Έχοντας αποδεχτεί τον παραλογισμό του να κλείνουν μια χούφτα συνδικαλιστές μια ολόκληρη επιχείρηση, το ερώτημα είναι αν προστατεύεται με κάποιον τρόπο το δικαίωμα στην εργασία.
Για παράδειγμα, 23 ηλεκτροδηγοί ακινητοποίησαν πρόσφατα το μετρό της Αθήνας, ενώ σήμερα προχώρησαν σε στάση εργασίας για τη συνέλευσή τους, δημιουργώντας μια απίστευτη ταλαιπωρία σε επιβάτες. Ομοίως περί τους 30 λιμενεργάτες, έκλεισαν προ ημερών ολόκληρο το λιμάνι στον Πειραιά, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στις εισαγωγικές εταιρείες, που προτιμούν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας για να διακινούν τα εμπορεύματά τους. Έκλεισαν μάλιστα και την είσοδο μπλοκάροντας άλλες, μη συναφείς υπηρεσίες του λιμανιού.
Κυρίως όμως, οι συνδικαλιστικές αυτές μειοψηφίες απαγόρευσαν σε κάθε περίπτωση στους υπόλοιπους εργαζομένους να εργασθούν. Δεν ρώτησαν αν έχουν ανάγκη τα μεροκάματα, αν οι εργαζόμενοι που ήθελαν να δουλέψουν έχουν υποχρεώσεις που πρέπει να καλύψουν. Δεν σέβονται καν τη διαφορετική άποψη. Όταν μια χούφτα συνδικαλιστές αποφασίζει να απεργήσει, το σύμπαν οφείλει να συμφωνεί μαζί τους. Όποιος εκφράζει διαφορετική άποψη είναι στην καλύτερη περίπτωση απεργοσπάστης και στη χειρότερη «εγκάθετος της εργοδοσίας». Η μόνη σωστή άποψη είναι αυτή που εκφράζουν οι ίδιοι και την περιφρουρούν με κάθε μέσο. Νόμιμο ή ακόμη και παράνομο. Δυναμικά αν χρειαστεί, όπως επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές παραδόσεις της χώρας.
Δεν είναι μόνο ότι έχουν επιβάλει τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Τις έχουν επιβάλει και στους θεσμούς τους κράτους. Η Δικαιοσύνη δεν αντιδρά όταν κάποιοι απαγορεύουν την είσοδο στο χώρο εργασίας. Οι αστυνομικές αρχές δεν παρεμβαίνουν και συνήθως επιχειρούν να υποβαθμίσουν το γεγονός.
Όλα αυτά συμβαίνουν παρά την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που αφορά στον τρόπο λήψης των αποφάσεων για απεργίες στα πρωτοβάθμια σωματεία. Ο νόμος 1264/82 για τις απεργίες αλλάζει για πρώτη φορά μετά από 36 έτη. Ήδη, για την απόφαση μιας απεργίας θα πρέπει να αποφασίζει το 50% +1 των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία και όχι-όπως ίσχυε μέχρι πρόσφατα- ένα τρίτο οικονομικά τακτοποιημένων μελών στα σωματεία. Φαίνεται όμως πως ακόμα και σήμερα, μήνες μετά την αλλαγή του σχετικού νόμου, κάποιες ομάδες συνδικαλιστών εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τα παλαιότερα «κεκτημένα»- και ό,τι ήθελε προκύψει. Έτσι συχνά προσφεύγουν στις αλλεπάλληλες στάσεις εργασίας, τον περιορισμό των οποίων-κατά την ερμηνεία των συνδικαλιστών- δεν προβλέπει ο νόμος. Σε άλλα σωματεία, εφόσον συγκληθεί γενική συνέλευση, ζητείται εξουσιοδότηση για μελλοντικές κινητοποιήσεις-λόγου χάρη, στάσεις εργασίας- ώστε να υπάρχει ένα είδος «λευκής επιταγής», όποτε αυτή χρειαστεί.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
