Ο ευφάνταστος τίτλος μιας άχρηστης, άνευ λόγου και ουσίας δημόσιας επιχείρησης (ΔΕΠΕΝΕ ΑΕ, Δημόσια Επιχείρηση Ενεργειακών Επενδύσεων) είναι το επίχρισμα και το πρόσχημα για να βολευτεί στο δημόσιο ο σύζυγος της Χ. Καφαντάρη. Αλλά και ο σύντροφος της Ρένας Δούρου μια χαρά περνάει στη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ, καθώς και ο αδελφός της ως σύμβουλος στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και ο ξάδελφος του Τσίπρα, γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Εξωτερικών, και τα δύο ανίψια της Σία Αναγνωστοπούλου σύμβουλοι στο υπουργείο. Και καλά οι σύζυγοι, οι σύντροφοι, τα ξαδέλφια, τα ανίψια και οι λοιποί συγγενείς, αλλά υπάρχει και ολόκληρος στρατός από κομματικούς φίλους και κομματικούς κύνες, καθώς και αποτυχημένους υποψήφιους δημάρχους, περιφερειάρχες, βουλευτές που έχουν κατακλύσει τα υπουργικά γραφεία, τις θέσεις συμβούλων, τους δημόσιους οργανισμούς και τις γενικές γραμματείες.
Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η «Εγνατία Οδός ΑΕ», όπου τοποθετήθηκε πρόεδρος πρώην δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ και διευθύνων σύμβουλος υποψήφια βουλευτής, και το Enterprise Greece, ένας πανάχρηστος οργανισμός που υπάρχει μόνο για να κατατρώει τα χρήματα των φορολογουμένων, όπου τοποθετήθηκε ως πρόεδρος ένας υποψήφιος στην Α΄ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε φρόντισαν με διατάγματα να κατοχυρώσουν το βασικό μισθό των στελεχών τους σε 2.150 ευρώ άνευ επιδομάτων, που στις περισσότερες περιπτώσεις διπλασιάζουν το ποσό. (Μόνο το επίδομα θέσης ευθύνης είναι 600 ευρώ μηνιαίως.)
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μία σέχτα που βολεύει τους δικούς της ανθρώπους ή πρόκειται για την πιο ξεδιάντροπη εκδοχή και συνέχεια του πελατειακού κράτους που εγκαθίδρυσαν τα κόμματα που μας κυβέρνησαν στα σαράντα χρόνια της μεταπολιτευτικής μας εποχής; Έχω αντίθετη άποψη σε όσους κατηγορούν την αριστερά για την υποκρισία της όσον αφορά το ήθος της. Αφενός γιατί συντασσόμενοι με τη νοοτροπία του κρατισμού, που είναι κατ’ εξοχήν αριστερή λογική, μετατραπήκαμε σε χώρα δημοσίων υπαλλήλων από δεξιά κόμματα που μας κυβέρνησαν, και αφετέρου γιατί η αριστερά πάντοτε μεροληπτούσε και βοηθούσε τους δικούς της ανθρώπους εις βάρος των άλλων.
Δείτε το ιστορικά: σε ποια περίοδο αριστερής κυβέρνησης, σε ποια χώρα που βρέθηκε σε κομμουνιστικό καθεστώς δεν υπήρξαν φαινόμενα νομενκλατούρας, διευθυντικών ελίτ και άλωσης δημοσίων θέσεων από συγγενείς των υψηλόβαθμων στελεχών; Υπό αυτή την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γνήσιο αριστερό κόμμα, με υψηλό και ακέραιο ήθος και φρόνημα. Γιατί αριστερά (στην πρακτική) σημαίνει επικαλούμαι την αξιοκρατία, αλλά στην ουσία εγκαθιδρύω μία ανώτερη κοινωνική-κομματική τάξη που λυμαίνεται την υπόλοιπη κοινωνία.
Θυμήθηκα μια παλιά ιστορία που περιγράφει ο Μοντεφιόρε στο βιβλίο του «Στάλιν - Η αυλή του κόκκινου τσάρου», όπου ο πατερούλης βρέθηκε κοντά στο μέτωπο (μη φανταστείτε, 100 χιλ. απόσταση, ήταν στρατηγός του καναπέ), το 1943 συνοδευόμενος από μέλη του Πολίτμπιρο, και διανυκτέρευσε στο σπίτι μίας χωρικής που τη συμπάθησε και το πρωί θέλησε να της δώσει 200 ρούβλια, αλλά δεν είχε μαζί του χρήματα καθότι είχε να διαχειριστεί προσωπικά του μετρητά από το 1918. Στράφηκε λοιπόν στον Μολότοφ που του υπέδειξε να δώσει 200 ρούβλια στη γριά μπαμπούσκα, αλλά ο Μολότοφ έψαξε τις τσέπες του και δεν είχε φράγκο. Ζήτησε και από τους άλλους παρευρισκόμενους υπουργούς - μέλη του Πολίτμπιρο που τον συνοδεύαν: Μικογιάν, Χρουτσόφ, Αντρέγεφ, Βοζνεσένσκι, Βοροσίλοφ, Μαλενκόφ, Μπέρια, Καγκανόβιτς, αλλά κανείς τους δεν είχε χρήματα. Ο Στάλιν τους κοίταξε άγρια και τους αποκάλεσε: «παράσιτα». Ήταν λογικό η υψηλή κομμουνιστική νομενκλατούρα να μην έχει ανάγκη από χρήματα στη Σοβιετική Ένωση. Είχαν υπηρέτες, λιμουζίνες, και όταν οι σύζυγοί τους επιθυμούσαν ρούχα, αξεσουάρ και κοσμήματα τα παρήγγελλαν από της πρεσβείες τους σε άλλες χώρες.
Το ίδιο συνέβαινε και σε όλα τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένου της ειδικής μεταχείρισης των συγγενών των μελών του κόμματος. Αλλά και στη Βενεζουέλα επί Τσάβες που είχε επιβάλει όλους τους συγγενείς του, και στην σημερινή Κούβα που ο αδελφός του Κάστρο την κυβερνάει, και φυσικά στη Β. Κορέα που ο γιος του μεγάλου ηγέτη κληρονόμησε τον κομμουνιστικό θρόνο.
Μπορούμε λοιπόν να κατηγορήσουμε για πολλά άλλα θέματα τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι γι’ αυτό. Γιατί δεν αποκλίνει καθόλου από την ιδεολογική του βάση. Άλλωστε με αυτό τον τρόπο χτυπάει και καταφέρνει ολέθριο πλήγμα στον καπιταλισμό, αφού τους δημοσίους υπαλλήλους ποιος τους πληρώνει; Ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή οι αστοί και οι κακοί καπιταλιστές που είναι σωστό να τους υπερφορολογεί για να διορίζονται οι σύντροφοι στο δημόσιο και να γιγαντώνεται το κράτος, επιτυγχάνοντας τα αποτελέσματα της επανάστασης με άλλα μέσα και διατηρώντας την ιδεολογική καθαρότητα. Θα μου πείτε, μα τα ίδια έκαναν και οι δεξιές κυβερνήσεις, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση και μία πονεμένη ιστορία...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
