Μίλησα στο προηγούμενο κείμενό μου για την εμμονή ορισμένων να ταυτίζουν την Αριστερά (γενικά και αόριστα) με τη Χρυσή Αυγή. Το επικρατέστερο επιχείρημά τους είναι πως «όλα όσα κάνει τώρα η Χ.Α. τα έχουν κάνει παλιότερα και οι αριστεροί». Εκ πρώτης όψεως, η λογική αυτή δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ας πάρουμε π.χ. το σούπερ επίκαιρο «Χυτήριο»...
Οι σκηνές απείρου κάλους που απολαύσαμε την περασμένη εβδομάδα στην οδό Πειραιώς, οι τραμπουκισμοί, οι προπηλακισμοί, τα μπινελίκια (με τον «πολύ» Ηλία Παναγιώταρο να ζηλεύει τη δόξα του Λέντη στις αξέχαστες πατρινές φάρσες) μάλλον μας δημιουργούν ένα κάποιο déjà vu. Όντως τα έχουμε ξαναζήσει αυτά, κατά καιρούς και από αριστερούς (;) κάθε λογής. Θέλετε ορισμένα (πρόσφατα) παραδείγματα;
Τον «Δεκέμβρη» του 2008, αριστεριστές ηθοποιοί (sic) διέκοψαν πλείστες θεατρικές παραστάσεις εξοργισμένοι από το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που αντί να «είναι στους δρόμους» κάθονται και βλέπουν Πιραντέλο. Την επόμενη χρονιά αντιεξουσιαστές (στην Ελλάδα θεωρούνται αριστεροί, βασικά πολλοί συμπατριώτες μας πιστεύουν πως αντιεξουσιαστές, κνίτες και οπαδοί του ΔΗΚΚΙ είναι το ίδιο πράγμα, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και περνάνε ώρες και μέρες μαζί προσπαθώντας να βρουν με ποιον τρόπο θα γκρεμίσουν το ρημάδι τον καπιταλισμό) έκαναν λαμπόγυαλο την παράσταση του Μισέλ Φάις για την Κωνσταντίνα Κούνεβα «Το κίτρινο σκυλί». Τέλος, πριν μόλις λίγους μήνες, ανένταχτοι αριστεροί & friends (δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω διαφορετικά) μετέτρεψαν σε ρινγκ τις συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα, γιαουρτώνοντας τον ίδιο και τους μουσικούς του σε επεισόδια μάλλον πιο αποκρουστικά από εκείνα που συναντήσαμε στο Χυτήριο.
Ακόμα δε και για το θεαματικό ντου και την απελευθέρωση γηραλέου διαδηλωτή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Χρήστο Παππά, υπάρχει αντίστοιχο παλιότερο περιστατικό με «πρωταγωνιστή» βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμορφα και ωραία όλα αυτά. Για μένα όμως, οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα αρνηθεί πως υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς του οποίου η γενικότερη συμπεριφορά ενδεχομένως να έχει πολλά κοινά σημεία με αυτή της Χ.Α. Δεν είναι όμως δυνατό να βάζεις σε ένα τσουβάλι κάποιες εκατοντάδες κουκουλοφόρους (αρκετοί από τους οποίους είναι, κατά τη γνώμη μου, απολιτίκ μπαχαλάκηδες), πέντε-έξι πολιτικάντηδες που πουλάνε «επανάσταση», καμιά δεκαριά δήθεν ακροαριστερούς «αρθρογράφους» (και «μπλόγκερς!») και τον όχλο του (χωρίς ιδιαίτερους πολιτικούς προσανατολισμούς) σκληρού πυρήνα των «Αγανακτισμένων», να τους αποκαλείς συλλήβδην «Αριστερά» και να καταλήγεις στο συμπέρασμα «να, το ίδιο πράγμα είναι».
Με την ίδια λογική μπορείς να πάρεις σύσσωμη τη Χρυσή Αυγή, να προσθέσεις ολίγον από Κοτζαμάνη και Τεμπονέρα, να χώσεις κάπου και τους «Κενταύρους» των 80s και να χαρακτηρίσεις βαζιβαζούκους όλα τα κόμματα από τη «Δράση» και δεξιότερα, ψέλνοντας «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Αντίθετα, η Χ.Α. είναι μια συμπαγής οργάνωση με συγκεκριμένη ιδεολογία και πρακτικές. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα καθώς α) όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αυτή η ιδεολογία και ποιες αυτές οι πρακτικές και β) δεν έχω καμία όρεξη να μπλέξω, μέρες που είναι…
Φτάνοντας σε μια πιο γενική διαπίστωση, τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο ναζισμός βαρύνονται με εκατομμύρια νεκρούς. Υπάρχει ωστόσο μια ιδεολογική διαφορά. Τα θύματα του ναζισμού προέκυψαν επειδή ο ναζισμός εφαρμόστηκε κατά γράμμα απαιτώντας την εξόντωση των «κατώτερων» όντων, καθώς και των εχθρών της «Άρειας Φυλής». Είναι ξεκάθαρα θέμα ιδεολογίας. Αντίθετα, ο κομμουνισμός ήταν μια μαγευτική ουτοπία που στην πράξη ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι διάφοροι χασάπηδες τύπου Γιόζεφ Στάλιν και Πολ Ποτ ήταν απλώς αδίστακτοι δικτάτορες που επέβαλαν τη στυγνή αιματηρή κυριαρχία τους χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα (και μόνο) τον κομμουνισμό.
Τέλος, αριστεροί δεν ήταν μόνο οι Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Ζίφκοφ κ.λπ. Αριστεροί ήταν και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ και ο Σαλβαδόρ Αλιέντε. Αντίθετα, ο μοναδικός συμπαθής ναζιστής που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν στο ρόλο του «Μεγάλου δικτάτορα».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
