Το 1% του πληθυσμού της χώρας είναι όσοι και οι άνθρωποι μένουν στο νομό Αργολίδος. Πάνω από 100.000 Έλληνες πολίτες με δικαιώματα και φορολογικές υποχεώσεις. Θα τολμούσε ποτέ κανείς να αγνοήσει την ύπαρξη των κατοίκων της Αργολίδας; Θα διενοείτο ποτέ οποιοσδήποτε να σβήσει από τον ορίζοντά του το νομό αυτό, ή για να γίνουμε και επίκαιροι, θα ήταν ποτέ δυνατόν να ανεχτεί η πολιτική ηγεσία μας την απόσχισή του από το σώμα της πατρίδας; Εκατό χιλιάδες υπολογίζεται ότι είναι τα διεμφυλικά άτομα στην Ελλάδα. Έχουν την ατυχία να είναι σκορπισμένοι στην κοινωνία, οι περισσότεροι ανώνυμοι, πολλοί κλεισμένοι στον εαυτό τους και μάλλον φοβισμένοι, το σίγουρος πάντως είναι ότι δεν αποτελούν μια συμπαγή οργανωμένη ολότητα, όπως οι κάτοικοι ενός νομού, ώστε να τους υπολογίζουν οι πολιτικοί. Γι’ αυτό η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού κόσμου έχει την πολυτέλεια επί δεκαετίες, αλλά ακόμα και τώρα που το θέμα ήρθε στο φως, να φέρεται σαν να μην υπάρχουν αυτοί οι συνάνθρωποί μας. Να αγνοούν μια ολοκληρη Αργολίδα της ελληνικής κοινωνίας.
Αμφιβάλλω αν όλοι αυτοί που θα κληθούν να αποφασίσουν για το νόμο της αλλαγής φύλου στην ταυτότητα, έχει τύχει ή έχουν επιδιώξει να συναντήσουν έστω και ένα διεμφυλικό άτομο. Να κατανοήσουν το δραματικό υπαρξιακό αδιέξοδο ενός ανθρώπου που από τα νηπιακά του χρόνια συγκρούεται το σώμα του με την ψυχή του. Και που αυτή τη σύγκρουση δεν την αναγνωρίζει το κράτος και η κοινωνία, δεν τη θεωρούν καν υπαρκτή, και όταν αναγκαστούν να την αντιμετωπίσουν την καταχωρούν με ευκολία ως ψυχοπάθεια για να μην ξεβολευτούν από τα κομφορμιστικά στερεότυπα. Πώς όμως θα αποφασίσουν όλοι αυτοί, αφού στην ουσία δεν γνωρίζουν περί τίνος πράγματος ομιλούν, δεν έχουν καν μπει στον κόπο να διαβάσουν το νόμο, και διασπείρουν με ανευθυνότητα την πεποίθησή τους ότι μιλάμε απλώς για το χούι ενός δεκαπεντάχρονου που μπορεί να κάνει την αποκοτιά να πάει μόνο του με μια αίτηση να αλλάξει φύλο;
Δεν λαμβάνουν καν υπόψη τους ότι ο νόμος απαιτεί αίτηση των γονέων στο δικαστή, δηλαδή μιας οικογένειας ολόκληρης, η οποία βιώνει το δράμα της υπαρξιακής αυτής ασυμφωνίας, που μέχρι τώρα αναγκαζόταν να την καταχωνιάζει στους κόλπους της γιατί έξω από το σπίτι ο νόμος και οι άνθρωποι δεν την δέχονταν. Γιατί δεν ζητούν να ακούσουν από ένα τέτοιο παιδί τη μικρή του σκοτεινή ιστορία, αυτοί που αποφασίζουν με την ηθική των πάνελ, των κοινωνικών αγκυλώσεων και του θρησκευτικού δόγματος; Και εννοώ τους πολιτικούς, όχι τους μητροπολίτες, που όσο πιο πολύ απαρνιούνται οι ίδιοι κάτι τόσο πιο πολλοί νοιάζονται πώς θα το κάνουν οι άλλοι. Δεν παντρεύονται, εννοούν να υποδείξουν στους άλλους πώς θα παντρευτούν, δεν κάνουν παιδιά αλλά υπαγορεύουν πώς πρέπει να βαφτίσουν και να ανθρέψουν οι άλλοι τα δικά τους, δεν πιάνουν όπλο αλλά έχουν πάντα βαρύνουσα γνώμη για τα εθνικά θέματα, τώρα θεωρούν θείο δώρο και απαραβίαστο το φύλο, οι άνθρωποι που έχουν γυρίσει την πλάτη στο δικό τους.
Μιλώ για τους πολιτικούς, που αν είχαν να κάνουν με τον πληθυσμό της Αργολίδας, του Βόλου ή του Ηρακλείου, θα έτρεχαν να κολακέψουν τις μαζικές δεξαμενές ψήφων. Θα έσπευδαν να χειροκροτήσουν τις υποτιθέμενες αρετές των ηχηρών πλειοψηφιών και να υποκλιθούν στην παντοδυναμία του λαού τους. Όμως ο ρόλος της Δημοκρατίας είναι πριν από όλα να προστατεύει τις ανίσχυρες, διάσπαρτες και μοναχικές μειοψηφίες, και αυτών η φωνή πρέπει καταρχάς να γίνεται ο πολιτικός. Και με κόστος να ηγείται της κοινωνίας και να τη διαπαιδαγωγεί. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν το έχουν υποψιαστεί, αλλά πολιτική θα έπρεπε να είναι πριν από οτιδήποτε άλλο, αποστολή γενναιότητας.
7°
