Όσοι έχουν περάσει –με την ευρεία εννοία– από κόμματα (θα) έχουν πάντα στο μυαλό τους κάποια πρόσωπα που συνέβαλαν καταλυτικά στη διαμόρφωση της πολιτικής τους ταυτότητας. Ο γράφων είχε την τύχη σε αρκετά νεαρή ηλικία να γνωρίσει δυο ογκόλιθους της αριστεράς και όχι μόνο, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Σήμερα που συμπληρώνονται εννιά χρόνια από το θάνατο (26-5-2009) του Παπαγιαννάκη, έχει σημασία να σκεφτούμε πώς θα ήμασταν πολλοί από εμάς αν δεν βρισκόμασταν στο διάβα τους.
Ως γνωστόν, όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ρομαντισμός ή και η αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζει τον κόσμο. Με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο εύκολος λόγος, η δαιμονοποίηση του αντιπάλου, ακόμα και η γοητεία της βίας! Ακριβώς για τους προαναφερθέντες λόγους έχουν τεράστια αξία οι λεγόμενοι καθοδηγητές. Για να παίρνουν τη φρεσκάδα, ακόμα και την επαναστατικότητα της νιότης και να τη μετατρέπουν σε ώριμη πολιτική σκέψη.
Θέλω να ευχαριστήσω τους δύο ακριβούς μου συντρόφους, διότι πιθανότατα αν δεν τους είχα γνωρίσει να ήμουν «ΣΥΡΙΖΑ»
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 τόσο ο Λεωνίδας όσο και ο Μιχάλης ήταν σχεδόν αποσυνάγωγοι στο κόμμα τους. Η βασική «κατηγορία» από τους πούρους αριστερούς, αυτούς που σήμερα υπογράφουν και τις χαρτοπετσέτες για να διατηρηθούν στις καρέκλες της εξουσίας, ήταν πως φλέρταραν με το ΠΑΣΟΚ και ήθελαν τη συνεργασία της αριστεράς με τη (μεταλλαγμένη) σοσιαλδημοκρατία. Ήταν η περίοδος που ο Συνασπισμός εγκατέλειπε σταδιακά πολλά από τα ιδρυτικά του χαρακτηριστικά και μετατρεπόταν σε ένα κόμμα της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας. Ήταν η φάση της ώσμωσης με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αλλά και του απόλυτου πολιτικού περιθωρίου.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν ο Κύρκος να αισθάνεται εντελώς ξένο σώμα και ο Παπαγιαννάκης να μην καταφέρνει το 2005 να πάρει το χρίσμα του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων, παρότι αρχικώς είχε ανακοινωθεί η υποψηφιότητά του από τον τότε πρόεδρο του κόμματος Αλέκο Αλαβάνο. Και τούτο ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε καθολική αποδοχή στην κοινωνία και μερικούς μήνες πριν ήταν αυτός που είχε σηκώσει με τον πιο τεκμηριωμένο τρόπο την αντίθεση του ΣΥΝ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έστω και έτσι, αλλά και παρά τη δεδομένη πικρία του δήλωνε -σχηματικά- ότι θα είναι ο τελευταίος που θα παραδώσει τα κλειδιά της οργάνωσης Κουκακίου-Πλάκας του κόμματος.
Όσοι τον γνώρισαν, ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό που απεχθανόταν ήταν τους κόλακες. Λάτρευε την πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Για αυτό και ήταν ένας από τους απολαυστικότερους συνομιλητές και μάλιστα για μια ευρεία γκάμα θεμάτων. Ίσως για αυτό, εκτός όλων των άλλων, να ήταν και ένας εκπληκτικός δάσκαλος, όπως ανέφεραν άνθρωποι που τον γνώρισαν στα αμφιθέατρα.
Ταυτόχρονα, ήταν πρωτοπόρος στη σκέψη του και στη δράση του, εντάσσοντας, για παράδειγμα, στην εγχώρια δημόσια σφαίρα τις έννοιες της οικολογίας, της αγροτικής οικονομίας, του αριστερού ευρωπαϊσμού κ.ά. Και μάλιστα δίνοντας πάντα το παρών σε ουκ ολίγες κινηματικές δράσεις (Να θυμήσουμε ότι ήταν ακόμα και στις μεγάλες διαδηλώσεις στην Γένοβα το 2001).
Δεν πρόλαβε, βεβαίως, τη μεγάλη κρίση της χώρας αλλά και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα, μετά το 2011. Δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η στάση του απέναντι στο πρώτο μνημόνιο αλλά και ποια η σχέση με το κόμμα. Αν και είμαι σίγουρος ότι θα επαναλάμβανε με το δικό του στιλ τη φράση που μου είπε ο Λ. Κύρκος, όταν του ανέφερα πως η ΔΗΜΑΡ ήταν αντίθετη στο μνημόνιο: «Καλά κάνουμε και είμαστε αντίθετοι, αλλά λέμε από πού θα βρούμε τα λεφτά;».
Επ’ ευκαιρία, λοιπόν, της συμπλήρωσης εννιά χρόνων από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιανάκη θέλω να ευχαριστήσω τους δύο ακριβούς μου συντρόφους, διότι πιθανότατα αν δεν τους είχα γνωρίσει να ήμουν «ΣΥΡΙΖΑ».
8°
