Την περασμένη εβδομάδα με διάγγελμά του στον ελληνικό λαό ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι αποτελεί δέσμευση της κυβέρνησής του «να αναδιανέμεται στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και που βιώνουν πιο άμεσα τα βάρη της κρίσης» κάθε ευρώ που πλεονάζει από τους διαθέσιμους πόρους της χώρας. Με βάση αυτή τη λογική, ανακοίνωσε ότι θα μοιραστούν €617 εκατ. σε 1,6 εκατ. συνταξιούχους που λαμβάνουν συντάξεις κάτω των €850 το μήνα.
Κατά την προσωπική μου άποψη, πρόκειται για μια καταστροφική απόφαση του πρωθυπουργού ο οποίος ουσιαστικά «προδίδει» τη γενιά του, λειτουργώντας ως ένας ακόμα Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετιών που βάζει το πρόσκαιρο πολιτικό κέρδος πάνω από το εθνικό συμφέρον, ως ένας ακόμα πολιτικός που αρνείται να συμπεριλάβει στο πολιτικό του σχέδιο τους παρακάτω αριθμούς.
Κατά την απογραφή του 2011, στην Ελλάδα κατοικούσαν περίπου 11 εκατ. άνθρωποι. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (Σεπτέμβριος 2016), στη χώρα υπάρχουν σήμερα μόλις 3.690.168 απασχολούμενοι και 1.111.490 άνεργοι. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του προγράμματος «Ήλιος» του Υπ. Εργασίας (το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απενεργοποίησε), τον Ιούλιο του 2015 υπήρχαν στη χώρα 2.663.345(!) συνταξιούχοι, 400.000 εκ των οποίων κάτω των 60 ετών. Η μέση κύρια σύνταξη ανερχόταν στα €720 και συγκεκριμένα η μέση κύρια σύνταξη γήρατος στα €792. Τέλος, σύμφωνα με την ισχύουσα Εθνική Σύμβαση Εργασίας, ο κατώτατος μισθός για τους εργαζομένους πάνω από 25 ετών αγγίζει τα €586,08 ενώ για τους κάτω των 25 ετών περιορίζεται στα €510,95.
Τα παραπάνω στατιστικά δεδομένα συνθέτουν την άλυτη μαθηματική εξίσωση που κάθε ελληνική κυβέρνηση και κάθε φουρνιά τεχνοκρατών της Τρόικας επιχειρούν να επιλύσουν ήδη από το 2009, επιλέγοντας συνήθως προσωρινές λύσεις που ρίχνουν το μπαλάκι στους επόμενους. Η οικονομία μιας χώρας 11 εκατομμυρίων κατοίκων με μόλις 3,7 εκατομμύρια εργαζομένους και 2,66 εκατομμύρια συνταξιούχους είναι απλώς καταδικασμένη να σέρνεται, είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε με... bitcoin.
Όχι, σε μια χώρα που ο κατώτατος μισθός δεν ξεπερνά τα €600 δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται «χαμηλοσυνταξιούχος» κάποιος που λαμβάνει σύνταξη ύψους €850. Όχι, δεν έχουν μεγαλύτερη ανάγκη οι συνταξιούχοι των €700 από τους μακροχρόνια ανέργους. Όχι, δεν σηκώνει πιο άμεσα το βάρος της κρίσης ο συνταξιούχος των €650 από τον ανειδίκευτο εργάτη των €510 ή ακόμα χειρότερα από τον ανασφάλιστο εργαζόμενο.
Όχι, ο στόχος δεν μπορεί να είναι να ζει το άνεργο εγγόνι από το χαρτζιλίκι του συνταξιούχου παππού. Το ζήτημα είναι να βρει δουλειά το εγγόνι, να πληρώνει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και να ενισχύει τα δημόσια ταμεία ώστε να υπάρχουν λεφτά για συντάξεις. Όχι, η λύση δεν μπορεί να είναι η ενίσχυση του εισοδήματος της ανασφάλιστης εργαζόμενης εγγονής από το χαρτζιλίκι της γιαγιάς. Το θέμα είναι να μπορέσει επιτέλους ο κρατικός μηχανισμός να περιορίσει τη «μαύρη» εργασία.
Όσο πολιτικά δύσκολη κι αν είναι μια σχετική δημόσια διαπίστωση, δυστυχώς τα €617 εκατ. που θα δοθούν στους συνταξιούχους θα πάνε λίγο-πολύ χαμένα. Θα ενισχύσουν στιγμιαία την κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων και θα χαθούν στη μαύρη τρύπα του χρεοκοπημένου μοντέλου ανάπτυξης της χώρας.
Βρείτε δουλειά σε όσα εγγόνια δεν μετανάστευσαν ακόμα. Έτσι εξάλλου θα ενισχυθεί και το χαμόγελο των παππούδων.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
