Συνήθως το αποτέλεσμα των εκλογών κρίνεται πολύ πριν την προκήρυξή τους. Τη θεωρία αυτή προφανώς ενστερνίστηκε η Τερέζα Μέι όταν αποφάσισε να στήσει κάλπες πριν την ολοκλήρωση του εκλογικού κύκλου (είχε να συμβεί από το 1974), με τις δημοσκοπήσεις να δίνουν στο κόμμα της προβάδισμα πάνω από 20%. Βλέποντας τους Εργατικούς να καταρρέουν και τον αρχηγό τους να γίνεται αποδέκτης έντονης εσωκομματικής αμφισβήτησης, στόχος της ήταν να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη πλειοψηφία για τους Συντηρητικούς και να «νομιμοποιηθεί» από τους ψηφοφόρους ως εκλεγμένη πρωθυπουργός. Τα πράγματα όμως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν πήγαν όπως τα περίμενε.
Γιατί;
Κατ' αρχάς δεν κατάφερε να θέσει την ατζέντα των εκλογών. Ενώ υπολόγιζε ότι το Brexit θα κυριαρχούσε στις προεκλογικές συζητήσεις, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ζήτησε εντολή για να διαπραγματευθεί ένα σκληρό Brexit και απέτυχε. Παράλληλα, οι Εργατικοί έστρεψαν την προσοχή των ψηφοφόρων σε άλλα ζητήματα και με ένα μανιφέστο το οποίο εντυπωσίασε και συζητήθηκε πολύ, έβαλαν στο τραπέζι της συζήτησης (από τα τηλεοπτικά πάνελ μέχρι τα social media) θέματα κοινωνικής πολιτικής, οικονομίας και δικαιωμάτων με σαφώς αριστερό πρόσημο.
Ο δεύτερος λόγος −και πιο σημαντικός− ήταν ότι ο Κόρμπιν αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ήταν ο αντι-συστημικός υποψήφιος και ευνοήθηκε, όπως έχει συμβεί με τους «αντι-συστημικούς» υποψηφίους παντού στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Μη έχοντας να χάσει τίποτα, έκανε μια εκπληκτική εκστρατεία, κατάφερε να κινητοποιήσει χιλιάδες εθελοντές και τελικά υποστηρίχθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία όσων είχαν ψηφίσει BRemain στο δημοψήφισμα. Με τον τρόπο που πολιτεύθηκε, δημιούργησε ένα κίνημα υπέρ του, σαρώνοντας κυριολεκτικά στις νεότερες ηλικίες. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η πρώτη του δήλωση: «Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη και τους υποστηρικτές μας που εργάστηκαν σκληρά σε αυτή την καμπάνια χτυπώντας πόρτα-πόρτα, μέσω των social media και εκείνους που ψήφισαν για ένα μανιφέστο που προσφέρει πραγματική αλλαγή για τη χώρα μας». Από την άλλη, η καμπάνια της Μέι (φοβική και κλειστή, βλέπε π.χ. μη συμμετοχή σε debate) χαρακτηρίστηκε ως μια από τις χειρότερες στην ιστορία των Βρετανικών εκλογών. Ακόμα και τα δύο τραγικά γεγονότα (τρομοκρατικά χτυπήματα σε Μάντσεστερ και Λονδίνο) δεν ευνόησαν τελικά τους Συντηρητικούς, οι οποίοι παραδοσιακά θεωρούνται καλύτεροι σε θέματα που αφορούν την ασφάλεια. Ο Κόρμπιν και αυτό το θέμα κατάφερε να το χειριστεί καλύτερα από την αντίπαλό του.
Kαι 5 πρώτα συμπεράσματα:
1) Οι Συντηρητικοί, αν και κέρδισαν την πρώτη θέση, βγαίνουν χαμένοι από αυτή την αναμέτρηση αφού δεν κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους. Ήδη αρκετά στελέχη τους αμφισβητούν την αρχηγό τους και ζητούν «εξηγήσεις».
2) Ο Κόρμπιν ήταν ο μεγάλος νικητής. Ξεγραμμένος μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, κατάφερε να σταθεί όρθιος χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Εμφανίζεται πλέον ως ο νέος λαϊκός ηγέτης και μένει να δούμε πώς θα διαχειριστεί αυτή την προσωπική του επιτυχία.
3) Ο δικομματισμός επανήρθε στη Μεγάλη Βρετανία. Τα 2 κόμματα έλαβαν πάνω από 80%, κάτι που είχε να συμβεί από τις εκλογές του 1979. Το UKIP εξαϋλώθηκε, αν και είχε θεωρηθεί ο μεγάλος νικητής του δημοψηφίσματος για το Brexit.
4) Κέρδισε η δημοκρατία, μιας και είχαμε τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκλογές από το 1997, εν μέσω μάλιστα τρομοκρατικών χτυπημάτων.
5) To hung parliament (όταν κανένα κόμμα ή μπλοκ ή συνασπισμός κομμάτων δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή) οδηγεί τη Μεγάλη Βρετανία σε μια περίοδο σημαντικής πολιτικής αστάθειας. Μένει να δούμε τι θα συμβεί τις επόμενες μέρες με το σχηματισμό ή όχι κυβέρνησης.
14°
