Όλοι θυμόμαστε την καταρρακτώδη βροχή που σάρωσε την, συνήθως ηλιόλουστη, πρωτεύουσά μας την προηγούμενη Παρασκευή. Τους τόνους λάσπης, τις φωτοσoπιές με τους σέρφερ στον Κηφισό κλπ κλπ.
Εκείνη λοιπόν τη μέρα επέλεξε καλός φίλος συγγραφέας να ανεβάσει ένα σπαρταριστό στάτους στο Facebook σχετικά με την περιπέτεια που είχε με έναν υδραυλικό. Όπως τόνισε ο εκλεκτός συνάδελφος ο υδραυλικός για ένα μερεμέτι ρουτίνας απαίτησε 40 ευρώπουλα και μάλιστα χωρίς απόδειξη. Mετά δε από την μανούρα που ακολούθησε, αποχώρησε επιδεικτικά χωρίς να ζητήσει να πληρωθεί. Συνηθισμένη ασήμαντη ιστορία από αυτές που έχουμε όλοι ζήσει πάμπολλες φορές. Συνηθισμένο στάτους από αυτά που διαβάζουμε κατά χιλιάδες στο Face, χωρίς καλά καλά να χαραμίσουμε ούτε το like μας.
Ο Έλληνας θεός του ίντερνετ όμως το σκέφτηκε διαφορετικά… Έτσι, την πρωινή καταιγίδα νερού και χαλαζιού ακολούθησε μια χειρότερη καταιγίδα ύβρεων, μιζέριας και άκρατου λαϊκισμού. Και τι δεν άκουσε ο φίλος μου…
Τι ψώνιο τον είπανε, τι θολοκουλτουριάρη, τι ελιτιστή διανοούμενο που ειρωνεύεται τους εργάτες (sic). Μέχρι και πως δεν είναι άντρας (sic ΙΙ) τον κατηγόρησαν. Τέλος, τον έψεξαν επειδή δεν ξέρει να ξεβουλώνει το σιφόνι (εγώ νόμιζα πως συνήθως κατηγορούν τους ανθρώπους για το ανάποδο) ενώ δεν παρέλειψαν να του καταστήσουν σαφές πως ο πεθαμένος πατέρας του ντρέπεται σφόδρα γι αυτόν.
Όπως ήταν λογικό, ο εν λόγω υδραυλικός (που προφανώς δεν θα έχει ιδέα για την έκταση που πήρε η –μάλλον αποτυχημένη- επαγγελματική του εξόρμηση) παρουσιάστηκε ως ένα κράμα Τσε Γκεβάρα και Ιωάννας της Λωραίνης. Ένας νέος Άγιος Σεβαστιανός που μαρτύρησε με βελάκια απαξίωσης από έναν (ακόμα) «οργανικό διανοούμενο». Και να πεις πως όλη αυτοί η ιστορία ξεκίνησε από τίποτα αναρχοαυτόνομους (sic III)… Ένα απλό κλικ στα «προφίλ» των υβριστών δεν αποκάλυπτε ούτε σουταρισμένους μαλλιάδες, ούτε φυσικά ορκισμένους υδραυλικούς με γαλλικά κλειδιά στο χέρι. Απλώς αντίκριζες διάφορους ευτραφείς πενηντάρηδες και κάτι μεσόκοπες κυριούλες από αυτές που διαφήμιζαν απορρυπαντικά στην ασπρόμαυρη TV των 70’s. Αξίζει δε να σημειωθεί πως το θέμα σύντομα ξέφυγε από τα στενά όρια του φεϊσμπουκικού τοίχου του παλιόφιλού μου και εξαπλώθηκε άμεσα σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απασχολώντας φυσικά και γνωστά και μη εξαιρετέα «επαναστατικά μπλογκς».
Ήμαρτον (που λέει κι ο Γεωργίου)! Τι είναι αυτοί οι ταλιμπάν; Πόθεν προέκυψαν; Τι είδους άνθρωποι ανάγουν σε πάλη των τάξεων την κοκορομαχία ενός τύπου με τον υδραυλικό του για ένα βουλωμένο σιφόνι. Και μάλιστα με τέτοιο μίσος, με τέτοια κόμπλεξ…Θα μου πείτε, πάντα υπήρχαν τέτοιοι. Απλώς, παλιά, το μόνο βήμα που έβρισκαν ήταν στα «πηγαδάκια» της Ομόνοιας ενώ τώρα, με το ίντερνετ, νιώθουν πανίσχυροι.
Θα μου (ξανα) πείτε: «Μα καλά ρε Χειμωνά, εσύ τι θες και ασχολείσαι με τον κάθε τελειωμένο;» Θα έχετε κάνει λάθος όμως. Ο «κάθε τελειωμένος» ζει δίπλα μας. Ψηφίζει. Όταν περνάμε την διάβαση των πεζών έρχεται με φόρα με την αυτοκινητάρα του. Πετάει το αναμμένο τσιγάρο του στο δάσος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Εμποδίζει την πυροσβεστική να πλησιάζει όταν κάποιοι καίνε ανθρώπους στην Marfin.
Αν τα βάλεις κάτω, ο «κάθε τελειωμένος» είναι πολύ πιο επικίνδυνος ακόμη και από τα «παιδιά» με τα καλάσνικοφ. Γιατί δεν έχει ιδεολογία, δεν έχει στόχους, δεν έχει λογική. Διέπεται απλώς από την καφρίλα του την οποία (ανάλογα με την μόδα) βαπτίζει «αριστερή», «αναρχική», «πατριωτική». Με άλλα λόγια είναι παντελώς ανεξέλεγκτος. Και έχει άπειρους «συντρόφους» με τους οποίους μοιράζεται την παντελή έλλειψη ιδεών και σκέψεών του.
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
