Ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε αντιπαράθεση που είχε σε επιτροπή της βουλής με τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καβαδία, αποκάλυψε ότι η βουλευτής είχε προσληφθεί στην ΕΡΤ το 2004 μετά από φαξ του γραφείου του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Η αποκάλυψη αυτή δεν εκθέτει μόνο τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κυβέρνηση του κόμματος του Γεωργιάδη.
Η Αννέτα Καβαδία πάντως δεν είναι αχάριστη. Μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον ευεργέτη της: «Ήταν η εποχή που η Νέα Δημοκρατία δεν είχε γίνει παράρτημα του ΛΑΟΣ και στα ηγετικά κλιμάκιά της υπήρχαν ακομπλεξάριστοι άνθρωποι και δεν είχαν πρόβλημα να αναγνωρίσουν την ποιότητα των αντιπάλων τους. Η ηγεσία της ΝΔ τότε αναγνώριζε την αξία των πολιτικών της αντιπάλων. Δεν έχω πρόβλημα να πω ότι δέχθηκα τηλεφώνημα από το γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού ότι επιστρέφω στη ΕΡΤ».
Τις ίδιες μέρες η συζήτηση για το σκάνδαλο της Novartis έφερε στην επιφάνεια την εκτόξευση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Από τα 2,1 δισεκατομμύρια που ξόδευε το κράτος για φάρμακα το 2003, έφτασε να ξοδεύει 5,1 το 2009.
Το κοινό ανάμεσα στον διορισμό της Καβαδία και στην εξέλιξη της φαρμακευτικής δαπάνης είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του δημοσίου συμφέροντος από την κυβέρνηση Καραμανλή. Το δημόσιο και το ταμείο του ήταν ένας μηχανισμός μικρών και μεγάλων εξυπηρετήσεων. Με τόσες μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις το κράτος μια μέρα χρεοκόπησε και τον λογαριασμό πληρώνουν οι πολίτες.
Είναι προφανές ότι για τη μεγέθυνση της φαρμακευτικής δαπάνης την περίοδο πριν την κρίση υπάρχουν μεγάλες πολιτικές ευθύνες. Και οι ευθύνες αυτές μπορούν να αποδοθούν παράλληλα με τη διερεύνηση ποινικών υποθέσεων που σχετίζονται με τα φάρμακα.
Δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται, προς το παρόν, να μπούμε στις λεπτομέρειες της ποινικής διερεύνησης του σκανδάλου της Novartis. Ανεξάρτητα από το ποινικό μέρος, ο χειρισμός της υπόθεσης από την κυβέρνηση είναι αρκετός για να μας οδηγήσει σε πολιτικά συμπεράσματα.
Υπάρχει όμως μια απορία: Ο ανώνυμος μάρτυρας λέει για την υπόθεση των εμβολίων το 2008-2009 μπροστά στους εισαγγελείς ότι το ΚΕΕΛΠΝΟ αναβάθμισε τον κίνδυνο από τον ιό Η1Ν1 σε πανδημία για να πάρει ο Αβραμόπουλος εμβόλια από τη Novartis: «...με τον ανωτέρω τρόπο, ο τότε υπουργός Υγείας Αβραμόπουλος παρέσυρε τον τότε πρωθυπουργό (Καραμανλή) ο οποίος τελούσε εν αγνοία να εξαγγείλει ότι η Ελλάδα έπρεπε να παραγγείλει πανδημικά εμβόλια για το σύνολο του πληθυσμού της». Ο μάρτυρας αυτός δεν ρωτήθηκε από τους εισαγγελείς για το πώς είναι σε θέση να γνωρίζει το τι έγινε μέσα στην κυβέρνηση. Η κατάθεση ότι ο Καραμανλής παρασύρθηκε γίνεται δεκτή σαν ο μάρτυρας να λέει το πιο φυσιολογικό πράγμα και δεν του ζητούνται διευκρινήσεις.
Με την απορία αυτή ας αφήσουμε το δικαστικό μέρος της υπόθεσης και ας έρθουμε στη διακριτική μεταχείριση του Κώστα Καραμανλή από τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις ευθύνες του για την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης, όπως και για το μεγάλο ζήτημα της χρεοκοπίας της χώρας. Τι είναι αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίζει τόσο φιλικά τον πρώην πρωθυπουργό;
Η μεταπολίτευση -που τόσο μας αρέσει να κατηγορούμε- ήταν μια δυναμική συνύπαρξη της Ελλάδας της οικονομικής προόδου και της κατοχύρωσης των δημοκρατικών θεσμών με την Ελλάδα του πελατειακού κράτους και των ισχυρών ομάδων συμφερόντων. Πότε η μια Ελλάδα κυριαρχούσε, πότε η άλλη. Δεν ήταν λίγες οι φάσεις όπου οι δυο τους ήταν τόσο δεμένες μεταξύ τους, ώστε είναι δύσκολο να πεις ποια είχε το πάνω χέρι.
Υπάρχουν όμως και δύο περίοδοι όπου το συμφέρον της χώρας θυσιάστηκε για το συμφέρον εκείνων που κατείχαν την εξουσία, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Η μία ήταν η περίοδος της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, όταν τα τεράστια ελλείμματα και ο σχεδόν διπλασιασμός του χρέους χρησιμοποιήθηκαν για παροχές προκειμένου να κερδηθεί η εύνοια των πολιτών και να στηριχτεί η εξουσία.
Η άλλη είναι η περίοδος της κυβέρνησης Τσίπρα, κατά την οποία παίχτηκε η χώρα στα ζάρια και σώθηκε την τελευταία στιγμή με ανυπολόγιστες συνέπειες. Στον τομέα του φαρμάκου, που συζητάμε αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση Καραμανλή εκτόξευσε τη δημόσια δαπάνη και έπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ πολέμησε τη μείωσή της καταψηφίζοντας την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και απορρίπτοντας τη διεύρυνση της χρήσης των γενοσήμων.
Δεν είναι περίεργο ότι υπάρχουν προνομιακές σχέσεις ανάμεσα στους πυρήνες εξουσίας των κυβερνήσεων Καραμανλή και Τσίπρα. Μερικά πρόσωπα έχουν υπηρετήσει και τις δύο εξουσίες, όπως Προκόπης Παυλόπουλος και ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγέλοπουλος, ο οποίος ήταν διοικητής της ΕΥΠ επί Καραμανλή. Τώρα καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας, βγάζει δικαστική απόφαση για την υπόθεση Nonartis και τη χαρακτηρίζει «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» την ώρα που δεν θα έπρεπε να έχει διαβάσει τη δικογραφία.
Το συμπέρασμα είναι ότι εκείνοι που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό μπροστά στην καταστροφή της χώρας, δεν έχουν σήμερα κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
