Δεν τους βγαίνει τίποτα, γιατί δεν θέλουν να λύσουν τίποτα

Όταν δεν πιστεύεις ούτε στην «αστική δημοκρατία» ούτε στην ελεύθερη οικονομία δεν μπορείς να λειτουργήσεις εντός τους. Άρα δεν μπορείς και να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες μιας χώρας που και «αστική δημοκρατία» είναι και αγωνίζεται να γίνει οικονομικά φιλελεύθερη. Από την άλλη, πολιτική κάνεις, να κυβερνήσεις θέλεις και η εξουσία είναι γλυκιά. Δίλημμα; Το απάντησες. Τα υπέγραψες όλα και πήγες στην επόμενη πίστα. Έλα μου όμως που ως κυβερνήτης κάτι πρέπει να κάνεις για να δικαιολογήσεις τη θέση σου. Κάτι να προωθήσεις, να λύσεις, να βελτιώσεις, να αλλάξεις. Να συντηρήσεις έστω την κατάσταση. Δεν είναι όλα επικοινωνία. Ειδικά σε μια χώρα με τα μύρια όσα προβλήματα. Αν όμως δεν πιστεύεις σε όλο αυτό το set up είναι αυτονόητο ότι δεν θα έχεις και τη διάθεση να κάνεις το σωστό, ειδικά όταν αυτό θέλει γνώσεις, κόπο και τρόπο. Kαι συ δεν…

Πηγαίνεις σπρώχνοντας και με το στανιό, ίσα να επιπλέεις. Γίνεσαι ανασφαλής και γύρω σου όλα φαντάζουν εχθρικά. Ο κόσμος, οι δανειστές, οι θεσμοί, η αντιπολίτευση, η μεσαία τάξη, οι βόρειοι, οι νησιώτες, μέχρι και οι γείτονες του Πεδίου του Άρεως. Νιώθεις πανταχόθεν βαλλόμενος και αντεπιτίθεσαι πολιτευόμενος υπονομευτικά προς τους «εχθρούς» σου. Και αυτό σου γίνεται εμμονή. Εχθροπάθεια.

Ήθελες πραγματικά να αποσυμφορήσεις τις φυλακές; Το έκαναν κι άλλοι αλλά δεν έγινε χαμός με το έγκλημα. Μπορούσες να βάλεις όρια και να αποτρέψεις την έξοδο σκληρών βαρυποινιτών που σίγουρα θα ξανακυλούσαν. Να οργανώσεις σοβαρά την ηλεκτρονική επιτήρηση, ή τον κατ’ οίκον περιορισμό, να βελτιώσεις τις συνθήκες κράτησης ειδικά των ασθενών ή ακόμα να αποποινικοποιήσεις κάποια αδικήματα. Όμως ήθελες να δείξεις στο ανάλογο ακροατήριο ότι ασκείς εναλλακτική δικαιωματική πολιτική κατά του εγκλεισμού κι έτσι έχασες τον έλεγχο και δικαίως το χρεώνεσαι. Οι φυλακές έμειναν στο ίδιο χάλι. Δεν θέλω να πιστέψω τη θεωρία που θέλει τον φοβισμένο ως εύκολα κυβερνώμενο.

Ήθελες πραγματικά να επιφέρεις ειρήνη στα «Εξάρχεια»; Κανείς δεν το κατάφερε αλλά επί των ημερών σου το πράγμα παράγινε. Οι συγκρούσεις «μπάχαλων - αστυνομίας» έγιναν καθημερινότητα. Μέχρι τρόλεϊ σου καίγανε. Και όμως λόγω της ιδεολογικής γειτνίασης θα μπορούσες να βρεις πιο εύκολα δίαυλους επικοινωνίας με τα «παιδιά» και να βρεθεί ένα modus vivendi, ώστε όλοι να κάνετε τη «δουλειά» σας. Ξέρω ότι κάποιοι νιώθουν υπερήφανοι με τα επαναστατικά που συμβαίνουν επί των ημερών σου, αλλά αυτά δεν υπάρχουν ούτε σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής. Όμως εσύ, είτε γιατί γουστάρεις τη φάση, είτε γιατί αναζητάς ψηφοφόρους, είτε γιατί ελπίζεις σε μελλοντικές βοήθειες, είτε για όλα αυτά μαζί, άφησες σκόπιμα το πράγμα να γίνει ανεξέλεγκτο. Και τώρα μαζεύεις διαβήματα των αγανακτισμένων πολιτών και όμως επιμένεις. Θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις τουριστικά. Μοναδικό στον κόσμο, μετά τον Παρθενώνα.

Ήθελες πραγματικά να λύσεις το ακανθώδες ζήτημα με το όνομα των «βόρειων γειτόνων»; Μαζί σου. Σου διέφυγε όμως ότι αφορά τη χώρα και όχι το κόμμα. Άρα απαιτεί προετοιμασία. Ευρύτερες συναινέσεις, συνεχή ενημέρωση της Βουλής, ειλικρινή συνεννόηση με την αντιπολίτευση. Δεν έκανες τίποτα από αυτά. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ήθελες να δημιουργήσεις πρόβλημα στους αντιπάλους. Βοήθησαν και αυτοί και να τα συλλαλητήρια, να οι εθνικιστικές συσπειρώσεις που μας γύρισαν πίσω σε κλίμα διχασμού. Βολικό και μαχητό για σένα. Τώρα βλέπεις ότι η πολυπόθητη λύση θα γυρίσει ως μπούμερανγκ και θα σε βλάψει εκλογικά. Και καταφεύγεις στο «εθνίκια και φασίστες οι βορειοελλαδίτες» και νομίζεις ότι καθάρισες. Γιατί είδες το πρόβλημα ως πρόβλημα των άλλων και όχι ως πρόβλημα της πατρίδας που πρέπει να λυθεί.

Ήθελες πραγματικά να βελτιώσεις την εκπαίδευση; Και τότε γιατί ανατίναξες το θεσμικό πλαίσιο των προηγούμενων που ήταν αποδεκτό; Μπορούσες να το «βελτιώσεις». Γιατί έδιωξες τους επιφανείς ξένους που ήρθαν να βοηθήσουν; Γιατί δεν εκμεταλλεύτηκες τα αναλυτικά προγράμματα που είχε φτιάξει η Άννα; Γιατί χάλασες τα πρότυπα δημόσια σχολεία (τα ιδιωτικά των ποπολάρων), αντί να φτιάξεις περισσότερα; Γιατί δεν έβαλες ένα χεράκι στα έρημα ΕΠΑΛ να βοηθήσεις «της γης τους κολασμένους»; Αλλά εσύ ήθελες να δείξεις ότι είσαι φίλος των τρελαμένων που αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως πεδίο βολής. Ότι αγωνιάς για το δικαίωμα του κάθε μυστήριου να καταστρέφει. Ότι προσμένεις το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα να διώξει τους πρεζέμπορους. Ότι γουστάρεις την εγκατάλειψη, τη βρώμα και το επικίνδυνο των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων. Έχεις και κείνη τη δυσανεξία προς τη γνώση και την αξιολόγηση, που ακόμα και ο Αλτουσέρ, αν ζούσε, θα σου τράβαγε τ’ αυτί. Και τι κατάφερες; Να σε βρίζει η κάθε οικογένεια ότι έκανες ρημαδιό όλα τα σχολεία.

Ήθελες πραγματικά να αλλάξεις το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο; Και έκανες διαγωνισμό survivor με λαγούς και βοσκοτόπια που ήξερες ότι θα πέσει στα δικαστήρια; Αν ήθελες να δείξεις άλλο πρόσωπο «αριστερής» ενημέρωσης και ψυχαγωγίας ας άλλαζες το παράδειγμα στο κρατικό. Ας το άνοιγες σε όλους, ας το έκανες αντικειμενικό και όχι φτηνό κυβερνητικό τηλεβόα. Ας έβαζες καθαρούς και έγκυρους κανόνες στην αγορά μιας και η πολυφωνία και η διαύγεια υποτίθεται ότι είναι εκ των ουκ άνευ της ανανεωτικής αριστεράς. Αλλά εσύ ήθελες να κλείσεις ενοχλητικές φωνές, να επιβάλεις χοντροκομμένα την προπαγάνδα σου. Ο Στάλιν μέσα σου. Και τι πέτυχες; Τους έκανες όλους εχθρούς σου και το προϊόν έγινε χειρότερο. Η εχθροπάθεια, που λέγαμε. Θέλει και ταλέντο ο ρόλος του μεγάλου αδελφού.

Ήθελες πραγματικά να αποδώσεις δικαιοσύνη στην υπόθεση των φαρμάκων; Ας άφηνες τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της ελεύθερα. Αλλά εσύ ήθελες να κατηγορήσεις μια ντουζίνα στελέχη της αντιπολίτευσης, τον επίτροπο και δύο τέως πρωθυπουργούς για να δείξεις στο πόπολο ότι οι προηγούμενοι ήταν απατεώνες και τα έπαιρναν σε βαλίτσες. Χωρίς στοιχεία, με αόρατους μάρτυρες. Χωρίς να καλέσει ο εισαγγελέας αυτόν που υποτίθεται ότι τις έστελνε. Και ενώ ήξερες ότι η διαδικασία θα πάει στη Βουλή και θα γυρίσει πίσω άπραγη. Γιατί δεν ήθελες να βρεις τίποτα παρά μόνο να ενοχοποιήσεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους. Κυρίως να φθείρεις τους δημοκρατικούς θεσμούς. Μανία κανονική. Τώρα όλοι γελούν με το πάθημά σου, δυστυχώς και οι όποιοι απατεώνες.

Ήθελες πραγματικά να ανατάξεις την ιδιωτική οικονομία; Τη γνωρίζεις έστω εξ όψεως; Γίνεται αυτό με κυβερνητικές αποφάσεις και συνέδρια; Σκούπισες το χρήμα από την αγορά και το κοινωνικό κράτος για να φτιάξεις ένα τερατώδες μαξιλάρι ασφαλείας στα πλαίσια του αφηγήματος της καθαρής εξόδου. Για να το χάψει ποιος; Αύξησες το χρέος κατά 12 δις στη διετία 2016-17, αύξησες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές που θα μείωνες, και είναι αμφίβολο αν μπορείς να εκτελέσεις τον προϋπολογισμό. Το δε μαξιλάρι τζούφιο. Γιατί; Διότι δεν πιστεύεις στην ελεύθερη οικονομία. Αγνοείς ότι το χρήμα που παραμένει στην αγορά, κυκλοφορεί και αυγατίζει. Παραγωγή πλούτου λέγεται. Και λες ότι θα ανεβάσεις το μεροκάματο σε μια χώρα που χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν μαύρα πέρα από κάθε νόμο και σύμβαση; Και στέλνεις το ολιστικό σου πρόγραμμα στις Βρυξέλλες και αυτές σου κάνουν πλάκα; Πώς γίνεται να είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν βγήκαμε ακόμα από την κρίση;

Κατά βάθος δεν πιστεύεις στον καπιταλισμό, πλην όμως γουστάρεις τα καλούδια του. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ιδιωτικοποιήσεις τα πάντα αν θέλεις να επιβιώσεις αλλά βάζεις και τρικλοποδιές στον εαυτό σου γιατί είναι και η αριστεροσύνη που τα θέλει όλα Σοβιετικά. Μπέρδεμα και αντιφάσεις. Αρχαιολογία και Οικολογία εναντίον Επενδύσεων. Και αν τα πουλήσουμε όλα, σε ποια γραφεία θα διορίζουμε τον στρατό μας, που δεν φημίζεται για την αξιοσύνη του. Κι αν αξιολογήσουμε το δημόσιο πού θα βρούμε μετά την ψήφο των δημόσιων;

Έχεις ένα προβληματάκι με τους θεσμούς. Δεν τους εμπιστεύεσαι, δεν τους θεωρείς συστατικό της δημοκρατίας. Πάγια αντίληψη της αριστεράς, η κακή αστική δημοκρατία. Αλλά τουλάχιστον οι παλιοί ήθελαν να την ανατρέψουν και να φέρουν τον σοσιαλισμό, τη δικτατορία του κόμματος. Η σκέψη τους είχε μια συνέχεια. Εσύ αφού έβαλες τη χώρα σε περιπέτεια με το δημοψήφισμα, πήγες να ανάψεις το φυτίλι, πισωπάτησες και τώρα μιλάς για επιστροφή στον ρεαλισμό. Τι ακριβώς είσαι;

Είσαι πλέον ένα νέο και πιθανά χρήσιμο μέλος του συστήματος. Απολαμβάνεις την εξουσία, πολλαπλασιάζεις το δημόσιο, διορίζεις το κόμμα και τους φίλους, γεύεσαι τα προνόμια, αλλά και πριονίζεις τα πόδια της χώρας και τα δικά σου στο όνομα μιας ιδεολογίας που έχεις κουρελιάσει. Σου έχει μείνει κάποιος κοσμάκης που σε πίστεψε και πρέπει να του δείχνεις ότι είσαι ο άλλος που έδειχνε η νιότη σου. Μια παρωδία αριστεροσύνης, που όμως μετατρέπεται σε δράμα γιατί η χώρα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. Πεντακόσια μέτρα από το Σύνταγμα, η Αθήνα φαντάζει και είναι τριτοκοσμική φαβέλα. Δεν ρωτώ πώς το αντέχεις. Είναι αδυναμία, ή μήπως είναι επιλογή;

Τώρα πια ούτε οι δικοί σου θέλουν το τέλος των μνημονίων. Φοβούνται μη στραβώσει η δουλειά με την Ιταλία, πέσει πείνα και χαθούν τα προνόμια των μετακλητών. Δεν σου βγαίνει τίποτα γιατί δεν θέλεις και να λύσεις τίποτα. Καρφάκι δεν σου καίγεται γι’ αυτόν τον τόπο. Προβλήματα στους άλλους θέλεις να δημιουργείς και από αυτά να κερδίζεις λίγες ανάσες, μια ημίωρη παράταση. Κάνεις όμως κακό στην πατρίδα σου. Και μεγαλύτερο κακό στην Αριστερά που αποκαλύπτει τη γύμνια της και χάνει το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα. Το τέλος των μύθων. Να και κάτι θετικό.