Η κυρία δίπλα μου έχει έρθει για διακοπές από τον Καναδά, με την κόρη της που βρίσκεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και γνωρίζει τα μέρη των παππούδων της. Της κάνει εντύπωση ότι διαβάζω εφημερίδα και μου λέει «εσείς εδώ παθιάζεστε πολύ με τα πολιτικά, εμείς εκεί ψηφίζουμε τον πιο όμορφο!».
Ούτε το καλοκαίρι δεν μπορεί κανείς να ξεχαστεί, πρώτα απ’ όλα γιατί τέλος Ιουλίου πληρώνει τη δόση του φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ αν δεν έχει κλείσει το μπλοκάκι, ΕΦΚΑ όλους τους μήνες του χρόνου οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ενώ οι επιχειρηματίες έχουν αδιαλείπτως οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Έπειτα, επειδή οι διακοπές φουσκώνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό και πρέπει κανείς να υπολογίσει πόσες μέρες του βγαίνουν ανάλογα με τους λογαριασμούς του Σεπτεμβρίου, όταν ανοίγουν τα σχολεία και αρχίζει η «κανονικότητα» ελληνικού τύπου.
Υπάρχουν παραθεριστικοί προορισμοί απλησίαστοι για την κοινωνική πλειοψηφία, μια χώρα μέσα στη χώρα οικονομικά αλλόκοτη, με κόστος ζωής υποφερτό μόνο για τις ελίτ. Υπάρχουν και οι εφικτές επιλογές που όμως είναι και πάλι ακριβές και όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και ακριβότερες σε σχέση με τα μειούμενα εισοδήματα.
Νεύρα, πολλά νεύρα. Αν έχεις μόνο μια εβδομάδα στη διάθεσή σου και πέσεις πάνω στα εφτάρια και τα οχτάρια των Κυκλάδων πρέπει να έχεις βαθιά εσωτερική γαλήνη για να αντέξεις την γκρίνια των παιδιών για την αμμοβολή και τη μιζέρια των μεγάλων που κρυώνουν και δυσανασχετούν.
Οι τυχεροί που έχουν σπίτι σε νησί δυσκολεύονται με τον ΕΝΦΙΑ και τη συντήρηση, αναπνέουν σε ρυθμό Airbnb και τα μαζεύουν την καλύτερη στιγμή γιατί την επιλέγουν οι ενοικιαστές. Πέφτει και πολύ φιλοξενία πια, τα αιτήματα από συγγενείς και φίλους είναι αλλεπάλληλα και δεν είναι ζητούμενο πλέον η ησυχία ή η ιδιωτικότητα, όλοι οι καλοί χωράνε και λοιπά και λοιπά.
Έχουν γίνει ξαφνικά δημοφιλή τα εξοχικά στις παρυφές της Αττικής και τα πατρικά στο χωριό. Ό,τι να ναι για να σπάσει η ρουτίνα και να προκύψει κάτι σαν θερινό διάλειμμα, γιατί αλλιώς πώς θα βγει ο χειμώνας…
Άλλωστε, τα παιδιά είναι αμείλικτα. Επικαλούνται τα παραδείγματα συμμαθητών που κάνουν μπάνια, ενοχοποιούν τους γονείς και διεκδικούν ό,τι μπορούν συνήθως με παθητική επιθετικότητα, επιδεικνύοντας τη δυσθυμία που τους προκαλεί το κλείσιμο στην πόλη.
Όσοι δεν πάνε καθόλου διακοπές, όλο και περισσότεροι, είναι οι ξεχασμένοι του καλοκαιριού. Δεν τους βλέπεις και είναι σαν να μην υπάρχουν. Όμως υπάρχουν, ξέρουν πως δεν τους ξέρεις, δεν είναι αλλιώτικοι και ψηφίζουν όταν ψηφίζεις κι εσύ.
Μετά είναι και η κλιματική αλλαγή. Όχι αυτή του βιβλίου της Ναόμι Κλάιν αλλά εκείνη που τη ζούμε ήδη στις τροπικές συνθήκες που δημιουργεί ο καύσωνας της Αθήνας, στις απότομες αλλαγές του καιρού, στις καλοκαιρινές βροχές και σε διάφορα πρωτοφανή που γίνονται πλέον κανόνας.
Η κυρία δίπλα μου από τον Καναδά λέει γελώντας ότι στο νησί έκοβαν απόδειξη ακόμη και για ένα μπουκαλάκι νερό επειδή είχαν πάει ελεγκτές και είχαν βάλει πρόστιμα. Σε λίγες μέρες πάλι δεν θα κόβουν αποδείξεις, «έτσι κάνετε εδώ».
Ήθελα να της πω ότι υπάρχουν και άλλα που κάνουμε εδώ και τα οποία δεν θα τα δει στις διακοπές της ούτε αν κοιτάζει γύρω της με τόση προκατάληψη, ότι δεν υπάρχουν λαοί φοροκλεφτών αλλά ζητήματα συστημικής ανομίας και διαφθοράς, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι ούτε μπορούν όλοι να κάνουν διακοπές όπως η ίδια με την οικογένειά της στο νησί, ότι υπάρχει πολλή φτώχεια και πολύς πόνος στη ρημαγμένη της πατρίδα που δεν την κατέστρεψαν οι πολλοί απατεωνίσκοι αλλά οι λίγοι μεγαλοαπατεώνες. Φυσικά, δεν είπα τίποτα.
10°
