Θα σας πω ένα πράγμα που πάντοτε εκτιμούσα στον ΓΑΠ: ήταν αθλητής. Έγραφε πολύ στα μάτια μου το ρολόι, το εξοπλισμένο με τον παλμογράφο και τον γεωεντοπισμό πάνω από το κοστούμι. Απέναντι στην εικόνα του πλαδαρού κοιλαρά Καραμανλή, που τον έβγαζαν από το γήπεδο σηκωτό έπειτα από μια στραβοκλωτσιά, ο Παπανδρέου απέπνεε σεβάσμιο κύρος και sportsmanship, έστω και αν τον κορόιδευαν ακόμη και γι’ αυτό, έστω και αν έφαγε τα μούτρα του με το mountain bike στις διακοπές. Καθώς τυγχάνω άτομο που κάνει τρελό κέφι τη γυμναστική, αφοσιώθηκα επί χρόνια ακλόνητα στον καλοπροπονημένο πολιτικό.
Τον Γιώργο Παπανδρέου τον είδα για πρώτη φορά από κοντά ένα πρωινό του 2009, παραμονές της 74ης ΔΕΘ. Εγώ επέστρεφα τρέχοντας από τη στάνταρ διαδρομή Λευκός Πύργος – Καλαμαριά, εκείνος έμπαινε συνοδεία πλήθους στο «Μακεδονία Παλλάς». Στο μικρό μου σύμπαν, ήταν ένα στιγμιότυπο πλούσιο σε συμβολισμό. «Τέτοιους πολίτες θέλει ο πρόεδρος», σκεφτόμουν. «Κάθιδρους δρομείς που διασχίζουν άοκνα την πόλη υπό λαμπρό ηλιόφως». Και μετά το πλάνο άλλαξε, και συνέχισα να τρέχω, αναλογιζόμενος όλα τα ωραία που επέρχονταν. Τα όσα προσέβλεπα μελλοντικά. Τη «Δανία του νότου», την πράσινη ανάπτυξη και το μεγάλο μου μεράκι, τον χωρισμό κράτους – εκκλησίας. Εκείνο που παρέλειψα να σκεφτώ, ήταν ότι, ήδη από τότε, προχωρούσα σε βαριές περικοπές, με τη διακοπή συνδρομής του γυμναστηρίου να μου κοστίζει πολύ προσωπικά. Βλέπετε, το να αθλείσαι βρέξει – χιονίσει καθημερινά δεν είναι παίξε γέλασε, ούτε ιδεώδες σαν διαφήμιση υπερεξελιγμένων ρολογιών. Απαιτεί θυσίες σε όλα τα επίπεδα: σε χρόνο, σχέσεις, προτεραιότητες, ενέργεια, νοημοσύνη, λεφτά. Έστω και έτσι, εξακολούθησα να καλπάζω φιλόπονα σε τσιμέντα, ταρτάν και χορτάρια, να ποδοβολάω σε χωματόδρομους και αμμουδιές.
Πώς το έλεγε η Λάιονελ Σράιβερ στο «Αρκετά ως εδώ;». Κάπως έτσι, αν ενθυμούμαι σωστά: «Δεν μπορείς να μένεις τόσο υγιής χωρίς να σπας τα νεύρα του εαυτού σου και των γύρω σου». Όπως έπραττε επί χρόνια ο ΓΑΠ, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς μας ως προς αυτό.
Και έπειτα από αυτή τη μακροσκελέστατη εισαγωγή, μπαίνουμε επιτέλους στο θέμα: τα κουρελιασμένα νεύρα αυτού εδώ του συντάκτη. Το Σάββατο 15/9, τα «Νέα» αποκάλυψαν το περιεχόμενο του γυμναστηρίου που είχε στήσει ο ΓΑΠ στα καινούργια γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στον 2ο όροφο της Ιπποκράτους. Εκεί όπου σήμερα οι εργαζόμενοι τελούν απλήρωτοι επί εννιά μήνες και στέκουν στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ο πρώην πρωθυπουργός είχε εξοπλίσει ένα σοσιαλιστικό προπονητήριο με όλα αυτά:
Διάδρομος με τηλεόραση: 10.697 ευρώ, τεμάχια 3
Cross trainer με τηλεόραση: 10.478 ευρώ, τεμάχια 2
Στην αρχή χασκογέλασα με το κληροδότημα του ΓΑΠ προς το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ψάχνονται στο Κίνημα να πουλήσουν κοψοχρονιά, ανέβασα μάλιστα και ένα σχετικό ειδησάριο στο σάιτ, σε τόνο φαιδρό. Έπειτα πήγα για προπόνηση και άρχισα να το καλοσκέφτομαι, ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου να οργίζεται λεπτό προς λεπτό. Στάσου, ρε Γιώργο, σκέφτηκα. Σήμερα είναι Κυριακή και δουλεύω από τις 8 το πρωί, με μοναδικό διάλειμμα το μεσημεριανό, οπότε κατασκοτώνομαι να προλάβω το γήπεδο ανοιχτό, (ωράρια δημοσίου), για να τρέξω μια στροφή. Αύριο ξημερώνει Δευτέρα, και θα δουλεύω ώσπου να πέσει νύχτα βαθιά, τότε που το στάδιο θα είναι κλειδωμένο και θα πρέπει να πάρω τους δρόμους του κέντρου για να προπονηθώ, καταπονώντας τα πόδια μου, ρισκάροντας κυριολεκτικά το τομάρι μου σε κάθε κλειστή για έργα διάβαση, σε κάθε καμουφλαρισμένο φανάρι, σε κάθε διπλοπαρκαρισμένη δημοσιά, αθλούμενος επικινδύνως, σαν το κουνέλι που ξαμολιέται στον διεθνή. Έτσι έχουν τα πράγματα σε τούτο το corner of the world.
Ο ΓΑΠ στο μεταξύ, διαβιεί υπερατλαντικά. Τίποτα το μεμπτό, σκέφτομαι. Σαν τους ομοίους του, εκλεγμένους πολιτικούς, ο πρώην πρωθυπουργός δύναται να απολαμβάνει υπερμηνιαίες διακοπές, να υπόκειται αμελητέες περικοπές, να διορίζει τους οικείους του εδώ κι εκεί –ο ΓΑΠ ειδικά, απ’ όσο ξέρω δεν πατάει καν στη δουλειά, είναι πρακτορευόμενος λέκτορας στο εξωτερικό.
Εκείνος είναι εκεί, στήνοντας γυμναστήρια όπου σταθεί, και εγώ παραμένω εδώ, να τρέχω σκεπτόμενος μικροπράγματα. Ξέρετε τι ξεσήκωσε την οργή μου πραγματικά; Τα εννιά χιλιάρικα σε πάγκους για κοιλιακούς. Στο μικροκοσμικό, αθλητικά προσανατολισμένο αντιληπτικό μου επίπεδο, αυτό εδώ το παντελώς άχρηστο έξοδο δίνει το μέτρο της ανισότητας, της κατάφωρης αδικίας σε βάρος του μέσου όρου, της αμετροεπούς, χοντρόπετσης αριστοκρατίας, του ακόλαστου συβαριτισμού.
Εκδηλώνοντας τέτοιες σκέψεις, έχω την επίγνωση πως απλώνω βούτυρο στη φέτα του χρυσαυγιτισμού, πρόκειται ακριβώς για το είδος του γραπτού, το οποίο, εάν διαβαστεί, ενσπείρει τον αντικοινοβουλευτισμό, και είμαι ο τελευταίος που επιθυμεί να κινηθεί προς τα ακραία πέταλα του γηπέδου. Μπορεί κάποιος να μοιράσει αυτό το post, ενδεχομένως κάποιος πει, «να πα’ να πηδηχτούν», και τότε να χαθεί εξαιτίας μου ένα δημοκρατικό ψηφαλάκι οριστικά –είναι όλα τους πολύτιμα, πια.
Θα ήθελα ωστόσο να δηλώσω στον ΓΑΠ με ένα σύντομο tweet, ότι οι χρυσαυγίτες δεν χρειάζονται πάγκους των εννέα χιλιάδων ευρώ για να χτίσουν κοιλιακούς. Διαθέτουν μούσκουλα από μπετόν αρμέ. Στον αδυσώπητο μαραθώνιο που εκτυλίσσεται καθημερινά, μεταξύ περίσκεψης και σκοταδισμού, η σωματική ρώμη παίζει πρωταρχικό ρόλο στο πλασάρισμα για το προνομιακό κουλουάρ. Μεταφέρω το μήνυμα στον ΓΑΠ με το χέρι στην καρδιά, γιατί δεν χρειάζομαι ειδήσεις, έντυπες διατριβές, ούτε comments στο Facebook για να διακρίνω προς τα πού τραβάει το πράμα. Το βλέπω με τα μάτια μου, στο Καυταντζόγλειο Στάδιο Θεσσαλονίκης, καθημερινά. Τους χαλαρούς διαλόγους. Τα αρχαιοπρεπή τατού. Τις βυζαντινές γραμματοσειρές και τις αλυτρωτικές σημαίες στα t-shirt. Το ανενδοίαστο επαναλανσάρισμα και την καθολική απενοχοποίηση κάθε καταδρομικού, λοκατζήδικου, οϊκάδικου, μιλιταριστικού, παραστρατιωτικού αξεσουάρ. Θα ήθελα να πω στον ΓΑΠ πως, τρέχοντας καθημερινά 15 χιλιόμετρα σ’ ένα γήπεδο, μπορεί να τρίβει τα μάτια του μ’ αυτά που αντικρίζει κανείς.
Αναφορικά με το κόστος των 130.000 ευρώ του γυμναστηρίου του, θα ήθελα τέλος να απευθύνω στον ΓΑΠ ένα τελευταίο tweet, δανειζόμενος ένα αθλητικό αξίωμα: «Οι μύες είναι δύσκολο να αποκτηθούν και εύκολο να χαθούν. Το λίπος είναι εύκολο να αποκτηθεί και δύσκολο να χαθεί». Ισχύει και για την αξιοπρέπεια, σύντροφε συναθλητή.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
