Ένα τραγούδι για τη Ράνια (και τον Δημήτρη)

Νομίζω ότι κανείς ευαίσθητος άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το δράμα της συντρόφου Αντωνοπούλου, η οποία κινδυνεύει να μείνει άστεγη μετά την παραίτησή της από την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς με ολίγη από Εθνικιστική Δεξιά και τη διακοπή της επιδότησης ενοικίου. Η άπορη υπουργός θα στερηθεί το ταπεινό χιλιάρικο που εισέπραττε κάθε μήνα, προκειμένου να μη ζει στον δρόμο, και πλέον το μέλλον της είναι αβέβαιο. Ή –για να το πω πιο σωστά– θα ήταν αβέβαιο, αν η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα αλληλεγγύης.

Είμαι απολύτως βέβαιος πως οι ευαίσθητες ψυχές που αντιστάθηκαν μέχρι το 2015 στα μνημόνια, που αντιστάθηκαν στον περιορισμό του μεγέθους της κυβερνητικής τηλεόρασης, που φόρεσαν τα κόκκινα γάντια για να συμπαρασταθούν στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και στον φέρελπι Αλέκση, θα δείξουν και πάλι την ευαισθησία τους. Είμαι βεβαιος πως αυτή την ώρα που γράφω ή αυτήν την ώρα που διαβάζετε αυτά που γράφω, θα έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για μια μεγάλη συναυλία για την οικονομική ενίσχυση της συντρόφισσας Ράνιας και του συζύγου της, του συντρόφου πρώην υπουργού (δεν θυμάμαι σε τι, αλλά μάλλον ούτε κι εκείνος) Παπαδημητρίου.

Μια συναυλία που θα ενώσει όλους εμάς που θέλουμε τα λεφτά που μας κλεβ... που προσφέρουμε στο κράτος να πηγαίνουν εκεί που μετράει: Στις τσέπες των συντρόφων, των μετακλητών, των διορισμένων και άλλων αναξιοπαθούντων που η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των μνημονίων προσπάθησε να γονατίσει (ειδική μνεία –και ίσως και ξεχωριστή συναυλία– θα πρέπει να γίνει για τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες είδαν εξαιτίας των μνημονιακών περιορισμών δραματική μείωση του τζίρου τους).

Όλα αυτά τα γράφω γιατί δεν πιστεύω πως η συντρόφισσα Ράνια και ο σύζυγός της πρώην υπουργός (δεν θυμάμαι σε τι και σίγουρα ούτε κι εκείνος) Παπαδημητρίου έχουν τα λεφτά που αναφέρονται στο πόθεν έσχες τους. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι τόσο φιλάργυροι ή ότι έχουν τόσο μεγάλη ανοσία στην ξεφτίλα, ώστε, ενώ έχουν την οικονομική δυνατότητα λίγων, να χρησιμοποιούν τα λεφτά των φορολογούμενων, προκειμένου να πληρώνουν το ενοίκιο του διαμερίσματός τους. Δεν συνάδει αυτή η στάση με το ήθος της Αριστεράς. Ένα ήθος για το οποίο η Αριστερά επαίρεται σε κάθε ευκαιρία και, για να το κάνει. δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. (Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό κάπως με υποψιάζει, καθώς σπανίως οι όμορφοι χρειάζεται να πουν πόσο όμορφοι είναι και οι τίμιοι σπανίως μιλούν χωρίς να προκληθούν για την εντιμότητά τους. Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις και μάλλον σ’ αυτές θα πρέπει να εντάξουμε τη μανία των αριστερών να εγκωμιάζουν οι ίδιοι το ήθος τους.)

Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τη συναυλία που σίγουρα θα οργανωθεί, θα πρέπει η συντρόφισσα Ράνια και ο σύντροφος πρώην υπουργός (αν θυμάται κανείς σε ποιο υπουργείο, δεν έχει πια σημασία) Παπαδημητρίου να μην αφήσει τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα να στερήσει από τον ίδιο και τη σύζυγό του ένα απολύτως απαραίτητο για την επιβίωσή τους έσοδο. Νομίζω πως πρέπει να αιτηθεί τη συνέχιση της καταβολής του επιδόματος. Ή –ακόμα καλύτερα– μπορεί ο Αλέκσης να σκεφτεί με τον ίδιο τρόπο που σκέφτηκε το 2015 (όταν και ψηφίστηκε από την Πρώτη Φορά Αριστερά με ολίγη Εθνικιστική Δεξιά η διάταξη βάση της οποίας βοηθήθηκε η οικογένεια Παπαδημητρίου) και να φέρει προς ψήφιση καινούργια διάταξη που να προβλέπει την επιδότηση οικογένειας πρώην υπουργών. Για να γίνουν όλα όπως επιβάλλει το πλεονέκτημα του αριστερού ήθους.

Στο κάτω κάτω –κι αυτό το γράφω για τους καρμίρηδες που γκρινιάζουν- δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα δικά μας. Δεν μπορούμε και να θέλουμε να μας κυβερνούν οι άνθρωποι που, όπως είπε ο πρωθυπουργός, είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό, και να απαιτούμε να μας έρχεται και φτηνότερα ή στην ίδια τιμή. Τα καλύτερα υλικά είναι πάντα πιο ευαίσθητα και η συντήρησή τους κοστίζει πάντα κάτι περισσότερο. Και μπράβο τους.