Η πολιτική και το θέατρο είχαν πάντα δυσδιάκριτα όρια, τουλάχιστον ως προς τη δραματοποίηση των γεγονότων. Τελευταία όμως οι αποφάσεις είναι από μόνες τους τόσο δραματικές, που κανονικά δεν θα χρειαζόταν καμιά θεατρικότητα. Αλλά τα κόμματα δυστυχώς επιμένουν. Στο καταρρέων ΠΑΣΟΚ κάθε εξέλιξη θυμίζει δελτίο θυέλλης. Η ΝΔ στήνει σκηνικά ροκανίζοντας χρόνο. Με την Μέρκελ, με διαπραγματεύσεις που μας φέρνουν στο πρότερο σημείο, με αποπροσανατολιστικές τροπολογίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται γενικώς τα «κεκτημένα» ακόμη και των πλέον προνομιούχων. Ο θρίαμβος της νεκρικής ακινησίας. Η ΔΗΜΑΡ παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο ωσεί απούσα. Τα υπόλοιπα κόμματα ασχολούνται με τους σκελετούς, τις συνωμοσίες και τα ψεκασμένα νεφελώματα της ιστοριολογίας. Μισαλλοδοξία και ιδεοληψίες.
Η Ελλάδα παραμένει στάσιμη. Όλη η κοινωνία σα να περιμένει στη στάση. Το τραμ αργεί, βρέχει έχουμε γίνει μούσκεμα, αλλά κοιτάζουμε και να μην μας πιτσιλίσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Είμαστε φοβισμένοι και ζαλισμένοι. Περιμένουμε παριστάνοντας τους αδιάφορους ή όντως δε μας νοιάζει πια. Ας βγάλουν όποια απόφαση θέλουν. Ποιοι; Το.. τραμ , το λεωφορείο συνεχίζει να αργεί και ο πόθος φουντώνει. Η Ευρώπη δεν είναι γρήγορη, κλωσάει ή γαυγίζει;
Μπορούμε να αλλάξουμε ύφος, λένε κάποιες φωνές στη στάση. Να θυμώσουμε. Όψιμο αλλά να το κάνουμε. Απειλούμε να φύγουμε, να πάμε με τα πόδια στον προορισμό μας. Αίφνης όμως συνειδητοποιούμε πως δεν εννοούμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Δεν ξέρουμε όλοι τα ίδια.
Τόσα χρόνια στη στάση δεν συνεννοηθήκαμε, δεν αποφασίσαμε ποιος είναι ο στόχος μας, δεν μιλήσαμε καν μεταξύ μας. Ίσως να μαλώναμε ή να χασμουριόμασταν, αλλά το μόνο κοινό, αυτό που μας ένωνε στη στάση ήταν το όχημα κι αυτό δε λέει να’ ρθει. Σταμάτησαν ακόμη και τα διερχόμενα, μόνο η βροχή δυνάμωσε και οι άδειοι δρόμοι σκοτείνιασαν, στένεψαν. Μεγαλώσαμε και σαν ανάδελφοι…
Γυρίσαμε τότε και κοιτάξαμε τους επικεφαλής μας, την κυβέρνηση. Δείχνει ανίσχυρη, κακομοίρα, έχασε με ταχύτητα την όποια ορμή της. Τώρα είναι σε πολιορκητικό κλοιό.. Δεν δείχνουν ικανοί, αν και τρεις, να εμπνεύσουν ενότητα, να κινητροδοτήσουν τις εναπομείναντες δυνάμεις μας, να μας ξεκολλήσουν. Κυβέρνηση άβουλη και μοιραία, δέσμια των εξαρτήσεων της και των αυτοματισμών του παρελθόντος. Παραδομένη στους ισχυρούς και γαντζωμένη στο πελατειακό σύστημα. Υπηρετεί την ατιμωρησία και την αδιαφάνεια. Οι μόνες μάχες που δίνει είναι οπισθοφυλακής.
Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση μας παραμυθιάζει. Ξέρω η αναμονή, οι θυσίες, η επίπονη κύηση του καινούργιου, η κυνική καθημερινότητα είναι δύσκολες καταστάσεις, δεν αφήνουν κανένα να σκεφτεί καθαρά. Γι’ αυτό γιγαντώνει ο λαϊκισμός, έχουμε ανάγκη από κάπου να πιαστούμε. Αφηνόμαστε στο παραμύθι της επιστροφής στην Χαμένη Ατλαντίδα με την ελπίδα αν αναλάβει να λέει ψέματα! «Θα σοβαρευτούν τότε» λένε κάποιοι, κι «ο Αντρέας έλεγε έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ αλλά όταν ανέλαβε την εξουσία…». Ευχόμαστε να ψεύδονται. Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Ας τους κρίνουμε γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που επιθυμούμε.
Άρα τι μένει; Είμαστε καταδικασμένοι; Θα μείνουμε για πάντα εδώ περιμένοντας μια κάποια δόση; Υπάρχει εναλλακτική; Από πού να αρχίσουμε;
Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε από το χώρο μας. Την ευρύτερη κεντροαριστερή παράταξη που στις τελευταίες εκλογές πήρε σχεδόν 20%. Να αρχίσουμε έναν διάλογο με οποιοδήποτε έναυσμα, μια δημόσια παρέμβαση, κατά αρχάς με τα άτομα, τις πολιτικές δυνάμεις, τις κινήσεις της (κοινής) λογικής με ειλικρίνεια και πολιτική ανιδιοτέλεια.
Οι στόχοι μας πρέπει να είναι ξεκάθαροι: η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας -σε μια Ευρώπη της ανάπτυξης και του ανθρωπισμού που ισότιμα συνδιαμορφώνουμε-, η υγιής και ανταγωνιστική οικονομία - όπου το δημοκρατικό κράτος θα είναι αρωγός, στρατηγός και εγγυητής της κι όχι ανάχωμα και μοχλός στρεβλώσεων-, το σύγχρονο κοινωνικό κράτος -γι’ αυτούς που το έχουν ανάγκη, όχι για τους εκάστοτε ημέτερους κομματικούς οπαδούς και ψηφοφόρους. Σε μία Ευρώπη που και η ίδια θα μάθει να κινείται με πολιτικούς χειρισμούς πάνω και πέρα από το εθνικό κράτος.
Μπορούμε να κάνουμε ένα πιο σίγουρο βήμα συνειδητοποιώντας σήμερα πως η ανάπτυξη είναι συνώνυμο της ελπίδας. Δεν είναι μάννα εξ Ευρώπης. Πρέπει να τη χτίσουμε πετραδάκι πετραδάκι, εδώ και τώρα με τα δικά μας χέρια. Αν προτείνω κάτι εδώ σήμερα, είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ικανά χέρια, όχι μόνο καθαρά. Χέρια που να σχεδιάζουν, να υλοποιούν, να μην διστάζουν να χτυπούν γροθιά όπου χρειάζεται, να δουλέψουν. Να ενωθούν για να συνεννοηθούν.
Οι προϋποθέσεις για μία νέα πολιτική πραγματικότητα είναι πλέον ορατές. Μπορούν να αναδυθούν με μεγαλύτερη ευκρίνεια αν κατανοήσουμε πως η προσπάθεια αυτή είναι πολύ περισσότερα και από πρακτικές και από πρόσωπα και από κομματικές περιχαρακώσεις. Είναι μια καθαρή θέση για τη Δημοκρατία -τη δημοκρατία ως αξία, αυθύπαρκτη, που τη θέλουμε ακόμη και όταν δεν παντελονιάζουμε. Ώστε η πρότασή μας να ταυτιστεί, τόσο με τον εθνικό στόχο, όσο και με την εγγύηση για μια αξιοπρεπή ζωή με κοινωνική δικαιοσύνη για όλους μας.
Η Κεντροαριστερά μπορεί να βάλει ένα τέλος στη διαιώνιση ενός θεατρικού σκηνικού με πρωταγωνιστές ανίκανους, ικανούς για όλα. Μπορεί να κάνει εκείνη την επαναστατική μεταρρύθμιση που θα δώσει ένα τέλος στην απουσία πειστικών εναλλακτικών.
*Ο Θανάσης Οικονόμου είναι πρ. βουλευτής Ιωαννίνων
10°
