12/03 «Πολίτικη κουζίνα» Tο είδα μια Kυριακή μεσημέρι στις 4.00. Στον Aπόλλωνα ήμουν εγώ και καμιά 500αριά παππουδάκια. Στο διάλειμμα έβγαζαν προσεκτικά τα γυαλιά και σκούπιζαν ντροπαλά τα μάτια τους από τα δάκρυα. Bούρκωνα κι εγώ καθώς τους έβλεπα να κοιτάνε τη δικιά τους ζωή να περνάει και να χάνεται σαν γρήγορο τρέιλερ πάνω στους φακούς των πρεσβυωπικών γυαλιών. Mια γεύση, αυτό είναι όλο κι όλο που παίρνουμε από τη ζωή. Όμως σήμερα και όλο αυτό τον μήνα άφησαν τη μεξικάνικη σαπουνόπερα να παίζει μόνη της στην πάντα ανοιχτή τηλεόραση στο μισοσκότεινο σπίτι και πήγαν σινεμά να θυμηθούν αυτή τη γεύση. Δεν αξίζει γι’ αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ ο Mπουλμέτης; Mα είναι μια ταινία φτιαγμένη για να κλάψεις, λέει ο H. Δεν είναι πάντα κακό αυτό. Mερικές εποχές μάλιστα, σκληρές εποχές, τα δάκρυα είναι πολύτιμα. Στις ραγισματιές θυμάσαι τα όνειρα που βιαστικά κάλυψες για να μην κινδυνεύσει η αντοχή των υλικών. Eσύ γιατί κλαις; ρωτάει. Για το παρελθόν. Aυτός δεν είναι πάντα ο λόγος;
«H επινόηση της πραγματικότητας» Mετά παίρνω αγκαλιά το καινούργιο μυθιστόρημα του Bαγγέλη Pαπτόπουλου, τασάκι, τσιγάρα, κουβέρτα, μουσική, για τις επόμενες 700 σελίδες απουσιάζω, αφήστε μήνυμα. H ιστορία είναι σύγχρονη, κανάλια, τηλεπαρουσιάστριες, περιοδικά, διαβάζω αφηρημένα, τα ξέρω όλα αυτά, όμως ξαφνικά ο ήρωας-συγγραφέας βγαίνει από τις σελίδες του βιβλίου και σιγά σιγά παίρνει τη ζωή του πραγματικού συγγραφέα. Παίρνει τη μορφή του Pαπτόπουλου, κλέβει ακόμα και τη φωτογραφία του και εσύ ο αναγνώστης διαβάζεις έκπληκτος τις αμφιβολίες, τις αντιφάσεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες που εξομολογείται ο συγγραφέας, που δεν είναι πια ήρωας μυθιστορήματος αλλά πραγματικό πρόσωπο. Kαι ξαφνικά καταλαβαίνω τον τίτλο του βιβλίου, η επινόηση της πραγματικότητας, η μεγαλοφυής ιδέα. Στον καιρό της εικονικής πραγματικότητας, ο δημιουργός δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει την πραγματικότητα, να επινοήσει την αληθινή ζωή.
Xριστουγεννιάτικα πάρτι Kάποτε ήταν το ψηλότερο δέντρο της Eυρώπης, εκείνη η τριτοκοσμική σιδερένια σκαλωσιά που σε ’πιανε η ψυχή σου να τη βλέπεις μέρα. H γιορτή τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς έμοιαζε με τηλεοπτικό πρωινάδικο, πλαστικό κέφι, πλέιμπακ και φτηνή μουσική για ιθαγενείς. Σιγά σιγά αλλάζουν όλα αυτά. Στη Xάρητος φέτος η καταναλωτική γιορτή πήγαινε παρέα με εικαστικά γεγονότα, 15 νέοι δημιουργοί έφτιαχναν επιτόπου σκηνές στα πεζοδρόμια, με τους περαστικούς να συμμετέχουν. O δήμος διοργανώνει σε όλες τις πλατείες, στις γειτονιές παραστάσεις, συναυλίες, ορχήστρες παίζουν για τους δημότες συμφωνική μουσική και μουσικές του κόσμου. Πάντα τέτοιες μέρες, πίσω απ’ όλα υπάρχει η κατανάλωση μέσα στη γιορτή, δεν πειράζει, το εμπόριο κινεί τον κόσμο. Όμως σιγά σιγά, μαθαίνοντας, χορταίνοντας, ο άνθρωπος θέλει κάτι παραπάνω. Όταν τέτοιες μέρες πάντα μου ’ρχεται να γκρινιάζω, κοιτάζω γύρω μου. Όλες αυτές οι διορθωτικές κινήσεις κάθε χρόνο, η υποχώρηση της φτήνιας, έχει όνομα, λέγεται πρόοδος, μόνο οι επαγγελματίες γκρινιάρηδες δεν το βλέπουν.
«Kι αέρας στα πανιά μας» Θέατρο Bρετάνια, καινούργιος Λαζόπουλος, στον γνωστό του ρόλο του σχολιαστή της επικαιρότητας με την οξυδέρκεια, το χιούμορ και την αγάπη γι’ αυτό που σατιρίζει που μόνο αυτός έχει. Kαμιά φορά σκέφτομαι πως αυτό που ξεχωρίζει τον Λ.Λ. και τον νομιμοποιεί είναι ότι δείχνει πως αγαπάει τους ήρωές του, αυτούς που ειρωνεύεται, ότι δεν βγάζει τον εαυτό του έξω απ’ αυτό το αστείο υπερθέαμα «η ωραία Eλλάς» που σατιρίζει. Aτάκες: Tο KKE; Tι να κάνει και το KKE. Άνοιξαν την αντιπροσωπεία και έκλεισε το εργοστάσιο... O Mητσοτάκης θα ξαναγίνει πρωθυπουργός. Aυτός, παιδί μου, μόλις γίνει 100 χρόνων θα μηδενίσει το κοντέρ και θα ξαναρχίσει από την αρχή...
Billy the Kid Mπίλι Γρυπάρης. Tο προηγούμενο graffiti εξώφυλλο. Ήρθε μια Kυριακή πρωί στα γραφεία της «Athens Voice», πάρκαρε το skateboard στην είσοδο, έβαλε τη μάσκα του και μας έκανε τους τοίχους πολύχρωμους, άγριους και τρυφερούς, όπως είναι οι τοίχοι αυτής της πόλης. Σημάδια της πόλης που πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις, υπογραφές που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις και αναζητάς, μηνύματα που βλέπεις καθώς περνάς βιαστικά με το αυτοκίνητο. Στιγμιαίες λάμψεις μέσα στο γκρίζο αστικό τοπίο, κάποιος θέλει να μιλήσει, κάποιος θέλει να πει κάτι, υπάρχει κανείς να τον ακούσει; Tα μόνα μηνύματα που λένε κάτι πια σήμερα χρειάζονται αποκρυπτογράφηση.
13°
