Μετά τη φιέστα του Ζαππείου και τις αλησμόνητες φωτογραφίες με τους εναγκαλισμούς του πρωθυπουργικού ζεύγους με τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος στον λόγο που εκφώνησε μίλησε για τον καλύτερο πρωθυπουργό ever, περνάμε σε ένα καινούργιο θέμα. Ένα από αυτά της λεγόμενης προοδευτικής ατζέντας, βεβαίως, όπως αρμόζει σε μία αριστερή κυβέρνηση. Αναφέρομαι στο ζήτημα του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, που αίφνης «εξερράγη» επικοινωνιακά στο πλαίσιο της διαδικασίας συνταγματικής αναθεώρησης.
Πρόκειται πράγματι για ένα πάγιο αίτημα και πολιτική θέση του Σύριζα, πριν γίνει κόμμα εξουσίας. Γιατί μετά, το αριστερό κομμάτι της κυβέρνησης, συμπλέον με το ακροδεξιό, κράτησε τελείως διαφορετική στάση. Ήταν πολλές οι περιπτώσεις που οι δεσμοί του Αλέξη Τσίπρα με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο υπήρξαν στενοί. Ας θυμηθούμε ενδεικτικά τις συναντήσεις των δύο ανδρών στα ζητήματα του Υπουργείου Παιδείας, επί υπουργίας Φίλη, και την αποπομπή του τελευταίου ως κίνηση συμμόρφωσης στις υποδείξεις του αρχιεπισκόπου – και του ακροδεξιού εταίρου. Ή, το πιο πρόσφατο, που νοηματοδότησε επαρκώς όχι μόνο τη στάση του πρωθυπουργού για το ποιες είναι επί πρωθυπουργίας του οι σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, αλλά και το πώς μεθοδεύθηκε το ζήτημα του Μακεδονικού, με ποιες προθέσεις. Ο πρώτος, όπως θυμόμαστε καλά, και ο μόνος, που συνάντησε ο πρωθυπουργός για να τον ενημερώσει για το εθνικό αυτό ζήτημα ήταν ο αρχιεπίσκοπος.
Μπορεί, λοιπόν, να υποθέσει κανείς με σχετική ασφάλεια ότι το ζήτημα του διαχωρισμού Κράτους - Εκκλησίας θα είναι ένα ακόμα πυροτέχνημα που θα χρησιμοποιηθεί μάλλον εργαλειακά από το αριστερό κομμάτι της κυβέρνησης για να τραβήξει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δυνάμεις της πρόοδου και της συντήρησης. Θα ακούσουμε πάλι για την επάρατη δεξιά που είναι ακροδεξιά και για όλους τους άσους που βγαίνουν με κάθε ευκαιρία από τα μανίκια των ταχυδακτυλουργών του Μαξίμου.
Το έργο θα παιχτεί ξανά ολόιδιο. Το αριστερό κομμάτι της κυβέρνησης θα ζητάει δήθεν συναίνεση ενώ θα βρίσκεται απέναντι από το ακροδεξιό σπλάχνο της, λες και μπορούν αυτά τα δύο να νοηθούν το ένα δίχως το άλλο. Ήδη οι ΑΝΕΛ έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τις «διαρροές» του Μαξίμου για χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος. Απτόητος ο πρωθυπουργός, θα ζητάει συναίνεση με στρατηγικό σχεδιασμό τον διχασμό, θα απαιτεί τη στήριξη της αντιπολίτευσης χωρίς να διαθέτει κυβερνητική πλειοψηφία, θα κατηγορεί τη ΝΔ του Άδωνι, θα φέρει σε δύσκολη θέση το Κίνημα Αλλαγής. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα θα παρακολουθήσουμε ένα ακόμα πρωθυπουργικό σόου στη Βουλή, χωρίς τη γραβάτα, βέβαια, αλλά και χωρίς ουσία, χωρίς κανένα πραγματικό διακύβευμα να κρύβεται στα πύρινα λόγια, χωρίς πολιτική εντιμότητα και συνέπεια.
Η αντιπολίτευση έχει εκπαιδευτεί σε αυτή την επαναλαμβανόμενη πια κίνηση τακτικής, οπότε το πιο πιθανό είναι πως θα κινηθεί κι αυτή αναλόγως. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη στόχευση των χειρισμών του Μαξίμου. Σήμερα είδα ποστ στο τάιμ λάιν μου που έλεγε... ε, αν ο Τσίπρας προχωρήσει στον χωρισμό Εκκλησίας - Κράτους θα τον ψηφίσω. Ο επαναπατρισμός εκείνων που μπορούν ακόμα να πιστέψουν στο προοδευτικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα του, είναι κι αυτός ένα διακύβευμα – εξάλλου τα χαμηλά ποσοστά συσπείρωσης τον επιβάλλουν. Κι ας είναι απλά και μόνο ψηφοθηρικό.
7°
