Μου έκαναν κι εμένα αλγεινή εντύπωση αυτά τα χαρούμενα ενσταντανέ κι είπα να το ψάξω λίγο μέσα μου. Να μην το αφήσω να το πάρει το ποτάμι, να το ρίξει στη μεγάλη θάλασσα της εθελοτυφλίας μας και το υπέρλαμπρον το της αγνοίας μας. Τι να λέμε τώρα; Κάτω απ’ τη σκόνη των αποκρύψεων και των προσωπικών μου υπεραναπληρώσεων, δεν βρήκα και σπουδαία πράματα. Όλοι θέλουμε να μας αναγνωρίζουν, ιδίως όταν εργωδώς έχουμε προσπαθήσει για κάτι το οποίο δείχνει ότι δεν είναι στα μέτρα μας. Κι αν δεν μας τιμήσει ο πρόεδρος, ο δήμαρχος, ο παππάς κι ο δάσκαλος –ο Θεός ο ίδιος τελοσπάντων– πάντα θα υπάρχει ο παραγοντίσκος, ο λαϊκιστής, που θα επωφεληθεί από το όποιο κενό και θα σπεύσει να το γεμίσει.
Και πας εσύ στον παραγοντίσκο, στο λαϊκιστή, να παραδώσεις τα μούσκλια και τα πολυτρίχια σου, τα στεφάνια σου και τα εθνόσημά σου, αν είσαι σίγουρος για το τι είδους αγώνα έδωσες και τον κέρδισες; Δύσκολο.
Πολύ δύσκολο να προεξοφλήσεις τα κίνητρα του άλλου, όποιος κι αν είναι, παραολυμπιονίκης, αρτιμελής ή σαραντάπηχος. Ακόμη πιο δύσκολο να τον πείσεις ότι ο Χίτλερ (του οποίου τη μνήμη φανερά πλέον τιμάμε σ’ αυτή τη χώρα), πρώτους απ’ όλους καθάριζε τους ανάπηρους και με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες. Ένα παράλληλο Ολοκαύτωμα από τέτοιους ανθρώπους (300.000 αριθμητικώς και ολογράφως) φούντωσε τότε τη φαντασίωση της παντοδυναμίας του Τρίτου Ράιχ και ταυτόχρονα προίκισε με απάθεια ένα στρατό από ψηλούς, κοντούς, χοντρούς, λιγνούς, γιατί όχι και ζαβούς, που, κρυμμένοι πίσω από πέτσινα μπουφάν και τριζάτες μπότες, φαντάστηκαν ότι είναι υπεράνθρωποι, και να. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Ιστορία που δεν είναι ανάγκη να την διδαχτείς γιατί η αποδοχή του εαυτού, όποιος και να ’ναι, δεν διδάσκεται.
Κι όμως, κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει που να σε κάνει να συνυπάρχεις αρμονικά με τον εαυτό σου, να μην ξεπέφτεις βορά στις διαθέσεις του πάσα ένα «εφαψία με τις καραμέλες», πόσω μάλλον όταν έχει στο βιογραφικό του τέτοιου είδους εγκλήματα.
Η ψυχαναλυτική σκέψη (κυρίαρχο μεταπολεμικό ρεύμα, μαζί με το γυναικείο και το αντιπυρηνικό κίνημα) έχει δώσει μάχες και μάχες για να πείσει τους γονείς να μην παρατείνουν τη χαυνωτική βρεφική ψευδοπαντοδυναμία των τέκνων τους πέραν της ηλικίας που ο άνθρωπος βγάζει δοντάκια. Με μικρούς, προσεκτικούς «ευνουχισμούς» να τους δείξουν το «μη παρέκει» και το «δεν γίνεται». Αλλιώς, ο παιδεραστής, ο βιαστής, ο άχρηστος σύντροφος, ο τυραννικός εργοδότης, ο λαϊκιστής και ο ινστρούχτορας, θα ’χει κι αυτός τα δίκια του. Διότι, ως κοινωνία, μπορεί να τρανεύουμε και να γινόμαστε σαραντάπηχοι, από δοντάκια όμως, τσου.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
