Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί εντυπωσιάζονται τόσο από τα κόκκινα χαλιά. Πίστευα ότι είχαν γούστα πιο ταπεινά και τα μεγαλεία που τους συνέπαιρναν αφορούσαν θυσίες και ιδέες, έστω και απατηλές. Φαίνεται άλλαξαν γνώμη όταν περπάτησαν πάνω τους, μαγεύτηκαν, ένιωσαν ότι αυτοί οι κόκκινοι διάδρομοι είναι τα ιπτάμενα χαλιά της εξουσίας και τα έδεσαν με την εικόνα τους. Γι' αυτό έκαναν ένα σποτ, σίκουελ του «ήταν δίκαιο έγινε πράξη», σαν διαφήμιση της Μοιραράκη στο πιο μακρύ και κόκκινο.
Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί είναι προσωπολάτρες. Πάντα μιλούσαν για συλλογικές διαδικασίες, ομαδικές δράσεις, όργανα, συμβούλια, επιτροπές κλπ. Ξαφνικά βλέπουμε στο σποτάκι που υποτίθεται διαφημίζει το κυβερνητικό έργο έναν μόνο άνθρωπο. Έναν σταρ. Ο φακός τον κυνηγά από όλες τις γωνίες και όλους τους φωτισμούς να οραματίζεται σκεφτικός, να ατενίζει το μέλλον προβληματισμένος, να χαμογελά σαν ρεκλάμα οδοντόκρεμας, να γράφει στο κομπιούτερ, να απευθύνεται στο λαό και φυσικά, να περπατά αγέρωχος στο κόκκινο χαλί. Ούτε υπουργοί, ούτε συνεργάτες, όλα μόνος του, η κυβερνητική δράση αρχίζει και τελειώνει στον Τσίπρα. Το αριστερό κόμμα είναι πιο προσωποπαγές και από τα πιο αρχηγικά αστικά.
Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί είναι δουλοπρεπείς. Δεν ήξερα ότι εκλαμβάνουν σαν χάρη και ευεργεσία την, φυσιολογική για τους ηγέτες όλων των άλλων πολιτισμένων χωρών, ανταλλαγή επισκέψεων στο πλαίσιο των διακρατικών σχέσεων, ή πολύ περισσότερο τη ρουτίνα των συναντήσεων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ευρωπαίους πρωθυπουργούς. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η επιτυχία μιας επίσκεψης κρίνεται από τα αποτελέσματά της και όχι από την εικόνα της, τώρα μαθαίνω ότι οι ξένοι ηγέτες είναι απλώς μια συλλογή από φωτογενείς πόζες του διεθνούς Τσίπρα πάνω στο χαλί του (βέβαια η απουσία Ερντογάν από το άλμπουμ δείχνει ότι καμιά φορά μετρούν και τα αποτελέσματα).
Δεν ήξερα ότι οι αριστεροί έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση, ώστε να θεωρούν ότι συνεχίζοντας αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσαμε φυσιολογικό για όλους τους Πρωθυπουργούς μας, να ασκούν δηλαδή πολιτική και να ανταλλάσσουν απόψεις με ομόλογούς τους άλλων χωρών για να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας, ξαφνικά να γίνεται συμπλεγματικός θρίαμβος γιατί «μας ακούνε». Να γίνεται τεκμήριο κανονικότητας το ότι μιλάμε κιόλας, δεν καθόμαστε μουγγοί στις συζητήσεις. Κανονικό είναι ό,τι δεν κραυγάζεις ότι είναι, και οι διεθνείς επαφές των ηγετών μας ήταν για δεκαετίες κανονικές μέχρι που έγιναν τηλεοπτικό σποτ και αποκανονικοποιήθηκαν.
Επίσης δεν ήξερα τι σημαίνει η έκφραση «από τη μικρή ευθύνη στη δύναμη πράξης». Για την ακρίβεια δεν την είχα ξανακούσει και όσο κι αν στύβω το κεφάλι μου δεν την κατανοώ. Γενικότερα δεν έβγαλα πολύ νόημα από αυτά τα κάπως βαρύγδουπα αλλά μάλλον αόριστα που έλεγε ο Πρωθυπουργός, πάντως το μείζον είχε επιτευχθεί. Έγραφε καλά στο γυαλί, και αυτός και τα χαλιά. Από την άλλη καταλαβαίνω καλά τι σημαίνει «το δίκαιο των πολλών». Πρόκειται για την επιτομή του λαϊκισμού- από τις κουρελούδες μέχρι τα κόκκινα χαλιά το ταλέντο αυτό δεν χάνεται.
