Οι νέοι υποστήριξαν θερμά τον ΣΥΡΙΖΑ και υπήρξαν η ηλικιακή ομάδα που τον ψήφισε περισσότερο από κάθε άλλη. Οι νέοι βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ την αντισυστημική δύναμη που θα γκρέμιζε το παλιό, θα τιμωρούσε εκείνους που κυβέρνησαν πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης και θα έδινε τις λύσεις που θα δημιουργούσαν δουλειές και θα ξανάφερναν τη χαμένη ευημερία.
H κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ διέψευσε όλες τις προσδοκίες και αντί για τις «ανάσες αξιοπρέπειας» που υποσχέθηκε ήρθε η οικονομική ασφυξία και η υπογραφή ενός νέου σκληρού, αχρείαστου μνημονίου. Το κακό όμως δεν σταμάτησε εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολιτεύεται με κριτήριο την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ώστε να ξανάρθει σιγά σιγά η ευημερία. Αυτό που τον νοιάζει είναι να συμβιβάσει, όσο γίνεται, τις υπερφίαλες υποσχέσεις που έδινε για χρόνια με τη σκληρή πραγματικότητα που έφερε η πολιτική του. Από τις υποσχέσεις για 13η σύνταξη, αύξηση των εισοδημάτων και κατάργηση των φόρων, τώρα αυξάνει τους φόρους και περικόπτει τα εισοδήματα.
Η κυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να μειώσει την κρατική επιδότηση στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 1,8 δισ. για το 2016. Η πρόταση που ρίχνει στο τραπέζι ισχυρίζεται ότι δεν μειώνει καθόλου για την επόμενη διετία τις συντάξεις και ρίχνει όλο το βάρος στους σημερινούς εργαζόμενους, των οποίων οι μελλοντικές συντάξεις θα υποστούν μεγάλες περικοπές. Ρίχνει επίσης τα βάρη και στους ανέργους, νέους και μεγαλύτερους, αφού η αύξηση των εισφορών κάνει περισσότερο ασύμφορες τις προσλήψεις. Οι εισφορές είναι ήδη από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Χωρίς ανταγωνιστική οικονομία δεν πρόκειται ποτέ να μειωθεί η ανεργία.
Όλοι ξέρουμε ότι στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ένα εξαιρετικά δαπανηρό όσο και άδικο ασφαλιστικό σύστημα με προνομιούχους και παρίες. Το κράτος έχει επιδοτήσει τα ταμεία με περισσότερα από 200 δισ. την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά το απίστευτο αυτό ποσό δεν στάθηκε ικανό να περιορίσει τη φτώχεια των περισσότερων συνταξιούχων. Τα χρήματα μοιράζονταν σε προνομιούχες ομάδες που κατέκτησαν τα προνόμιά τους μέσα από το πελατειακό σύστημα. Κορυφαίο παράδειγμα αυτής της αδικίας είναι τα 600 εκατομμύρια που μοιράζονται σε μερικές χιλιάδες ασφαλισμένους του ταμείου της ΔΕΗ.
Αυτές οι αδικίες θα πρέπει να διαιωνιστούν, μας λέει η κυβερνητική πρόταση. Δεν βρίσκουν ούτε ένα προνόμιο που θα πρέπει να περικοπεί. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση να φορολογεί τους πολίτες για να συντηρεί προνομιακές συντάξεις. Όσο δεν μειώνονται οι χαριστικές παροχές του συστήματος, τόσο θα υπάρχουν συνταξιούχοι που μετά από 35 και 40 χρόνια δουλειάς και εισφορών θα λαμβάνουν συντάξεις φτώχειας.
Η διακήρυξη «καμία περικοπή στις υπάρχουσες συντάξεις» μπορεί να βοηθάει την κυβέρνηση να μη φανεί ότι κόβει συντάξεις, αλλά εκφράζει έναν ιδιοτελή συντηρητισμό: Να μην αλλάξει τίποτε, να μη διορθωθεί καμία αδικία και φτωχοί άνθρωποι, μέσα από τον αυξημένο ΦΠΑ στα τρόφιμα, να ενισχύουν τις πλουσιοπάροχες συντάξεις άλλων.
Όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλη είναι η αδικία. Όχι μόνο οι σημερινοί νέοι θα πληρώνουν το τεράστιο δημόσιο χρέος –το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δημιουργήθηκε εξαιτίας της μη επίλυσης του ασφαλιστικού– αλλά θα εξακολουθήσουν να δυσκολεύονται να βρουν δουλειά. Κι όταν τη βρουν, θα έχουν μεγάλες κρατήσεις για να πάρουν στο τέλος πολύ μικρές συντάξεις, αφού οι κρατήσεις τους θα έχουν φαγωθεί από τις μεγάλες συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων.
Έχει ακουστεί –και από τα χείλη του πρωθυπουργού– ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις γιατί μέσα από αυτές οι παππούδες ενισχύουν τα άνεργα παιδιά και εγγόνια τους. Σίγουρα δεν πρέπει να μειωθούν οι περισσότερες συντάξεις, μιας και μετά βίας φθάνουν για να ζήσουν οι συνταξιούχοι. Αντίθετα, θα πρέπει να μεταφερθούν πόροι που σήμερα πηγαίνουν στα «ευγενή ταμεία» ώστε να αυξηθούν. Όμως η διατήρηση των προνομιακών συντάξεων με πρόσχημα την ενίσχυση των ανέργων μελών των οικογενειών των συνταξιούχων, αποτελεί, εκτός από τεράστια μπαρούφα, μια διαστροφή κάθε έννοιας κοινωνικής πολιτικής.
Το κράτος θα πρέπει να επιδοτεί απευθείας τους ανέργους που χρειάζονται στήριξη. Γιατί υπάρχουν άνεργοι χωρίς παππούδες και υψηλοσυνταξιούχοι χωρίς άνεργα εγγόνια. Ο συντηρητισμός, που έχει ταυτιστεί με τα συντεχνιακά συμφέροντα, επινοεί δακρύβρεχτες ιστορίες για να δικαιολογήσει την αναπαραγωγή των αδικιών. Θα πρέπει πλέον να έχουν διδαχθεί οι πάντες μετά από τα παθήματα του τελευταίου χρόνου ότι πίσω από τις συναισθηματικές κορώνες και τα δάκρυα κρύβονται οι μεγαλύτερες απάτες.
Σήμερα, που η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει χειροπιαστά αποτελέσματα και οι μύθοι που μας έχωσαν βαθύτερα στην κρίση έχουν καταρρεύσει, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς οι νέοι ακολούθησαν με τόσο ενθουσιασμό ένα πολιτικό σχήμα που στρέφεται με κάθε τρόπο εναντίον της γενιάς τους. Ένα πεδίο συνεύρεσης ήταν η αισθητική της ρήξης και της αμφισβήτησης που εμπορεύθηκε ελκυστικά ο Αλέξης Τσίπρας.
Οι περισσότεροι νέοι είχαν δει τον κόσμο μέσα από το υπερπροστατευτικό κέλυφος της οικογένειας και περίμεναν από το κράτος να συνεχίσει την προστασία με δουλειές και εισοδήματα. Όταν η ευημερία που παρείχε το κράτος δανειζόμενο κατέρρευσε, οι νέοι –όπως και οι περισσότεροι Έλληνες– δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν τις πραγματικές αιτίες της κατάρρευσης. Έτσι πίστεψαν πως κάποιοι συνωμότησαν για να «κλέψουν τα όνειρά τους» και κάποιοι άλλοι θα τους τα έδιναν πίσω. Και έγιναν σύμμαχοι εκείνων που σήμερα τους εξοντώνουν.
7°
