Πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ αποφάσισε να «ξεκαθαρίσει» τώρα, εν έτει 2009, με το ρεβιζιονισμό. Προφανώς χρειάστηκε χρόνο, κόπο και πολύ ιδρώτα για να αποφανθεί πως από το 1956 και το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ η Σοβιετική Ένωση εισήλθε στη σφαίρα της αντεπανάστασης. Ζήτω ο Στάλιν, λοιπόν, και ο Περισσός επιτέλους ξαναβρίσκει τον παλιό, καλό του εαυτό, αναπολώντας τα γκούλαγκ και τις διώξεις, τις δολοφονίες και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Το ΚΚΕ είναι τόσο παλιό όσο τα οστά του δικτάτορα από τη Γεωργία και τόσο εμφανώς αντιδραστικό και συντηρητικό όσο μόνο οι δεξιές αποκλίσεις του εργατικού κινήματος μπορούν να είναι. Το ΚΚΕ είναι πλέον και με υπογραφή ένα δεξιό, εθνικιστικό κόμμα, που περιορίζεται να διαδραματίζει ρόλο δεξιάς πατερίτσας για να συντρέξει τα ανάπηρα ανακλαστικά της ελληνικής (και επίσημα κατοχυρωμένης) Δεξιάς, διότι τελικά με τόσες δεξιές αποκλίσεις θα χάσουμε τον μπούσουλα. Ο περίεργος αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στις προσυνεδριακές εργασίες του ΚΚΕ και να εντρυφήσει στα απίθανου κάλους κείμενα που δημοσιεύονται στον Ριζοσπάστη. Ενδεχομένως και να γελάσει.
Την ίδια ώρα, στην αντίπερα όχθη του αριστερού μπλοκ, η Κουμουνδούρου διατρέχει τα «ρεύματα» του δικού της Συνεδρίου. Το δίδυμο-διαρχία Αλαβάνος-Τσίπρας επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Είναι απορίας άξιον πώς μια παράταξη μπορεί να καταναλώσει το πολιτικό της κεφάλαιο εντός 12 μόλις μηνών και να εξαντλήσει ένα ποσοστό της τάξης του 18%, συρρικνώνοντάς το στο 6% και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Η Κουμουνδούρου και ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν τα τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα-σουρωτήρι που επιβίωναν μετρώντας τους οπαδούς τους που διαχέονταν από τις τρύπες.
Ο Συνασπισμός θυμίζει ζευγάρι εν διαστάσει που δεν τολμά να επισκεφθεί δικηγόρο για έκδοση διαζυγίου. Δεν υπάρχει πια τίποτε το κοινό μεταξύ ενός Φώτη Κουβέλη και ενός Λαφαζάνη, εκτός από τα συναισθηματικά ανακλαστικά. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η κοινωνία προχωρά και χωρίς αυτά τα ανακλαστικά. Η Αριστερά ζει το δικό της οικογενειακό δράμα. Ο μοναδικός στόχος του ΚΚΕ είναι να καταλάβει την τρίτη θέση στις εκλογές και να συγκεντρώσει μεγαλύτερο ποσοστό από τον ΣΥΝ. Ο μοναδικός στόχος του ΣΥΝ θα είναι εντός ολίγου να καταφέρει να εισέλθει στη Βουλή, κυρίως όσον αφορά μία ενδεχόμενη επαναπροσφυγή στις κάλπες, 21 ημέρες μετά τις πρώτες εκλογές, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Μιλάμε για μακελειό. Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας είναι glamour ή αν η Παπαρήγα είναι ακόμη ερωτευμένη με τον Στάλιν. Ούτε την αφορά ο διαχρονικός καβγάς μεταξύ Περισσού και Κουμουνδούρου.
Ενώ πλησιάζει η ώρα της μεγάλης σφαγής, λόγω της οικονομικής κατάρρευσης, η πολιτική ηγεσία του τόπου ψάχνει ημερομηνία για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο που αντί να επιχειρεί, με λανθασμένους χειρισμούς έστω, έξοδο από την κρίση, αναλώνεται στην ανακάλυψη ημερομηνίας για έξοδο από την πολιτική ακινησία. Οι δείκτες της οικονομίας καταδεικνύουν το πόσο άσχημα θα είναι τα πράγματα τον επόμενο Σεπτέμβριο. Η κρίση θα χτυπήσει κόκκινο το δεύτερο εξάμηνο του 2009, θα διατρέξει το 2010, θα εξακολουθεί να παγώνει τα χαμόγελά μας το 2011 και μετά το 2012 ενδεχομένως να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, αν και εφόσον στο προηγούμενο διάστημα υπάρχει σοβαρή διαχείριση. Σε ένα τέτοιο κλίμα οι κραυγές ηχούν παράξενα και οι φωνές είναι κακόηχες. Το 1989 κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Το 2009 κατέρρευσε το υφιστάμενο καθεστώς καπιταλιστικής διαχείρισης. Οι «μεγάλοι» προειδοποιούν πως χρειάζεται ριζική αλλαγή του μεταπολεμικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι «μικροί» στην Αθήνα ψάχνουν τους ημεροδείκτες για να επιλέξουν ημερομηνία εκλογών. Δεν έχουν καν την τσίπα στο Μαξίμου να ομολογήσουν πως απέτυχαν και πως ο τόπος χρειάζεται ισχυρές εναλλακτικές λύσεις. Οι λύσεις αυτές μπορούν να είναι μόνο «συστημικές» και όχι «εξωσυστημικές». Δεν υφίσταται παγκοσμίως διαχείριση κρίσης με αντικαπιταλιστικούς αλαλαγμούς. Για εκείνους που συνήθως ξυπνούν αργά, η επανάσταση δεν πρόκειται να είναι στο ραντεβού της. Η βία, ενδεχομένως. Η αγριότητα, επίσης. Η βαρβαρότητα, ναι. Η επανάσταση, όμως, όχι. Άλλωστε, μόνο μία επανάσταση κατάφερε να επικρατήσει στην ιστορία· η Γαλλική. Οι επόμενες απλώς αποτέλεσαν κακές απομιμήσεις της. Και απέτυχαν οικτρά.
Η Ελλάδα ψάχνει απεγνωσμένα για το εάν οι εκλογές θα διεξαχθούν την 3η Μαΐου ή την 7η Ιουνίου ή και νωρίτερα. Το φετινό Πάσχα θα έχει οβελία σε σχήμα Καραμανλή και κοκορέτσι με τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας, αν υποθέσουμε πως η Ρηγίλλης θα επιβιώσει της εσωκομματικής λαίλαπας και ο Αβραμόπουλος θα επιζήσει της Ντόρας, ο Στυλιανίδης του Άρη κ.λπ. Το ζήτημα είναι η επόμενη φράση, « ε… και;». Τι πρόκειται δηλαδή να συμβεί στην πρώτη αναποδιά με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; Θα αλλάξουν τα οικονομικά μεγέθη; Θα μειωθεί το έλλειμμα ως διά μαγείας; Θα ανακάμψει η ανεργία ή θα μειωθεί η ακρίβεια; Θα εξευτελιστούν τα καρτέλ δημοσίως ή θα τιμωρηθούν οι μεγάλοι φοροφυγάδες; Θα οδηγηθούν στη φυλακή οι μαυραγορίτες; Θα δικαστούν οι απατεώνες; Πώς θα αντέξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μία τετραετία οικονομικής ύφεσης;
Η Κεντροαριστερά, αντί να χαριτολογεί με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, θα έπρεπε ήδη να έχει δημοσιοποιήσει το σχέδιο δράσης της πανστρατιάς της. Θα έπρεπε ήδη να έχει διορίσει ένα πρόσωπο ως υπεύθυνο του οικονομικού κύκλου Υπουργείων, που θα είναι ο επόμενος αρχιδιαχειριστής της κρίσης. Θα έπρεπε ήδη να έχει συνομιλήσει με τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, τους Αμερικανούς στη Νέα Υόρκη, τους Άραβες στο Κάιρο και τους Ρώσους στη Μόσχα για την επόμενη ημέρα. Θα έπρεπε σήμερα, Τσικνοπέμπτη, κάθε Έλληνας πολίτης να γνώριζε τη μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί για την οδυνηρή αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης.
Ο «διαχειριστής», όπως τον αποκάλεσαν, οδήγησε τη χώρας στην ΟΝΕ και τοποθέτησε τον τόπο του σε σύγχρονη τροχιά. Συμμάζεψε τις εκκρεμότητες με τα εξωτερικά θέματα, υπέγραψε ένα Ελσίνκι, πάντρεψε την ψυχοκόρη Κύπρο με την Ευρώπη, έκανε πέντε γιοφύρια και πέντε δρόμους, πρόσθεσε αισιοδοξία. Πέντε χρόνια μετά, η κοινωνία ζει με το σύνδρομο της σκοτοδίνης. Η ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών δεν έχει απολύτως καμία σημασία, αν οι ψηφοφόροι δεν κληθούν να κατοχυρώσουν με την ψήφο τους μια οδυνηρή και ίσως καταθλιπτική πορεία του τόπου, που θα διαρκέσει τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, αν κρίνουμε από τα πορίσματα των ειδικών μελετών. Η Κεντροαριστερά θα διαχειριστεί αυτό το «πακέτο». Οφείλει να μας πει πώς και με ποιον θα το διαχειριστεί, και δεν εννοούμε βεβαίως τον πρωθυπουργό. Εννοούμε εκείνα τα πρόσωπα που θα εμφυσήσουν εμπιστοσύνη και αυτάρκεια ως υπεύθυνα στελέχη διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Το δίλημμα... ηγέτης ή διαχειριστής έχει ξεπεραστεί προ καιρού. Το δίλημμα που τίθεται είναι πεζό, εξαιρετικά πεζό, μετά και την πενταετία Καραμανλή. Ικανοί ή ανίκανοι.
12°
