Από την αρχή η κυβέρνηση Τσίπρα διαχειρίστηκε το «Μακεδονικό», ένα εξαιρετικά σύνθετο ζήτημα, με λάθος τρόπο.
Επιδίωξε μια γρήγορη λύση ελπίζοντας σε επανάληψη της κρίσης του 1992-93 στη Νέα Δημοκρατία. Στη συνέχεια κατήγγειλε όσους πήραν μέρος στα μεγάλα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας σαν ακροδεξιούς, σκοταδιστές, θρησκόληπτους και πατριδοκάπηλους.
Οι βασικές εκτιμήσεις της αποδείχθηκαν λάθος. Αντί για προβλήματα στη ΝΔ είχαμε αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων ενώ σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις 40% ως 50% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν με τις επιλογές του πρωθυπουργού και των συνεργατών του στο συγκεκριμένο θέμα.
Με το πέρασμα του χρόνου ενισχύθηκε το πατριωτικό, δημοκρατικό μέτωπο απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής το οποίο ξεκινάει από το ΚΚΕ και τον Μίκη Θεοδωράκη και φθάνει στα δεξιά της ΝΔ. Η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να μειώσουν τους επικριτές τους λειτούργησε σαν μπούμερανγκ.
Επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο
Το νέο λάθος της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ότι για να στηρίξει τον Ζάεφ στην προσπάθειά του, η οποία δεν προβλέπεται ιδιαίτερα δύσκολη, να κερδίσει το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ και τις βουλευτικές εκλογές με έναν τρόπο που θα του επιτρέψει να προχωρήσει στην αναγκαία συνταγματική μεταρρύθμιση, υιοθετεί τις θεωρίες του περί ελληνορωσικής ανάμιξης στα εσωτερικά της γειτονικής χώρας.
Τη ρωσική ανάμιξη την χρειάζεται ο κ. Ζάεφ για να στείλει το μήνυμα ότι είναι ο άνθρωπος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Την ελληνική ανάμιξη την χρειάζεται επίσης για να απαντήσει με τη δική του παραλλαγή εθνικισμού στην πίεση που δέχεται από το ακραία εθνικιστικό VMRO.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να μεταφέρει στο εσωτερικό της Ελλάδας τον διχασμό, με ψυχροπολεμική λογική, που παρατηρείται και μεθοδεύεται στην ΠΓΔΜ.
Στο κάτω κάτω αν υποθέσουμε ότι ο κ. Τσίπρας είχε βασικές αντιρρήσεις στην ενίσχυση του ρόλου ρωσικών συμφερόντων που κατά κανόνα συνδέονται με τον Πούτιν έπρεπε να τις είχε διατυπώσει όταν ο Ιβάν Σαββίδης ανέπτυσσε, με χαρακτηριστική άνεση, την επενδυτική, επιχειρηματική δραστηριότητά του στη Βόρεια Ελλάδα.
Ο κ. Τσίπρας δεν εναντιώθηκε σε αυτού του είδους την διείσδυση αντίθετα την πανηγύρισε εκτιμώντας ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στον Βορρά για τη ΝΔ. Τώρα αλλάζει σενάριο και τακτική και ψάχνει Ρώσους κατασκόπους κάτω από τα κρεβάτια με μία λογική που παραπέμπει στον Ψυχρό Πόλεμο αν και οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις ήταν πολύ πιο προσεκτικές στις αντιδράσεις τους.
Το δεύτερο νέο λάθος του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του είναι ότι έχουν μετατραπεί σε πολιτικές ουρές του κ. Ζάεφ, ο οποίος κυριολεκτικά κάνει ό,τι θέλει. Πήρε αυτά που ήθελε από τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο και τώρα κλιμακώνει τον «μακεδονισμό», αλυτρωτισμό του στα πλαίσια της πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της χώρας του.
Στο ΝΑΤΟ μίλησε για είσοδο «μακεδονικού» στρατού ενώ αναφέρεται συνεχώς σε «Μακεδονία» και τα βλέπει όλα σκόπιμα «μακεδονικά». Επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία ότι αναγνωρίστηκε erga omnes η εθνότητα και η γλώσσα. Ενεργοποιεί τα εθνικιστικά σενάρια Ελλήνων και Ρώσων κατασκόπων και υπονομευτών. Δεν έχει μετακινήσει ούτε ένα από τα αγάλματα τα οποία μετατράπηκαν, με την άδεια της ελληνικής κυβέρνησης, από σύμβολα αλυτρωτισμού σε δήθεν σύμβολα φιλίας των λαών.
Ο κ. Ζάεφ εξασφάλισε ήδη την είσοδο της χώρας του στο ΝΑΤΟ και αξιοποιεί την διεθνοπολιτική της αναβάθμιση με την υπογραφή της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου για να προβάλλει τις ίδιες θέσεις με μεγαλύτερες δυνατότητες στέλνοντας έτσι το μήνυμα του τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
12°
