Τις προάλλες, πέτυχα στην τηλεόραση μια ιρανική ταινία με τίτλο «Οφσάιντ». Γυρίστηκε το 2006 από τον Τζαφάρ Παναχί και περιγράφει την προσπάθεια κάποιων ποδοσφαιρόφιλων κοριτσιών να μπουν σε ένα γήπεδο της Τεχεράνης για να παρακολουθήσουν το μεγάλο ματς Ιράν - Μπαχρέιν για τα προκριματικά του μουντιάλ. Το πρόβλημα είναι ότι, στο Ιράν, οι γυναίκες απαγορεύεται διά ροπάλου να πηγαίνουν στο γήπεδο.
Έτσι, τα κορίτσια μηχανεύονται διάφορους τρόπους: ντύνονται αγορίστικα, κουρεύουν κοντά τα μαλλιά τους, περπατάνε βαριά και άκομψα... Φυσικά τις εντοπίζουν και τις συλλαμβάνουν – δεν έχουν όλες την τύχη της Βουγιουκλάκη, η οποία γυρνούσε ανά την Ελλάδα ως Πίπης και δεν την έπαιρνε κανείς πρέφα...
Ανάμεσα στους φαντάρους που τις κρατούν μαντρωμένες έξω από τις κερκίδες, είναι και ένα συμπαθητικό χωριατόπαιδο από τη βορειοδυτική Περσία, το οποίο σκέφτεται μονάχα τα γελάδια του και τη σκληρή δουλειά που το περιμένει όταν απολυθεί. Αυτός, αδυνατεί να καταλάβει προς τι η φασαρία. «Πώς κάνετε έτσι» λέει στα ποδοσφαιρόφιλα κορίτσια. «Ένα παιχνίδι είναι όλο κι όλο. Δεν θα έρθει και η συντέλεια του κόσμου αν δεν το δείτε!»
Αντίστοιχη λογική διέπει κάποια άρθρα που γράφτηκαν πρόσφατα, σχετικά με το γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Το παράξενο, μάλιστα, είναι ότι δεν τα έγραψαν τίποτε χωριατόπαιδα από τη βορειοδυτική Περσία, αλλά καταξιωμένοι και επιπλέον κοσμοπολίτες συγγραφείς και διανοούμενοι. Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Νίκος Δήμου: «Μικροαστικό μου φαίνεται, σαν τις κόρες που κυνηγάνε παπά, στεφάνι κι εκκλησία κι ας είναι άθρησκες. Τόσοι αγώνες για ένα κούφιο (πια) δικαίωμα – ενώ ανθούν το trafficking, το bullying, η κλειτοριδεκτομή, οι γάμοι εξάχρονων παιδιών και οι βιασμοί;»
Σε άλλα άρθρα, αναφέρεται ότι ο γάμος αποσκοπεί μόνο στην αναπαραγωγή του είδους και στο μεγάλωμα των παιδιών, ενώ επισημαίνεται ότι οι gay είναι από τη φύση τους αντικομφορμιστές και δεν έχουν κανένα λόγο να μπλέκουν με έναν τόσο αναχρονιστικό θεσμό. Καταρχάς, να πούμε ότι ο ετερόφυλος γάμος επιτρέπεται ακόμη και όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα τεκνοποίησης. Όλοι μας, για παράδειγμα, συγκινούμαστε όταν ακούμε για ζευγάρια που γνωρίστηκαν στον οίκο ευγηρίας και αποφάσισαν να ενώσουν τις μοναξιές τους. Τους το επιτρέπουμε ως κοινωνία, τους ωθούμε μάλιστα προς αυτήν την κατεύθυνση, αν και ξέρουμε ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά.
Επίσης, παρότι... δεν έχω «πολλούς φίλους gay» –όπως διατείνονται συχνά όσοι θέλουν να πουν κάτι εναντίον τους (στην πραγματικότητα έχω μόνο τρεις τέσσερις)– υποθέτω ότι το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και λάτρης της κραιπάλης και του αχαλίνωτου σεξ. Μπορεί κάλλιστα να είναι σπιτόγατος και μικροαστός.
Αλλά ας επικεντρωθούμε στον αναχρονιστικό χαρακτήρα του γάμου. Πράγματι, αν και έχω παντρευτεί, πιστεύω κι εγώ ότι ο θεσμός του γάμου δεν είναι και το πιο προοδευτικό πράγμα του κόσμου. Επίσης, έχω να πάω στο γήπεδο καμιά δεκαριά χρόνια και σίγουρα δεν θα το έκανα για να δω έναν αγώνα Ιράν-Μπαχρέιν. Να έπαιζαν η Βραζιλία με τη Αργεντινή, να πω...
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν ο γάμος είναι αναχρονιστικός θεσμός ή αν το ματς Ιράν-Μπαχρέιν είναι «σούπα». Αν ήταν έτσι, ο σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί θα επέλεγε να θίξει ένα από τα πολύ πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο Ιράν. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι, εξαιτίας του φύλου ή της σεξουαλικής τους ταυτότητας, στερούνται τα δικαιώματα που απολαμβάνουν κάποιοι άλλοι. Ο νόμος τους αντιμετωπίζει διαφορετικά. Τους κάνει να αισθάνονται ότι η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν, δεν είναι φτιαγμένη για αυτούς. Ότι απλώς τους ανέχεται.
Ας δοθεί, λοιπόν, σε όλους η δυνατότητα να επιλέξουν αν θα παντρευτούν (ή αν θα πάνε στο γήπεδο) και μετά συζητάμε με την ησυχία μας αν ο γάμος (ή το ιρανικό ποδόσφαιρο) αξίζουν τον κόπο. Και κάτι τελευταίο: Αναρωτιέται ο κ. Δήμου, γιατί να ασχολούμαστε με το γάμο των ομοφυλόφιλων, τη στιγμή που ανθούν «το trafficking, το bullying, η κλειτοριδεκτομή, οι γάμοι εξάχρονων παιδιών και οι βιασμοί».
Σύμφωνοι, ο αγώνας ενάντια στα παραπάνω είναι πολύ πιο σημαντικός. Όμως, ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τους αγώνες του. Όπως ο κ. Δήμου αγωνίζεται –φαντάζομαι– ενάντια στο trafficking, το bullying και την κλειτοριδεκτομή, έτσι κάποιος άλλος επιλέγει να αγωνιστεί για άλλα πράγματα. Για το ομόφυλο γάμο ή για το δικαίωμα των γυναικών του Ιράν να πηγαίνουν στο γήπεδο.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
