Ο κ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στους «Financial Times» ανέφερε ότι η κυβέρνησή του θέλει να εφαρμόσει τα μέτρα του προγράμματος διάσωσης όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με στόχο να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία και να ξεφορτωθεί την τρόικα των δανειστών. Αυτό ακριβώς, χωρίς αναγκαστικά τη λαϊκίστικη ορολογία που μόνο ο κ. Τσίπρας ξέρει να χρησιμοποιεί (ξεφόρτωμα της τρόικας), έπρεπε να είναι η σημαία σύσσωμου του, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, φιλοευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος.
Αν η χώρα δεν κατορθώσει να βγει στις αγορές, τότε καμία συζήτηση για άλλες «προοδευτικές ή συντηρητικές», «σοσιαλδημοκρατικές ή νεοφιλελεύθερες» πολιτικές δεν μπορεί να γίνει. Βεβαίως είναι άλλο το ζήτημα ποιος πιστεύει τώρα τον ψεύτη τσοπάνη, όταν παραδέχεται πως όντως οι λύκοι υπάρχουν και για να τους αντιμετωπίσει καλεί τα «σκυλιά να μην αλυχτούν» αλλά να τον βοηθήσουν. Την ίδια στιγμή εξακολουθεί να τα υβρίζει και να τα λοιδορεί. Ποιος να τον πιστέψει, όταν ο ίδιος μέχρι τον Σεπτέμβριο έλεγε πως τους ευρωπαίους λύκους τούς αντιμετωπίζεις με «ζουρνάδες» και βιολιά. Άσε που για όλα έφταιγαν μόνο οι λύκοι και καθόλου ο ίδιος ο τσοπάνης.
Η αντιπολίτευση φοβάται και δικαίως πως οι προσφορές για συνεργασία του τσοπάνη μας δεν είναι τόσο αθώες, σαν τις γεμάτες με αμύγδαλα τσέπες του Βόγλη, και θεωρεί πως το μόνο που αυτός θέλει, είναι να την εξαπατήσει για ακόμη μια φορά. Ταυτοχρόνως όμως, ζηλεύοντας την ικανότητα του τσοπάνη στο άπειρο και αφάνταστο ψέμα, ικανότητα που τον έφερε στην εξουσία, κινείται πλέον στον αστερισμό του Όχι σ’ όλα και παρακαλεί τον Θεό με το νέο έτος να την κάνει Τσίπρα.
Ακούμε πολλές φωνές που λένε έτσι γενικά όχι σε μειώσεις συντάξεων, όχι στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, όχι στις ελεύθερες απολύσεις, όχι στην υπερφορολόγηση των αγροτών και πολλά άλλα όχι. Δεν πάει άλλο με αυτές τις πολιτικές, ισχυρίζονται αυτές οι φωνές. Σωστά. Τι γίνεται, όμως, αν το όχι σ’ όλα αυτά οδηγεί και σε όχι στην παραμονή της χώρας μας στο ευρώ; Τότε το σημερινό «δεν πάει άλλο» θα είναι το αυριανό «άλλο», το οποίο θα είναι ένα πολύ χειρότερο εκτός ευρώ «άλλο». Εξάλλου αυτό διείδε τον Ιούλιο η αντιπολίτευση και πολύ ορθά ψήφισε το Τρίτο Μνημόνιο του κ. Τσίπρα. Το Μνημόνιο που οποιαδήποτε άλλη διακυβέρνηση θα είχε αποφύγει.
Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, στη χώρα θα υπάρξουν παράλληλα, επάλληλα, προοδευτικά ή εγώ δεν ξέρω τι άλλα προγράμματα, μόνο αν σήμερα αυτή εφαρμόσει αυτό το δυσκολότερο και βαρύτερο Μνημόνιο. Μόνο όταν τελειώσουμε με το Μνημόνιο, εφαρμόζοντάς το, θα έρθει η εποχή της σύγκρουσης των δύο μεγάλων προγραμματικών προτάσεων (του οικονομικού φιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας) για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Όσοι ισχυρίζονται ότι θα το κάνουν τώρα, ότι θα αυξήσουν τώρα τις θέσεις εργασίας χωρίς να γίνουν επενδύσεις, ότι θα λύσουν το ασφαλιστικό χωρίς να πουν από πού θα βρεθούν τα 6 δις που αυτό χρειάζεται μέσα στην επόμενη τετραετία, ότι μπορούν να υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που θα πληρώνουν λιγότερα από άλλες, ψεύδονται και εξαπατούν για μία ακόμη φορά τους πολίτες.
Υπάρχει όμως και άλλη μια ευχή, εκτός από αυτήν της αντιπολίτευσης που ζητά να γίνει Τσίπρας. Είναι η ευχή του κουρασμένου πολίτη που παρακαλεί τον Θεό να του δώσει τη δυνατότητα να ζήσει σε μια χώρα που η αντιπαράθεση αυτών των δυο πολιτικών προτάσεων θα θεωρείται μια φυσιολογική εξέλιξη. Μια εξέλιξη χωρίς εχθρούς, «νεοφιλελεύθερους που φταίνε για όλα» και «αριστερούς που είναι μόνο κρατιστές, απατεώνες και σταλινικοί», αλλά με δύο μείζονες δημοκρατικούς αντιπάλους που βλέπουν με διαφορετικό τρόπο τη σχέση δημόσιου και αγορών.
Για να το παρουσιάσω πιο απλά, σ’ αυτό το σκηνικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος», ο Φώτης Κουβέλης δεν θα είναι ο «μοιραίος» άνθρωπος, η Φώφη Γεννηματά δεν θα είναι επικεφαλής της παράταξης της «διαφθοράς», αλλά πολιτικοί με τις ιδέες τους, που βεβαίως έχουν και ταξικές αναφορές και οι οποίοι δοκιμάζονται επί του πεδίου κατά πόσο εξυπηρετούν ή όχι το δημόσιο συμφέρον.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
