Πρώτον γιατί δεν την ξέρω και δεύτερον γιατί την ξέρει ο Λαζόπουλος. Από διαίσθηση πες, είμαι με όλους τους ανθρώπους που στο πέρασμά τους ξεσηκώνουν το φθόνο κι ας είμαι σίγουρη ότι με ορισμένους απ’ αυτούς τα χνώτα μας δεν θα ταίριαζαν ούτε με σφαίρες.
Αυτό ήταν ένα ωραίο παιχνιδάκι που κάποτε το ’παιζα μόνη μου, τότε που από ηλικία ασφαλείας, διά της παρατηρήσεως προσπαθούσα να καταλάβω πώς είναι μοιρασμένα τα πράγματα στους διάφορους μικρόκοσμους: αποδώ οι «ευνοημένοι» κι από κει οι τιμωροί τους.
Γίνεται να καθίσεις στη μέση χωρίς να φας καμία αδέσποτη; Εγώ λέω πως δεν γίνεται, αν έχετε καμιά καλύτερη πρόταση κακώς δεν μου την είπατε τόσον καιρό. Μαζί με τα νώτα μου θα είχα γλιτώσει τώρα κι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο φθόνος νομίζω ότι είναι το κονίαμα μεταξύ των ψηφοφόρων του κι όχι τα ταξικά, τα πολιτικά ή τα άλλα.
Για να φθονήσεις αποτελεσματικά, δεν αρκεί να ταυτιστείς με τον επιτιθέμενο. Αυτή είναι μια απλή, απλούστατη, αυτόματη πες, ψυχική διαδικασία που ικανοποιείται μάνι-μάνι και κατά τον κοινωνικά επωφελέστερο τρόπο με τους συγκεκριμένους παλαμακιστές των συγκεκριμένων εκπομπών, με τα θρίλερ ή με το ποδόσφαιρο. Τα δύο τελευταία τα αγαπώ ιδιαίτερα, όπως και κάθε τι που μαντρώνει σε συγκεκριμένο χώρο τα βάρβαρα αρχαϊκά μας ένστικτα και δεν τα αφήνει να ξεχυθούν στην κοινωνία.
Για να φθονήσεις όμως και να σου φτουρήσει, δεν αρκεί δυστυχώς η πρόθεση. Χρειάζεται συγκεκριμένο κίνητρο και καλά μελετημένη, εργώδης μέθοδος. Για την περίπτωση της Μιμής Ντενίση δεν βλέπω το κίνητρο, βλέπω όμως τη μέθοδο. Για την περίπτωση του Σόιμπλε βλέπω ακριβώς το αντίθετο. Οργανωθείτε όμως, βρε παιδιά, γιατί, είμαστε που είμαστε, στο τέλος θα μας φάει κι ο γάιδαρος με μεγάλα αυτιά/ το παχνί δεν τ’ άρεσε/ ήθελε αρχοντιά.
Μια λέξη ίσον χίλιες εικόνες. Αν κι εγώ θα προτιμούσα να μην είχα πει και να μην είχα δει τίποτα.
25°
