Η εγκληματολόγος Έφη Λαμπροπούλου (Illegal markets in a collapsing economy) έχει δείξει με σαφήνεια, ήδη από το 2013, πώς συσχετίζεται η ανοχή στην παρανομία με τη δημιουργία παράνομων αγορών, ιδίως σε περιβάλλον οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Aκολουθώντας τη βασική παραδοχή της θεωρίας των «σπασμένων παραθύρων» (The broken windows theory), δείχνει πώς η ανοχή απέναντι σε μια περιορισμένης έκτασης και εμβέλειας παραβατική συμπεριφορά απελευθερώνει τη δυναμική της δημιουργίας ανομικών φαινομένων πολύ μεγαλύτερης έκτασης.
Το κεντρικό επιχείρημά της είναι ότι η ανοχή που επιδεικνύεται σε ατομικές ή συλλογικές παραβατικές συμπεριφορές, θεωρούμενες ως ήσσονος σημασίας, δημιουργούν συνείδηση τόσο σε άλλους παράνομους όσο και στους πολίτες, ότι υπάρχουν συμπεριφορές ή και περιοχές δράσης ολόκληρες οι οποίες δεν τιμωρούνται.
Η πολιτική ερμηνεία της επιστημονικής θέσης με την οποία, ασμένως, συμφωνώ, είναι ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κυβέρνηση η οποία έχει επενδύσει σ’ ένα σχέδιο μετάβασης από την ατομική στην οργανωμένη ανομία. Αντίθετα από τα διακινούμενα περί σοσιαλ-δημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα συναφή, πιστεύω ότι η ομάδα που κυβερνά έχει ως μόνο στόχο την μακροημέρευσή της στην εξουσία μέσω δύο πυλώνων: Ο πρώτος περιλαμβάνει πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις σε ισχυρούς, εντός και εκτός χώρας, και ο δεύτερος συμφωνίες –ρητές η άρρητες– με ομάδες που κινούνται μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Αντίπαλός τους είναι η μεσαία τάξη, την οποία το διπλό πρέσινγκ οδηγεί σε εξουθένωση.
Ο Τσίπρας έχει εφαρμόσει αυτή τη διπλή στρατηγική με υποδειγματικό τρόπο: Ενώ συνομολογούσε ένα μνημόνιο το οποίο Σαμαράς, Παπανδρέου και Παπαδήμος δεν θα τολμούσαν, καν, να σκεφθούν, έπαιζε ταυτόχρονα το χαρτί του αντι-μνημονιακού ήρωα που ενδίδει –αλλά μόνον στο τέλος– σε αφόρητες πιέσεις.
Διαφωνώ, συνεπώς, με όσους ασκούν ιδεολογικού τύπου αντιπολίτευση στον (όποιον) υπουργό της κυβέρνησης. Η έκφραση του κ. Τόσκα για τα «χαρτάκια» του Ρουβίκωνα δεν υποδηλώνει, απλώς, την ιδεολογική ή πολιτική συμπάθεια στις παραβιάσεις του νόμου μόνο από τη συγκεκριμένη ομάδα. Δηλώνει τη, μέσω αυτών, πρόθεση συμμαχίας και με άλλους παραβατικούς.
Έχοντας ως κίνητρο υποκίνησής τους τον προσεταιρισμό των παραβατικών, οι Συριζαίοι (και οι κατά καιρούς σύμμαχοί τους) οργανώνουν μια ολόκληρη παραγωγική διαδικασία με επίκεντρο την ανομία. Τα παράνομα καταστήματα των Εξαρχείων που αναφέρθηκαν, πρόσφατα, δημιουργούνται στη σειρά μιας μεγάλης βιομηχανίας οργάνωσης της παρανομίας που έχει, ήδη, συντελεστεί στο κέντρο της Αθήνας. Η ανοχή απέναντι στην παράνομη μετανάστευση δεν ήταν παρά το προκάλυμμα για την οικοδόμηση του δικτύου της ανομίας. Η πρώτη υποκριτική συμπόνια για τον μετανάστη (που έπρεπε, όμως, να «παρκαριστεί» στο έκτο διαμέρισμα της Αθήνας, κι όχι στα βόρεια ή νότια προάστια) οδήγησε, εν συνεχεία, στη νομιμοποίηση των συσσωματώσεών τους. Τα «μαγαζιά» που άρχισαν να ανοίγουν σαν μανιτάρια, παντού, συντηρούν τα δίκτυα της παρανομίας, επικουρούμενα από ψευδο-τράπεζες, αμφιλεγόμενες ΜΚΟ και επαγγελματίες «Αντιφα». Οι ναρκέμποροι βρήκαν μια καινούργια πιάτσα, οι προαγωγοί και οι εκδιδόμενες επίσης, κι όλοι μαζί επιδίδονται σ’ έναν ξέφρενο πλουτισμό. Όλη αυτή η κοινότητα συμφερόντων έχει εκλογικό ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό οι δεσμοί μαζί του είναι άμεσοι είτε έμμεσοι.
Ένα εμβληματικό πεδίο ανομίας, όπου οι Συριζαίοι διαπρέπουν, είναι το Πεδίο του Άρεως. Η ανοχή απέναντι σε κάποιους λίγους παραβατικούς, πριν από μερικά χρόνια, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε στην αποικιοποίηση του πάρκου από ομάδες παραβατικών, με προθήκη τους ναρκομανείς της Μαυρομματαίων.
Τα των Εξαρχείων, όπως και τα των πανεπιστημίων - άντρων παρανομίας και εγκληματικής δραστηριότητας έχουν επισημανθεί πλειστάκις. Πλην, όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η κατάσταση αυτή που σήμερα έχει φθάσει στο ζενίθ της, οικοδομήθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τις παρακαταθήκες του φοιτητικού κινήματος, επιδεικνύοντας μνημειώδη ανοχή στο μπάχαλο και την αλητεία.
Άλλο όμως η ανοχή και η παράλειψη οφειλόμενων ενεργειών κι άλλο να χτίζεις καριέρες, σαν τους Συριζαίους, φλερτάροντας με την παραβατικότητα. Κι επίσης, άλλο εντελώς, να θεωρητικοποιείς τη βία και την παραβατικότητα χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και τη χειραφέτηση της κοινωνίας πολιτών. Αυτό επετεύχθη μέσα από μια εμπρόθετη συριζαϊκή παρερμηνεία των ορίων των ατομικών/κοινωνικών δικαιωμάτων και τη σκόπιμη σύγχυση του ατομικού δικαιώματος με την αυθαιρεσία.
Η ελληνική κοινωνία πρέπει, τώρα, να δείξει ότι διαθέτει τα αντανακλαστικά που τόσα χρόνια δεν έδειξε. Πρέπει, τώρα, να τελειώσει η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα μεταπολίτευση. Με ενδυνάμωση των θεσμών του κράτους δικαίου, που προϋποθέτουν την πολιτική ήττα των πάσης φύσεως συριζαίων. Η ήττα του πυρήνα των απόψεων και των πρακτικών τους επιλογών είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην πραγματική έξοδο από την κρίση της.
7°
