσεις, ο Ζόραν Ζάεφ δεν έχει να περιμένει τίποτα από κανέναν. Είτε θα καταφέρει να περάσει τη συμφωνία (πριν ή μετά από εκλογές) και να προλάβει τις εκλογές εδώ, είτε θα δει το τρένο να φεύγει.
Με βάση τις δημόσιες δηλώσεις, ο Α. Τσίπρας θέλει τη συμφωνία και θα τη φέρει στη Βουλή μόλις ολοκληρωθούν οι διεργασίες στα Σκόπια. Μάλιστα θεωρεί ότι ακόμη και αν φύγει ο Π. Καμμένος από την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να συνεχίσει με άλλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ουσιαστικά θα ταυτίζεται με εκείνη υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών. Πέρα από το ότι αυτό το σενάριο μπορεί να μη στέκεται πολιτικά, με την έννοια ότι ακόμη και αν βγει το «151», η απόσυρση του κυβερνητικού εταίρου θα δημιουργήσει μια δύσκολα διαχειρίσιμη από τον πρωθυπουργό δυναμική, υπάρχουν και τα εξής που έχουν κάποια αξία:
• Αν η συμφωνία δεν περάσει τώρα και με δεδομένη την εκτίμηση του αντιπροέδρου της ΝΔ ότι δεν θα περάσει ποτέ, ο αλβανικός πληθυσμός στη γειτονική χώρα θα έχει κάθε λόγο να θεωρήσει ότι η ΠΓΔΜ δεν έχει μέλλον και ότι είναι μονόδρομος η ένωση με τη μητέρα Αλβανία.
• Αν η πΓΔΜ αποσταθεροποιηθεί είναι πιθανό το ΝΑΤΟ να επιτρέψει την άρον-άρον ένταξή της για να αποφευχθεί μια οριστική και άτακτη διάλυση.
• Αν ο Ζάεφ δεν τα καταφέρει, μπορεί η χώρα του να επιστρέψει στην εποχή Γκρούεφσκι και να διολισθήσει στην εθνικιστική ακρότητα και στον αλυτρωτικό μαξιμαλισμό.
• Αν ο Ζάεφ τα καταφέρει και η συμφωνία κολλήσει στη δική μας χώρα, είτε γιατί δεν εξασφαλίζεται πλειοψηφία στη Βουλή είτε γιατί στο μεταξύ γίνονται εκλογές, τότε όλη η ευθύνη θα καταλογιστεί στην ελληνική πλευρά από τον διεθνή παράγοντα, που έτσι κι αλλιώς δεν κατανοεί τις εθνικές ευαισθησίες στο συγκεκριμένο ζήτημα.
• Αν οι εκλογές στη χώρα μας αποκτήσουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα για το μακεδονικό, θα πρόκειται για μια εντελώς εκτός τόπου και χρόνου κατάσταση. Μια χώρα αποκλεισμένη από τις αγορές, μετά από οκτώ χρόνια στα μνημόνια και δέκα στην κρίση, θα κηνυγάει φαντάσματα και θα βουλιάζει καταναλώνοντας εθνικούς μύθους.
Συμπερασματικά: Οι γείτονές μας έχουν πολλά να κερδίσουν ακολουθώντας το ευρωατλαντικό μονοπάτι κι εμείς έχουμε πολλά να χάσουμε αν δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους διευκολύνουμε.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
