Αδιέξοδος μεταρρυθμιστικός μονόδρομος

Πολλά έχει ακούσει η κοινωνία μας για το έγκλημα. Όμως ακούει την ιστορία μόνο από τα χείλη των δολοφόνων και των μπιστικών τους. Υπάρχουν κάποιοι που περιγράφουν το όλο φονικό με το νι και με το σίγμα. Δηλαδή και τι συνέβη και ποιοι ακριβώς ήταν οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί, όπως και το πώς ακριβώς η κοινωνία είχε πεισθεί να τους κρατάει το φανάρι. Αυτοί οι κάποιοι είναι οι μεταρρυθμιστές, που θέλουν να ανατρέψουν την αθλιότητα, να μην ξαναγίνει αυτό το φονικό, αφού συνάμα, όμως, πιάσει πρώτα ασφαλές λιμάνι το σαπιοκάραβο.

Αλλά τέτοιες κουβέντες ευλόγως δεν αρέσουν στους αυτουργούς. Ούτε στη συνεργό κοινωνία. Έτσι, αν ανθούσαν οι λαϊκιστές πριν το έγκλημα, πάλι ανθούν και τώρα. Τότε, εμπλέκοντας την κοινωνία στις ανομίες ΤΟΥ Συστήματός τους, πουλώντας της φύκια για μεταξωτές κορδέλες και δίνοντάς της ψίχουλα για να μη δυσανασχετεί. Τώρα, πείθοντας την κοινωνία ότι αν επιτρέψει την ανατροπή αυτού του στάτους κβο, τότε θα χάσει τα (υπερτιμημένα) ψίχουλα.

Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τη Μεταρρύθμιση να μην είναι ελκυστική. Γιατί οι λαϊκιστές κρύβουν ότι η δυναμική της ναι μεν θα μας κάνει να χάσουμε αυτά τα ψίχουλα, αλλά θα φέρει στη θέση τους πολλαπλάσια καλούδια. Κυρίως, όμως, γιατί οι ίδιοι οι μεταρρυθμιστές δεν διαπνέονται από το αίσθημα ευθύνης και στοχοπροσήλωσης προς το μείζον ζητούμενο. Να δημιουργήσουν όλοι μαζί ένα ισχυρό ενωτικό πόλο, ένα κρίσιμης μάζας οιονεί πολιορκητικό κριό, που να εκδιώξει ΤΟ Σύστημα και στη θέση του να φέρει “α ντάμα” ένα κράτος λογικής.

Πέρα από τα αυτονόητα περί κυριαρχίας του Σκοταδισμού, ο οποίος αντιπαθεί τις ανατροπές, υπάρχουν εξηγήσεις αντικειμενικές και υποκειμενικές για τα ζόρια των μεταρρυθμιστών.

Οι αντικειμενικές αναφέρονται στις δυσκολίες που βάζει η ζωή, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Όπου μάλιστα έχει απέναντί του την άτολμη κεντροδεξιά συντήρηση της τριμερούς συγκυβέρνησης, η οποία αγωνίζεται για να πετύχει το αδύνατο. Να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, χωρίς να αγγίξει το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.). Κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου ένα πράμα, δηλαδή. Και όλα αυτά εννοούνται, θεωρώντας ότι οι μεταρρυθμιστές είναι η Αριστερά, με την έννοια ότι πάνε να ανατρέψουν το στάτους κβο, που λέει «Αι μεταβολαί λυπηρόν». Το Π.Ι.ΠΑ., ως η Λερναία Ύδρα ΤΟΥ Πολιτικομηντιακού Συστήματος, έχει πολλά κεφάλια. Και κάνει ό,τι μπορεί για να δαγκώνεται και να μην ακούγεται ο ανατρεπτικός (μοναδικός ουσιωδώς αριστερός) λόγος των μεταρρυθμιστών. Λογικό δεν είναι;

Οι δε υποκειμενικές εξηγήσεις γι’ αυτή την αδυναμία του μεταρρυθμιστικού χώρου είναι κυρίως δύο. Μια ιδεολογική και μια ιστορική. Η πρώτη οφείλεται στο ότι ο μεταρρυθμιστικός χώρος συναπαρτίζεται από τους θιασώτες των δύο μεγάλων διαχρονικά αντίπαλων ρευμάτων σκέψης, του φιλελεύθερου (ΦΙΛ) και του σοσιαλδημοκρατικού (ΣΔ). Άρα η υποβόσκουσα αντίθεσή τους υπονομεύει την ποθούμενη ενότητα. Η δεύτερη οφείλεται στο γνωστό μαρτύριο της διαχρονίας του διχασμού, που ταλανίζει τον Ελληνισμό, από πολύ παλιά, πριν να εφευρεθούν τα πιάτα τα βαθιά.

Σχετικά με την πρώτη υποκειμενική αδυναμία του μεταρρυθμιστικού χώρου, υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί. Είναι η λογική του κόμματος πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας. Αυτή ενισχύεται και από το σχετικό ιστορικό προηγούμενο της προδικτατορικής Ε.Δ.Α. Εσχάτως και με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ (μην του το πείτε: ο ίδιος ακόμα δεν το ξέρει). Ένας κοινός πολιτικός στόχος, αδρά αλλά καθαρά προσδιορισμένος, μπορεί να δημιουργήσει κατάλληλο μαγνητικό πεδίο, που να συγκρατεί στην ίδια δυναμική επικράτεια διαφορετικές ιδεολογικά ομάδες. Φτάνει βέβαια ο αρχικός στόχος να είναι σαφής και ξεκάθαρος. Αλλιώς θα καταρρεύσει το σχήμα, μόλις αρχίσει να αγγίζει την περιοχή του στόχου, οπότε θα εμφανίζονται απρόβλεπτες αντιθέσεις διαλυτικές του εγχειρήματος. Γι’ αυτό και ο λαϊκιστικός ΣΥΡΙΖΑ, συστεγάζοντας από απασφαλισμένους λαϊκοδεξιούς κρατιστές, έως πυροβολημένους λάιτ τεροριστές (υπονοώντας «κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»), αποφεύγει να ορίζει το στόχο. Για να μη χάσει μέρη που θα έφευγαν τρέχοντας, ανάλογα με το πόσο διαυγώς θα δινόταν η περιγραφή του.

Βέβαια, εμείς έχουμε υποστηρίξει πρόσφατα ότι στο χώρο της μεταρρύθμισης δεν υπάρχει μόνο η κρίσιμη πολιτική ενότητα για την ανασυγκρότηση, που να τον ενεργοποιεί. Υπάρχει κρυμμένη και η κινητήρια ιδεολογική ενότητα. Αφού πλέον η γιατριά του χρόνου, φέρνοντας κοντά τα αξιακά συστήματα ΦΙΛ και ΣΔ, αποκαλύπτει ότι δεν είναι αντίπαλα, συμπληρωματικά είναι. Άρα το πρόβλημα που αφηγείται η ιδεολογική εξήγηση μπορεί να λυθεί. Επί της συμπληρωματικότητας ΦΙΛ και ΣΔ, άλλωστε, σύντομα θα επανέλθουμε.

Δύσκολα γίνονται τα πράγματα, όμως, όταν ψάξουμε τη δεύτερη εξήγηση. Η Ιστορία μάς δείχνει ότι αυτό το κέρατο του διαιρετισμού, που κάνει το λαό μας πάντα να βρίσκει μανιωδώς μια καλή αφορμή για να διχάζεται, δεν λέει να ξεκολλήσει από την κεφαλή μας. Έτσι πάντα κυρίαρχο είναι το καθεστώς της Δικτατορίας του Κατιναριάτου, που διαχρονικά φέρνει διχασμό, πόνο, δυστυχία, φτώχεια, χρεοκοπίες και όλου του κόσμου τα δεινά.

Είναι αυτή η αδυναμία να δούμε την κοινωνία και τον τόπο μας ως σύνολο. Είναι ο βλακώδης καταστροφικός εγωισμός που αποτυπώνεται στο περίφημο εθνικό ανέκδοτο του προσευχόμενου τσιφτετέλληνα. «Θεέ μου, κάθε πρωί βλέπω το γείτονα που πάει και φροντίζει την κατσίκα του, η οποία του δίνει τόσα και τόσα υπέροχα αγαθά, γάλα, τυριά, κατσίκια, δέρματα». Και αντί να ζητήσει από τον Κύριο, να του δώσει και αυτουνού μια καλή κατσίκα, τι του λέει; «Γι’ αυτό, Θεούλη μου, κάνε σε παρακαλώ να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».

Και τι γίνεται με όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι μεταρρυθμιστές; Και πώς τα πάνε μεταξύ τους; Κατ’ αρχάς δεν εξαιρούμε κάποιες μικρές αλλά αξιοσημείωτες δυνάμεις στο χώρο των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων, που πρέπει να ενθαρρύνονται και να είναι ενεργές προς την κατεύθυνση της Αλλαγής. Βέβαια και της επιρροής τους στις σημαντικές για τον τόπο ηγεσίες τους. Όμως, υπάρχουν και μικρά κόμματα με πιο καθαρή θέαση προς τη Μεταρρύθμιση, ίσως οι σημαντικότεροι εκφραστές της. Όλοι ξέρουμε πως αν είχαν μια μικρή έστω θέση στο Κοινοβούλιο, θα αποτελούσαν την ισχυρή φωνή λογικής ανάμεσα στην γενικευμένη γνωστή βλαχιά. Εννοούμε την πολιτική βλαχιά ΤΟΥ Συστήματος, όπου εντός του όλοι τάχα τσακώνονται για το τίποτε και συναινούν στο άπαν, δηλαδή «Κάτω τα χέρια από το Π.Ι.ΠΑ.» (βλέπε «Πολιτική βλαχιά και καθ’ ημάς Δημοκρατία».

Υπάρχει, λοιπόν, με βάση τις εκλογικές τους επιδόσεις, η «Δημιουργία Ξανά» του Θάνου Τζήμερου και η «Δράση» (που ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος), υπό τη φρέσκια και έξυπνη ηγεσία του Αντύπα Καρίπογλου, με τα πολλά και εξαιρετικά στελέχη, ίσως την ελίτ του χώρου. Υπάρχει η αντισυμβατική και ρηξικέλευθη «Φιλελεύθερη Συμμαχία» υπό τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο, συναρθρωμένη με τη «Δράση». Υπάρχει μετά η «Δυναμική Ελλάδα» (Ηλίας Μόσιαλος, συν κάποια πολύ καλά στελέχη), η πνευματώδης «Κοινωνία Αξιών» (καθηγητής Δημήτρης Μπουραντάς). Υπάρχουν και πολλές άλλες μικρότερες ομάδες και κάποια μεμονωμένα στελέχη, που έφυγαν κυρίως από το ΠΑΣΟΚ (Αλέκος Παπαδόπουλος, Άννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Λοβέρδος με τη «Ρ.Ι.Κ.Σ.Σ.Υ.», Γιώργος Φλωρίδης, και άλλοι.

Όλοι οι προαναφερθέντες ανεξαιρέτως είναι σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες. Και δεν είναι τυχαίο ότι όσο πιο λίγο τους βλέπετε στο γυαλί, τόσο πιο ανατρεπτική/σημαντική φωνή έχουν. Το πρόβλημα είναι ότι στον κύκλο τους παίζει δραματικά πολύ το στόρι με την κατσίκα του γείτονα. Οι περισσότεροι από αυτούς ασχολούνται με το πώς θα εξουδετερώσουν πολιτικά τους υπόλοιπους.

Η κλινική εικόνα δείχνει ότι εκείνος που τρώει το πιο πολύ (από περισσότερους) μίσος είναι ο Τζήμερος. Δεν είναι τυχαίος. Έχει όραμα, οργανωτικές ικανότητες και κάτι που δεν έχουν οι υπόλοιποι: επικοινωνιακή διεισδυτικότητα, δηλαδή μπορεί και ανοίγει τις πόρτες στη συνείδηση των πλατιών μαζών. Είναι αντι-λαϊκιστής όπως όλοι, αλλά έχει και τη λαϊκότητα, που λείπει από τους άλλους. Γι αυτό και μάζεψε 136.000 ψήφους ως κόμμα λίγων μηνών.

Κάνει και λάθη ο Τζήμερος, που αποτελούν το πάτημα για τους «εχθρούς» του. Το μείζον ήταν ότι υποσχέθηκε (ΚΑΚΩΣ) «Πολιτική χωρίς πολιτικούς», κάτι πολύ απολιτίκ. Αφού χωρίς κάποιους υπαρκτούς άξιους πολιτικούς, που έχουν την οραματική τεχνογνωσία της διοίκησης, τίποτε δεν μπορούν να κάνουν οι σκέτοι τεχνοκράτες. Και όταν συμμάχησε με τη Δράση του Στέφανου Μάνου τον Ιούνιο, ενώ κάποιοι βλακωδώς τον είπαν «προδότη», άλλοι τον είπαν επιτέλους ρεαλιστή. Κάνει απροετοίμαστες δηλώσεις και εφ’ όλου του επιστητού, που τον εκθέτουν. Ας μάθει να προσέχει. Πάντως η κουλτούρα του λάθους, βάση του ανθρώπινου πολιτισμού, στηρίζεται στην συνταγή της ομελέτας: δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αβγά.

Πρόσφατα, όμως, πάλι πρωτοπόρησε και εισήγαγε μια μεγάλη καινοτομία. Παρέδωσε στην ελληνική κοινωνία την ηλεκτρονική πλατφόρμα «dimiourgiaxana.gr», που αποτελεί (τουλάχιστον) για την Ελλάδα την πρώτη κομματική πλήρη ηλεκτρονική πλατφόρμα. Κάθε μέλος της «ΔΗ.ΞΑΝΑ» συμμετέχει και καταθέτει άποψη ισότιμα, σε ένα απίστευτα σύνθετο και ταυτόχρονα απλό σύστημα ηλεκτρονικής δημοκρατικής διαβούλευσης.

Δεν μπορεί μόνος του ο Τζήμερος να πάρει το παιγνίδι επάνω του. Ούτε, όμως, μπορεί να γίνει αυτό το παιγνίδι χωρίς τον Τζήμερο. Γι’ αυτό είναι αστείο να γίνονται ημερίδες με κάποιους επιλεκτικά καλεσμένους και κάποιους επιδεικτικά ακάλεστους. Η λογική «βυθίσατε τον Τζήμερο» είναι για όλους αλυσιτελής. Είναι μυωπική μικρότητα.

Όσοι θέλουν το κακό της κατσίκας του γείτονα, κατά βάθος αυτοϋπονομεύονται. Αν πάνε όλοι μαζί, μαζί θα βγούνε κερδισμένοι. Και τούμπαλιν. Κανένα δέντρο, μικρό ή μεγάλο, δεν περισσεύει στο δάσος. Κανένας δεν πρέπει να λείψει από την πανστρατιά (συναγωνιστών, όχι ανταγωνιστών) που θα σχηματιστεί, για να εκφράσει την υπόκωφη συσσώρευση του οργισμένου δημιουργικού δυναμικού. Η οποία, όμως, θέλει να ολοκληρωθεί όχι σε τραμπούκικη καταστροφή, αλλά σε ανατροπή ΤΟΥ Συστήματος και ανασυγκρότηση του τόπου. Καλά θα ’ταν να φύγουν τα εμπόδια που δημιουργούν το υπάρχον αδιέξοδο. Να ανοίξει διάπλατα ο μεταρρυθμιστικός μονόδρομος.