Υπάρχει μια απαράβατη αρχή της δημοσιογραφίας που την έχω βγάλει από το μυαλό μου, αλλά είμαι έτοιμη να την παραβιάσω. Δεν γράφουμε ποτέ για παιδιά και εφήβους όταν εμπλέκονται σε σκοτεινές καταστάσεις και τι πιο σκοτεινό από την αυτοχειρία. Αν μάλιστα σε όλο αυτό υπάρχει και εντολή για «εκδίκηση» είναι καλύτερα να βγάλουμε τον σκασμό ειδ’ άλλως να βγάλουμε τα λεξικά μας. Γιατί κατά τη γνώμη μου, η εφηβεία είναι παράκρουση και παράγει τη δική της γλώσσα. Λέει ας πούμε «πάρε εκδίκηση για μένα» και εννοεί «δώσε μου λίγη σημασία. Άκουσέ με, πάρε το μέρος μου, γιατί εγώ δεν ξέρω ακόμα πώς να μιλήσω». Λέει κι άλλα αυτή η γλώσσα η κρυφή που δεν τα πιάνει κανείς με το πρώτο. Η κυριολεξία δεν είναι το φόρτε της και πρέπει πολύ να προσέξεις. Να τραβήξεις με μαεστρία το σελοφάν για να αποκαλυφθεί κάτω από την οργή ο φόβος, κάτω από την διαφορετικότητα η αγωνία για ταυτότητα και άλλα δεινά. Και τι ξέρουν τα media και τα social media από διαφορετικότητα και βιάστηκαν να την ονοματίσουν; Στην ηλικία αυτή, ούτε οι έφηβοι ξέρουν καλά καλά από διαφορετικότητα. Το μόνον που ξέρουν είναι ότι οφείλουν να γίνουν ένα με τους άλλους, να μη διαφέρουν σε τίποτα από την ομάδα που δρα σαν αγέλη, με την ίδια στολή, τα ίδια γούστα, τις ίδιες δυνατότητες, τα ίδια χούγια κατά παντός διαφορετικού. Ακόμα και εκείνου που προτιμάει τα μπλουζάκια πόλο ενώ η παρέα φοράει τίσερτ. Ακόμα κι εκείνου που είναι κοκκινομάλλης ενώ όλοι της παρέας είναι μελαχρινοί.
Η διαδρομή ανάμεσα στις δυο γαλέρες, τη θεσμισμένη δημοκρατία του σχολείου και την αρχαϊκή οικογενειακή μονάδα, λίγος μόνον χρόνος ελευθερίας υπάρχει για τον έφηβο να σκεφτεί και να φέρει σε κάποιο λογαριασμό τις αγωνίες του. Στα μισά του δρόμου. Εκεί είναι που πρέπει να τον προλάβεις. Να τον αφήσεις να σου μιλήσει στη γλώσσα του κι ύστερα αργά αλλά σταθερά, με εκπαίδευση και δεινότητα δύτη – διασώστη, να προχωρήσεις μαζί του στη μετάφραση. Αν θέλεις, αν ξέρεις και αν μπορείς.
19°
