Τώρα που κόπασαν οι πανηγυρισμοί από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι καλό να αποτιμήσουμε την εξέλιξη και να αναζητήσουμε τις προοπτικές. Δεν έχουν σημασία οι λόγοι της εκλογής του, αν και η ανάλυσή τους θα μας οδηγήσει στα σωστά συμπεράσματα. Και αυτό διότι έχω την αίσθηση ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς και των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων υποδέχτηκε με μεγαλύτερη χαρά την εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ από ό,τι ο δικός του, συντηρητικός χώρος.
Η ιστορία θυμίζει αρκετά αυτή του 1996. Όταν εκλέχτηκε ο κ. Σημίτης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπήρξε ενθουσιασμός στο σοβαρό κομμάτι του τότε ΣΥΝ –εξού και οι αποχωρήσεις που ακολούθησαν–, αλλά και στο κεντρώο και μεταρρυθμιστικό τμήμα της ΝΔ. Ο Κ. Σημίτης ερχόταν ως επιλογή της κοινωνίας, του εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης κόντρα στους άθλιους μηχανισμούς του βαθέoς ΠΑΣΟΚ και στις λογικές του πελατειακού κράτους, όπως εκφραζόντουσαν από τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσω κύκλων και διαρροών, λεγόταν τότε ότι υποστηρίζει τον Τσοχατζόπουλου, έτσι τώρα ο Κώστας Καραμανλής ήταν παραπάνω από εμφανές ότι υποστήριξε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και στις δυο περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες των κομμάτων, ηττήθηκαν. Και αυτό είναι το υγιές!
Από την άλλη, και αν συνομολογήσουμε ότι μας ενδιαφέρουν οι προοπτικές του χώρου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, είναι προφανές ότι θα πρέπει να γίνει κάτι άμεσα, ειδάλλως με μαθηματική ακρίβεια θα πάρει όλο το «χαρτί» ο κ. Μητσοτάκης.
Θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ αναλαμβάνει ένα κόμμα «μαούνα». Με οικονομικούς σκελετούς, με φέουδα και βαρόνους, με δουλείες και δεσμεύσεις, με ένα μεγάλο κομμάτι που το ακολουθεί να είναι βαθιά συντηρητικό. Αυτό σημαίνει ότι θα βρει μπροστά του τεράστιες δυσκολίες. Οι όποιες αλλαγές εξήγγειλε προεκλογικά δεν θα είναι στρωμένες με ροδοπέταλα. Αντιθέτως. Η λογική λέει ότι θα συναντήσει μεγάλες αντιστάσεις. Δεν είναι η ΝΔ ένα κόμμα όπως το Ποτάμι, που το «έπλασε» ο Σταύρος Θεοδωράκης και είχε τη δυνατότητα να κάνει τις πολιτικές κινήσεις και τις επιλογές προσώπων που ήθελε.
Όπως γράψαμε και την προηγούμενη εβδομάδα, η εκλογή Μητσοτάκη πρέπει να βαρέσει συναγερμό στον ευρύτερο χώρο. Οι παραλυτικές ισορροπίες του ΠΑΣΟΚ, οι αμφιταλαντεύσεις του Ποταμιού και οι μονομανίες των «προσωπικοτήτων» του χώρου δεν μπορούν να συνεχιστούν. Απέναντι στη φιλελεύθερη συντηρητική παράταξη του Μητσοτάκη και το λαϊκίστικό κόμμα του Τσίπρα, κάτι πρέπει να υπάρξει. Οι πάντες προβλέπουν εξελίξεις. Και ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται το κενό. Επιβάλλονται γενναίες πρωτοβουλίες τώρα. Τώρα που υπάρχει αυτό το πολιτικό κλίμα και φυσάει ο άνεμος ανανέωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δεδομένο τακτικισμό του, είναι πολύ πιθανό να πάει σε αλλαγή του εκλογικού νόμου επί το αναλογικότερο. Η ΝΔ του Κυριάκου μόνη της δεν θα μπορεί. Χρειάζεται ένας ισχυρός κεντροαριστερός, σοσιαλδημοκρατικός πόλος που θα πιέζει τα πράγματα σε πιο προοδευτική και μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Η εκλογή Μητσοτάκη έδειξε ότι ο κόσμος θέλει ανανέωση, φρεσκάδα και καινοτόμες ιδέες. Κουράστηκε με τα περασμένα μεγαλεία, με τους νοσταλγούς, με τις συνταγές του παρελθόντος. Ο μύθος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου εκλείπουν. Αρκετά τους συντηρήσαμε για πάνω από 20 χρόνια. Είμαστε στη φάση μεγάλων ανακατατάξεων, αναπροσαρμογών και προσαρμογών, αλλά και αναγκαίων πρωτοβουλιών. Άλλος δρόμος από τη δημιουργία νέου φορέα με τη συμμετοχή όλων, δεν φαίνεται να υπάρχει. Και ας ακολουθήσουμε το μοντέλο της εκλογής από τη βάση. Ας είναι όποιος/α θέλει υποψήφιος για την ηγεσία και ας κρίνουν οι πολίτες. Αφού, βεβαίως, έχει προηγηθεί ιδρυτικό συνέδριο, όχι μετά τον Μάιο.
Αν δεν το καταλάβουμε γρήγορα, το βράδυ της επόμενης εθνικής εκλογικής αναμέτρησης, ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς θα βρίσκεται στο δρόμο για να πανηγυρίσει τη νίκη της ΝΔ! Όπως πανηγύριζε την Κυριακή το βράδυ...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
