Ο καθηγητής Νίκος Μαρατζίδης επανήλθε στη συζήτηση για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας να ξεχαστούν όσα έκανε το κόμμα που σήμερα κυβερνά:
«Όπως και στη ζωή, αν δεν ξεχνάμε ποτέ, τότε όχι απλώς γινόμαστε εμμονικοί αλλά κυρίως αδυνατούμε να σκεφτούμε καθαρά και ψύχραιμα την επόμενη μέρα. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε τις δυνατότητες και τις εναλλακτικές που χαράσσονται μέσα στις νέες συνθήκες. Να σχεδιάσουμε το αύριο. Αν δεν ξεχνάμε τίποτε, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε έναν μόνιμο εφιάλτη. Αντίθετα από αυτό που καλλιεργούν οι ιστορικοί στην πολιτική, όπως και στη ζωή, πρέπει “να ξεχνάμε”, δηλαδή να “συγχωρούμε” ή έστω να “σχετικοποιούμε” το παρελθόν.»
Ας δεχτούμε, για τις ανάγκες της συζήτησης, ότι είναι προτιμότερο να ξεχάσουμε όλα όσα είπε και έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Και ας προσανατολιστούμε στο μέλλον. Τότε θα πρέπει να απαντήσουμε τι μπορούμε να περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ αν συνεχίσει να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας και τα επόμενα χρόνια.
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να στηριχτεί σε αυτά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρόν. Γιατί τα τωρινά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να περιγράψουμε την πολιτική του και να την προβάλουμε στο μέλλον.
Σήμερα, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση -στο βαθμό που της το επιτρέπουν οι δανειστές- αναπαράγει όλα εκείνα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Δεν μπορούν, βεβαίως, να έχουν τεράστια ελλείμματα και να τα χρηματοδοτούν με δανεικά, αφού βρισκόμαστε κάτω από στενή επιτήρηση και κανείς δεν μας δανείζει για να καταναλώνουμε. Αλλά ο σκοπός τους είναι η με κάθε τρόπο διατήρηση του πελατειακού συστήματος, της αναξιοκρατίας και του παρασιτισμού.
Πίσω από κάθε απόφαση, πίσω από τη δημιουργία και την διαχείριση του πρωτογενούς πλεονάσματος, πίσω από την μεγάλη αύξηση των φόρων βρίσκεται η πρόθεση για την διάσωση του πελατειακού συστήματος.
Πιστεύει κανείς ότι έτσι μπορούν να γίνουν μεγάλες επενδύσεις; Ότι με αυτή την πολιτική θα φτιαχτούν καινούριες δουλειές και υπάρχει μέλλον για τους νέους στη χώρα;
Έξω από το πεδίο της οικονομίας τα πράγματα είναι εξίσου απογοητευτικά. Η προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης βρίσκεται στις πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Στην εκπαίδευση η επαναφορά του ασύλου ευνοεί την επέκταση των φαινομένων βίας και η ίδρυση νέων σχολών και πανεπιστημίων υπηρετεί μόνο ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Η ρητορική του μίσους που εκφράστηκε με το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» συνεχίζεται και σήμερα. Οι αντίπαλοι κατηγορούνται τώρα ότι συγκροτούν «μαύρο μέτωπο». Τα μη φιλικά μέσα ενημέρωσης στοχοποιούνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και διατήρησε το μπόνους των 50 εδρών γιατί δεν τον βόλευε η απλή αναλογική. Τώρα, η απλή αναλογική χρησιμοποιείται εργαλειακά για να εξασφαλίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη μελλοντική επιβίωσή του, μέσα από την πολιτική αστάθεια που θα προκύψει.
Ας σταματήσουμε εδώ. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να περιγράψουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και αν ξεχάσουμε το παρελθόν, το παρόν είναι εδώ, ολοζώντανο. Το συμφέρον της ομάδας που ασκεί την εξουσία μπαίνει πάνω από όλα και δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες για το μέλλον.
Έγραφα παλιότερα ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με το εικονοστάσι με τα τάματα που υπάρχει στις εκκλησίες. Όπως οι πιστοί αφήνουν εκεί τις ελπίδες τους διά πάσαν νόσον, έτσι και οι πολίτες εναπέθεταν τα αιτήματα και τις προσδοκίες τους στον Τσίπρα και στο κόμμα του: άλλος να ξαναπάρει το μισθό ή τη σύνταξη που έπαιρνε, άλλος να του χαριστεί το δάνειο, άλλος να τιμωρήσει τους παλιούς πολιτικούς, άλλος να αντισταθεί στη Γερμανία, άλλος να ανατρέψει τον καπιταλισμό».
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διέψευσε όλες τις προσδοκίες όσων πίστεψαν στις μαγικές του ιδιότητες. Η περίπτωσή του είναι, όμως, μοναδική. Πάνω στη διάψευση των παλιών αυταπατών δεν σταματούν να δημιουργούνται καινούριες.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
