1999, Θεσσαλονίκη. «Οι Γάλλοι έχουν μια φυλακή, την τρομερή Βαστίλη, μα εδώ είμαστε αιχμάλωτοι του δήμαρχου Βασίλη». Αυτό ήταν το σήμα, το intro, το ξεκίνημα της εκπομπής «Η μελωδία της παρακμής», καθημερινά στον ΑΝΤ1 Θεσσαλονίκης, 10 με 12 το πρωί. Ήμουν 35 χρονών εγώ και 38 χρονών ο συμπαρουσιαστής, συμπολεμιστής, αδελφός Μιχάλης Λεάνης. Οι Active Member με πολλή χαρά μας είχαν δώσει το δικαίωμα του να χρησιμοποιούμε τη μουσική τους από το ομώνυμο τραγούδι: «Θα σ’ τα κάνω ένα τραγούδι και την άκρη θα τη βρεις, πίσω από τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής». «Γιατί ονομάσατε έτσι την εκπομπή σας;» θυμάμαι που μας ρώτησε ο διευθυντής προγράμματος του σταθμού, κύριος Σπύρος Παγιατάκης. «Γιατί νιώθουμε σαν Γάλλοι φυλακισμένοι στη Βαστίλη», απάντησε ο Λεάνης. Γιατί «Ρώμη, Μιλάνο, Γένοβα ακούνε Ραμαζότι, μα εδώ εσύ κάνεις σουξέ, νομάρχη Παναγιώτη».
1999, Θεσσαλονίκη του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη. Θεωρηθήκαμε με το καλημέρα γραφικοί, τρελοί, ασύστολοι, μην έχοντες σώας τα φρένας, όταν οι δυο μας με τον Λεάνη αποφασίσαμε να σηκώσουμε μπαϊράκι. Ήταν η χωρίστρα του που μας έσπαγε τα νεύρα, αλλά και το μπλε μπλέιζερ, ο μεγαλόσταυρος που φορούσε σαν πρόεδρος του τοπικού παρατήματος των Ιπποτών της Μάλτας, τα αγγελούδια με τα οποία διακοσμούσε κάθε Χριστούγεννα την πλατεία Αριστοτέλους, η βλαχομπαρόκ συνολικά αισθητική του, που σε συνδυασμό με την αγαστή αβάντα της δημοτικής τηλεόρασης TV100 μας έκανε να νιώθουμε περικυκλωμένοι από μια ανείπωτη ασχήμια. Δεν ξέραμε τίποτα περισσότερο για όσα έμελλε να στείλουν τον Βασίλη ισόβια. Το αντάρτικό μας ενάντια του ξεκίνησε λόγω αισθητικής.
Παραδόξως σε κανένα από τα τοπικά έντυπα όπου υπήρχαν fashion police στήλες δεν έπεφτε κραξίδι: στα κοσμικά οι φωτογραφίες του έδιναν κι έπαιρναν. Τον θυμάμαι με λεοπαρδαλέ πουκάμισο να ποζάρει στο lounge πάρτι ενός γάμου στη Μύκονο. Ή περικυκλωμένο από τις ντόπιες Καλλιπάτειρες, μια αποκριά που ντύθηκαν Κινέζες, να γελά περιχαρής. Ήταν πάντα περιχαρής ο δήμαρχος Βασίλης, όπως επί καθημερινής βάσης σχολιάζαμε τα κατορθώματά του στις φωτογραφίες. Και πήρε 25 χρόνια της Θεσσαλονίκης να ξυπνήσει από το βαθύ λήθαργό της και να καταλάβει πως τελικά επί δημαρχίας του δεν ήταν τίποτα, μα τίποτα, «καταπληκτικό». Το «καταπληκτικά» ήταν ίσως η πιο αγαπημένη του λέξη. Την εκτόξευε κάθε Παρασκευή επί 30 φορές στην περίφημη εκπομπή «Η ώρα του πολίτη». Τη «συμπαρουσίαζε» μαζί με το δημοσιογράφο Αντώνη Οραήλογλου. Έγραφα τότε στην Athens Voice (τεύχος 208, 10-4-08):
«Η εκπομπή “Η ώρα του πολίτη” μεταδίδεται κάθε Παρασκευή βράδυ από τη συχνότητα της δημοτικής TV100. Το σωστό θα ήταν, βέβαια, να ονομαζόταν “Μία ώρα με τον Μέγα Βασίλειο”, εφόσον κόνσεπτ και θεματολογία περιστρέφονται γύρω από τα μεγαλεπήβολα έργα και υμνούν το μεγαλείο του κυρίου Παπαγεωργόπουλου. Ο οικοδεσπότης δημοσιογράφος Αντώνης Οραήλογλου, περιχαρής και κορδωμένος σαν περήφανος κόκορας που συνεντευξιάζεται με τον δήμαρχο, προσκαλεί τους πολίτες να τηλεφωνήσουν στη γραμμή 2310 265828 και να θέσουν ερωτήσεις και απορίες, στις οποίες ο δήμαρχος με μεγάλη χαρά απαντά. Πήρα κι εγώ την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά βαρέθηκα να περιμένω, γιατί στην αναμονή έπαιζε Θάνο Πετρέλη, “Κόκκινο, δεν ήταν κόκκινο”, που αναμεταδιδόταν από το πρόγραμμα του επίσης δημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού FM 100. Ξαναπροσπάθησα άλλες δύο φορές, αλλά προφανώς λόγω συμφόρησης η γραμμή με “πετούσε”.
Δεν μπορεί, σκέφτηκα, όλο και κάποιος άλλος θα τηλεφώνησε για να ρωτήσει τον κύριο δήμαρχο αν αληθεύει ότι από τα 22 εκατομμύρια, που έκαναν φτερά από τα ταμεία του δήμου, 17 τουλάχιστον μεταφέρθηκαν με μαύρες σακούλες έξω από το δημαρχείο.
Κανένας δεν αναρωτήθηκε τι περιέχουν αυτές οι μαύρες σακούλες; Ή μήπως λόγω της παρατεταμένης απεργίας των υπαλλήλων της Καθαριότητας πίστεψαν πως ο κύριος Σ., ο δημοτικός υπάλληλος που κατηγορείται για αυτή τη θηριώδη υπεξαίρεση που μονοπωλεί τη θεσσαλονικιώτικη επικαιρότητα, έκανε πράξη τα οράματα της αυτοδιαχείρισης σκουπιδιών αναλαμβάνοντας προσωπικά να καθαρίσει τα απορρίμματα του μεγάρου της Βενιζέλου; Κανένας από τους δημότες που επικοινώνησαν με την εκπομπή “Η ώρα του πολίτη” της προηγούμενης Παρασκευής δεν έθεσε τέτοιου είδους ερώτηση. Ούτε για την αγωγή που κατέθεσε ο κύριος Παπαγεωργόπουλος και αξιώνει από ένα εκατομμύριο ευρώ από τους Μπουτάρη και Αράπογλου ρώτησε κανείς. Φευ!
Οι ερωτήσεις του λαού αλλά και η ευδαιμονία, η άνεση, η σιγουριά και το μελίρρυτο των απαντήσεων του δημάρχου στις απορίες του κόσμου, με έκαναν να πιστέψω ότι ζω σε μια πόλη-μοντέλο, σε έναν αστικό παράδεισο, που σε “δύο, τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια”, όπως επαίρεται ο φτερωτός μας δήμαρχος, η Θεσσαλονίκη θα πετάει! Τι ενυδρεία στην περιοχή των Σφαγείων, τι ανισόπεδες διαβάσεις, τι ενσωμάτωση του Σέιχ Σου στον αστικό ιστό της πόλης και μετατροπή του σε αστικό άλσος: αυτά δεν ήταν εξαγγελίες και οράματα, ήταν μακέτες που ούτε η Ζάχα Χαντίντ ούτε ο Ζαν Νουβέλ μπορούν να καταθέσουν.
Παρακολούθησα την εκπομπή με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, λόγω όμως της ασάλευτης κόμης, του ατσαλάκωτου πουκάμισου του δημάρχου και του υφέρποντος σουρεαλισμού, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει τις χειρότερες σκέψεις. Αν αυτό δεν είναι ορισμός της γκεμπελικής προπαγάνδας, τότε πώς μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλο κομμάτι του προγράμματος της δημοτικής τηλεόρασης; Είναι δυνατόν μόνο εγώ να ήθελα να πληροφορηθώ για την περίφημη υπεξαίρεση-ληστεία των ταμείων του δήμου ή ανήκω σε μια μειονότητα, με την πλειοψηφία να ανησυχεί και να ρωτά το δήμαρχο για το κλάδεμα των δέντρων, τα αναψυκτήρια, τις πεζοδρομήσεις και για το αν θα δώσει υπερωρίες στους συμβασιούχους; Η εκπομπή τελείωσε και οι υποσχέσεις του κυρίου Παπαγεωργόπουλου, μετά της απροκάλυπτης αβάντας του δημοσιογράφου Αντώνη Οραήλογλου, με έκαναν στον ύπνο μου να δω τη Θεσσαλονίκη με πάρκα μεγαλύτερα και από το Σέντραλ Παρκ, ενυδρείο πιο πλουμιστό και από της Λισσαβόνας, ανισόπεδες καλύτερες και από του Τόκιο, ένα χάρμα, μια ομορφιά, το Σάββατο ξύπνησα με τζετ λαγκ. Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Η επόμενη επικοινωνιακή του καμπάνια μπορεί να έχει για τίτλο “Σας ταξιδεύειιιι”».
Δεν είναι περίεργο, με αυτά που έγραφε η εφημερίδα Athens Voice το 2008, που ο δήμος αρνήθηκε να μας δώσει άδεια για να τοποθετήσουμε κι εδώ πάνω τα κόκκινα σταντ διανομής. Η επίσημη απάντησή τους ήταν πως θα «χαλούσε η αισθητική της πόλης». Για αυτό επιμένω και επιστρέφω στην «αισθητική» πρώτα από όλα του δήμαρχου Παπαγεωργόπουλου, αυτή που πρώτη για μας στη «Μελωδία της παρακμής» ήταν το «ύποπτο» στοιχείο για αυτό τον άνθρωπο. Πώς το λένε τα τσιτάτα; Όπου δεις να μιλάνε για πολλή ευταξία, πατρίδα και θρησκεία, εμπόριο μυρίζει;
Εννοείται πως εξαιτίας των αντιπαπαγεωργοπουλικών φρονημάτων αλλά και εξαιτίας της υποψηφιότητας του συμπαρουσιαστή Μιχάλη Λεάνη με τον συνδυασμό του Σπύρου Βούγια, μπήκαμε στη μαύρη λίστα. Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους, που συνέχισαν αναπόσπαστοι να υμνούν τα έργα και τις ημέρες του στα τοπικά μέσα ή αναγκάζονταν να αυτολογοκριθούν! Από ένα σημείο και μετά οι δεύτεροι με έπαιρναν τηλέφωνο και με προμήθευαν με υλικό για τα έργα και τις ημέρες του σούπερ Μπίλι, αφού αυτοί αδυνατούσαν να το περάσουν στα δικά τους μέσα. Όπως π.χ. ότι ο Μπίλι δεν παρέστη σε εκδήλωση στην πλατεία Αριστοτέλους γιατί έβρεχε και μόλις είχε λουστεί! Είχε κόλλημα με τη χωρίστρα και τις τρίχες ο τύπος.
Εν πάση περιπτώσει, όπως στα παραμύθια ο δράκος στο τέλος εξοντώθηκε (από τον Αϊ-Γιάννη κι όχι από τον Αϊ-Γιώργη if you know what I mean). Προσφάτως μπήκε και στα Διαβατά. Ο Λεάνης έφυγε στην Αθήνα και η «Μελωδία της παρακμής» ως εκπομπή σταμάτησε να υπάρχει. Και καμιά φορά, όταν βλέπω ολιγωρίες και στραβά του Μπουτάρη και θέλω να τον καντηλιάσω, συνέρχομαι πάραυτα και συγκρατώ τα νεύρα μου, όταν θυμάμαι εκείνη τη χωρίστρα, εκείνον το χρυσό σταυρό, εκείνες τις γιορτές των αγγέλων, εκείνη την επαρχιωτίλα, τον τρίτο ενικό του Βοναπάρτη όταν μιλούσε για τον εαυτό του και τη σιγή ή την επιβράβευση με χειροκροτήματα του λαού, που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Τώρα ήρθαν και τα μύρια που έγιναν ρουχουχού από τον κύριο Βασίλη, και οι γριές στα λεωφορεία τον καταριούνται, ασχέτως αν 25 χρόνια τον σταύρωναν φανατικά. Και εγώ μπορώ να ανακράξω περιχαρής: Οι Γάλλοι έχουν μια φυλακή, την τρομερή Βαστίλη, μα εδώ ήμασταν αιχμάλωτοι του δήμαρχου Βασίλη - φτου ξελευτερία!
7°
