«Την ώρα που οι άλλες χώρες μεταρρύθμισαν την οικονομία τους και την έκαναν πιο ανταγωνιστική δημιουργώντας νέες δουλειές, εδώ οι μύθοι τροφοδότησαν μια έντονη επιθετικότητα. Μόνο εδώ είχαμε νεκρούς, μόνο εδώ κάηκε το κέντρο της πρωτεύουσας, μόνο εδώ για χρόνια κανείς δεν ήξερε τι νόμισμα θα έχει αύριο. Κάποιοι έζησαν την εξέγερση που πάντα προσδοκούσαν, κάποιοι εκτονώθηκαν, οι πιο επιτήδειοι κέρδισαν την εξουσία. Οι υπόλοιποι πληρώνουμε την πίστη στις εύκολες λύσεις και σε όσους αδίστακτα τις εμπορεύτηκαν».
«Οι μειώσεις στα εισοδήματα από μισθούς ήσαν εξαιρετικά ασύμμετρες. Κατ’ αρχάς στον ιδιωτικό τομέα συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο τμήμα της ανεργίας των μισθωτών. Το εισόδημα από εργασία των τελευταίων μηδενίστηκε. Επίσης, στον ιδιωτικό τομέα σημειώνεται η διόγκωση της μερικής ή της εκ περιτροπής απασχόλησης ή της αμοιβής για λιγότερες ώρες από τις πραγματικές, με εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές. Στο δημόσιο τομέα δεν υπήρξαν απολύσεις, ούτε τα άλλα φαινόμενα. Τρίτον, πολλοί που εργάζονταν στο δημόσιο τομέα έφυγαν με σύνταξη. Οι αντίστοιχοι στον ιδιωτικό τομέα έχασαν τη δουλειά τους. Η σύνταξη των πρώτων ήταν μειωμένη σε σχέση με το εισόδημα από την εργασία τους, αλλά στους δεύτερους δεν υπήρχε απλώς μείωση. Υπήρχε μηδενισμός».
«Επειδή η Δεξιά και η Αριστερά χρησιμοποίησαν δημαγωγικά τον Εμφύλιο με σκοπό την αλληλοεξόντωσή τους για τη διατήρηση ή τη διεκδίκηση της εξουσίας. Και μπροστά στην κρίση, αντί να ομονοήσουν, επέτειναν τις δημαγωγίες και τη διχαστική προπαγάνδα και αναβίωσαν την εμφυλιοπολεμική νοοτροπία των οπαδών τους. Αντί να παραδεχθούν ότι όλοι έκαναν λάθη, τα επανέλαβαν – κι εμείς τους ακολουθήσαμε».
«Κοινωνία και πολιτικό σύστημα/πολιτική εξουσία –παρά το μύθο του “άσφαλτου”, πάντα αθώου και πάντα προδομένου λαού– είναι καταστάσεις αλληλοπροσδιοριζόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες, άρα αδιαχώριστες. Η μία “εμπλουτίζει” την άλλη με τα ελαττώματα και τις παθογένειές της. Ο Γεώργιος Βλάχος αποκαλούσε τους πολιτικούς της εποχής του “τελευταίους κρίκους της αμαρτωλής αλύσου, της οποίας πρώτος κρίκος είναι ο εκλογέας”».
«Το 1981 μπήκαμε στην ΕΟΚ και κάποιος είπε στους Έλληνες ότι, αφού γίναμε Ευρωπαίοι, στο εξής οι λύσεις των προβλημάτων θα έρχονται από τις Βρυξέλλες, οπότε οι Έλληνες άραξαν και περιορίσθηκαν στο να διεκδικούν «λύσεις». Συνεπώς υπαίτιοι της καταστροφής είμαστε όλοι εμείς, η ετερόνομη ελληνική κοινωνία, επειδή υστερούμε πολιτισμικά και πνευματικά σε σχέση με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της ύστερης νεωτερικότητας στην οποία κληρωθήκαμε να ζήσουμε».
«Ο κόσμος διψά για το καινούργιο. Τα μικρά κόμματα, τα φιλοευρωπαϊκά, δηλαδή το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και οι Κεντρώοι, ο Λεβέντης, δεν ξέρω αν θα επιβιώσουν στις επόμενες εκλογές, αλλά και αν επιβιώσουν, η Νέα Δημοκρατία που θα έχει την πλειοψηφία θα πρέπει να συνεργαστεί μαζί τους, με όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα, και να εφαρμόσει μία πολιτική κοινής αποδοχής. Που μπορεί να μας βγάλει απ’ αυτό το μαγγανοπήγαδο; Δύο τετραετίες χρειάζονται για να επανέλθει η Ελλάς στην ομαλότητα».
«Το επόμενο σχέδιο είναι μέχρι το φθινόπωρο να διαλύσουμε τους περισσότερους από αυτούς τους πρόχειρους καταυλισμούς, να φτιάξουμε καινούργιες δομές τις οποίες θα μοιράσουμε σε όλη την Ελλάδα. Μιλάμε για μικρά camp, κανένα από αυτά με πάνω από 1.000 άτομα, ώστε να μη δημιουργούμε γκέτο, και κοντά σε μεγάλες πόλεις γιατί οι άνθρωποι δεν είναι για να ζουν στις ερημιές».
«Έχει αρχίσει να επικρατεί στην Ευρώπη η λογική μετατόπισης της ευθύνης στους ώμους άλλων (και η Ελλάδα, με συσσωρευμένο έλλειμμα αξιοπιστίας, αποτελεί εύκολο στόχο) και γίνεται σαφής η δυσκολία (και απροθυμία σε κοινωνικό επίπεδο) υποδοχής και ένταξης των συνεχιζόμενων μεταναστευτικών ροών».
«Από τον Ιανουάριο του 2015, έχουμε μια μικρή και σταδιακή αποκλιμάκωση της ανεργίας, κάτι το οποίο συμβαίνει για πρώτη φορά από το 2009. Σταμάτησε η πτώση της οικονομίας, και οι προοπτικές για το 2017 και 2018 είναι καλές, αρκεί να μη χάσουμε το μομέντουμ και τροφοδοτηθούν νέες αβεβαιότητες».
«Πάντα την πληρώνει αυτός που ανάβει τα φώτα και αναγγέλλει στην ομήγυρη ότι το πάρτι τελείωσε. Δεν φταίει όμως αυτός για την καταστροφή – τη βρήκε και προσπάθησε να τη χειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά έχοντας δυστυχώς λίγες επιλογές, όλες δυσάρεστες. Ελπίζω πως αυτό γίνεται κατανοητό όσο περνάει ο καιρός, όπως και το ποιος φέρει τις πραγματικές ευθύνες».
«Μπορεί να βρεθεί μία υποτιθέμενη ομάδα που δηλώνει μη-κυβερνητική οργάνωση, χωρίς αυτό να έχει καμία βάση. Αυτό ξεκίνησε από τον Οκτώβρη και μετά ειδικά στη Λέσβο, εκεί εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μεγάλες ομάδες αντιεξουσιαστών από διάφορα μέρη του ευρωπαϊκού νότου οι οποίοι ήρθαν σε επαφή με τους πρόσφυγες που δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Εκμεταλλεύθηκαν τη δήθεν αντιεξουσιαστική τους άποψη, που ο καθένας μπορεί βέβαια να έχει χωρίς όμως να εκθέτει και να χρησιμοποιεί με το χειρότερο τρόπο ανθρώπους που είναι χαμένοι και απελπισμένοι. Αυτό για μένα είναι τουλάχιστον απάνθρωπο».
«Δεν έχει ευρεία παιδεία, βγάζει μάτι αυτό. Νομίζω ότι απ’ όλους τους ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι με διαφορά ο πιο ακαλλιέργητος. Δεν είναι βέβαια ο τύπος που λέει πάρα πολλά μαργαριτάρια, όμως τα μαργαριτάρια που λέει δεν οφείλονται σε lapsus, όπως στους άλλους ηγέτες, οφείλονται σε άγνοια. Δηλαδή όταν βγαίνει στο Ευρωκοινοβούλιο και λέει «άκουσον μεν, πάταξον δε» δεν είναι ένα lapsus, αλλά η άγνοια ότι όταν λες «άκουσον μεν, πάταξον δε» στην ουσία τους λες, ακούστε με και αυτά που θα πω θα είναι τέτοιες μαλακίες που θα με πλακώσετε στο ξύλο. Ενώ όταν ο Θεμιστοκλής λέει «πάταξον μεν, άκουσον δε» λέει, χτύπα με αλλά άκουσέ με, γιατί έχω δίκιο. Ο Τσίπρας από άγνοια το κάνει αυτό, όπως από άγνοια κάνει και το frozen world, τις 360 μοίρες, κι όλα αυτά τα οποία έγιναν ανέκδοτα κατά καιρούς».
«Δεν ξέρω με ποια κριτήρια η κυρία Θάνου έγινε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρξε καμία συζήτηση γύρω από τις ικανότητές της στη δικαστική σταδιοδρομία της. Γι’ αυτό ρωτώ εγώ, ξέρετε εσείς καμία σημαντική απόφαση που έβγαλε η κυρία Θάνου; Για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι μόνο για την κυρία Θάνου, είναι και για τους Προέδρους και άλλων δικαστηρίων. Θα πρέπει όταν γίνεται η επιλογή να μπορεί ο κόσμος να κρίνει τα προσόντα τους και τα προσόντα των δικαστών κρίνονται με βάση τις αποφάσεις που παίρνουν ή με βάση τις αποφάσεις που είχαν ενεργό ρόλο».
«Αντί να υποσχόμαστε 3 δις στον Ερντογάν, θα μπορούσαμε να διοχετεύσουμε χρήματα κατευθείαν στους πρόσφυγες στους καταυλισμούς, οι οποίοι σήμερα αναγκάζονται να επιβιώσουν με 7 ευρώ το μήνα. Και τα χρήματα θα έπρεπε να διοχετευτούν στη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Σώματος Φύλαξης των Συνόρων και της Ακτογραμμής της Ελλάδας, και των συνόρων των άλλων χωρών, οπότε αυτό το Σώμα να είναι υπεύθυνο και για την καταγραφή και τη μεταφορά των πραγματικών προσφύγων και στα άλλα κράτη μέλη».
19°
