Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που ο επιχειρηματίας φορολογείται τόσο βάναυσα από το κράτος στην προσπάθειά του να αναστήσει τη μικρή του επιχείρηση και να συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας. Πέρα από την άμεση φορολόγηση υπάρχουν και τεράστια κόστη που αφορούν την έμμισθη εργασία και τα οποία αποτελούν σημαντικό αντικίνητρο στην πρόσληψη προσωπικού. Ειδικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης και υψηλής ανεργίας, οι ασφαλιστικές εισφορές όχι μόνο δεν προσαρμόστηκαν στις νέες δύσκολες για την οικονομία συνθήκες ώστε να αποτελέσουν ανάχωμα στην αύξηση της ανεργίας αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις αυξήθηκαν κιόλας!
Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν οι εταιρείες δεν υπάγονται στους φόρους, αλλά θα επιστραφούν στον εργαζόμενο με τη μορφή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συντάξεων, καθώς δεν υπάρχει ίχνος ανταποδοτικότητας. Το κράτος μπορεί να τις αυξήσει κατά βούληση, όπως κατά βούληση δύναται να μειώσει τη σύνταξη η να αυξήσει την οικονομική συνεισφορά του ασφαλισμένου στην περίθαλψή του. Στον κρατικό προϋπολογισμό οι ασφαλιστικές εισφορές εκλαμβάνονται σαν κρατικό έσοδο ίδιο με τη φορολογία. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν επιπλέον φόρο που πρέπει να πληρώσει ο επιχειρηματίας ο οποίος επιθυμεί να απασχολήσει προσωπικό.
Οι υπέρογκες εισφορές συμβάλλουν και στη μείωση των ιδίων των εσόδων του κράτους, κάτι που μυωπικά οι κυβερνήσεις και η τρόικα παραβλέπουν και αντί αυτού επιμένουν στις ίδιες καταστροφικές πολιτικές. Λιγότερες δουλειές σημαίνει και λιγότερες εισφορές. Με 700.000 νέους ανέργους έχουμε μείωση των εισφορών που προέρχονται από την ιδιωτική οικονομία περισσότερο από το μισό, εάν συμπεριληφθούν και οι δραματικές μειώσεις μισθών. Συμβάλλουν επίσης και στην αδήλωτη εργασία, αφού σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος Κοινωνικών ασφαλίσεων που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα, το 40,5% των εργαζομένων είναι ανασφάλιστοι, ενώ το 52% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα απασχολούν ανασφάλιστο ή αδήλωτο προσωπικό και συνδέονται με την ανάπτυξη της παραοικονομίας, που ανέρχεται στο 25% του ΑΕΠ περίπου.
Το συμπέρασμα εκ των παραπάνω είναι ότι σε περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και με τις εισφορές σε τέτοια ύψη πολλές επιχειρήσεις καταφεύγουν στη μαύρη εργασία προκειμένου να επιβιώσουν, όταν δεν μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Ο μέσος εργαζόμενος κοστίζει μισό μισθό επιπλέον σε μια επιχείρηση –από το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, εάν συμπεριληφθούν και τα δώρα– ενώ η σύγκριση με τις γειτονικές χώρες είναι αμείλικτη. Επίσης ο επιτηδευματίας υποχρεώνεται να πληρώσει εισφορές που ισούνται με το μισό βασικό μισθό μηνιαίως, εάν επιθυμεί να διατηρήσει τη δραστηριότητα του, και αυτό ισχύει είτε μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά είτε όχι. Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, ένα 40% των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές, ενώ το κράτος το μόνο που κάνει είναι να απειλεί με φυλάκιση και κατασχέσεις. Το τελευταίο είναι μάλιστα ενδεικτικό της απίστευτης απομόνωσης της κυβέρνησης από τη στυγνή πραγματικότητα.
Κυβέρνηση και Τρόικα διαλέγουν το δρόμο της επιμονής σε πολιτικές που είναι εκ των πραγμάτων λανθασμένες και συμβάλλουν επί σειρά ετών στην οικονομική ανάπτυξη και την αύξηση των θέσεων εργασίας στη γειτονική Βουλγαρία… Για τον ελληνικό λαό, όμως, οι πολιτικές αυτές επιφυλάσσουν περισσότερη φτώχεια και ανέχεια, όπως και αιμορραγία έμπειρου και άξιου εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό.
Οι ασφαλιστικές εισφορές δεν είναι ανταποδοτικές, καθώς προσφέρουν ψίχουλα στον εργαζόμενο και στον επιτηδευματία σε σχέση με το τεράστιο κόστος με το οποίο τον επιβαρύνουν. Είναι άδικες, καθώς αφαιρούν πολύτιμους πόρους από την οικονομία, ροκανίζουν το εισόδημα του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα και καταρρακώνουν τα όνειρα των νέων για πρόοδο, ευημερία, οικογενειακή ανεξαρτησία.
Αυτό που απαιτείται να γίνει άμεσα είναι η άρση των αντικινήτρων για την επιχειρηματικότητα εδώ και τώρα. Αυτό περιλαμβάνει τη δραστική μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, αν όχι την κατάργησή τους. Το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να σταματήσει να αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας και την έξοδό της από την κρίση. Πρέπει να σταματήσει να τροφοδοτεί την ανεργία. Με λιγότερους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τα έσοδα των ταμείων θα λιγοστεύουν και το σύστημα θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση.
Η προσαρμογή των ασφαλιστικών εισφορών στη ζοφερή πραγματικότητα είναι μονόδρομος και η περεταίρω καθυστέρηση της απλώς εντείνει το αδιέξοδο και τα πάθη των Ελλήνων εργαζομένων.
8°
